Δεν είναι πως αποτελεί την πιο αμφίρροπη λίγκα στα χρονικά του αθλητικού ανταγωνισμού. Δεν είναι, φερ΄ ειπείν, ΝΒΑ, που δυνητικά υπάρχουν 7-8 διεκδικητές του στέμματος- όχι. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τότε που αντίκρισε τον πορτοκαλί κόσμο υπό τη χαραμάδα του σχίσματος στις αρχές των 00s, ο τίτλος ήταν υπόθεση 2-3, άντε το πολύ 4 ομάδων.
Επί σειρά ετών, μάλιστα, στις ομάδες που είχανε βάσιμες ελπίδες να πάνε μέχρι το τέλος του δρόμου συμπεριλαμβάνονταν και οι 2 δικές μας, κάτι που «μαρτυρούν» και οι 9 τίτλοι σε διάστημα 17 ετών.
Ωστόσο, σπανίως από Φλεβάρη μήνα μπορούσε να πει κανείς πως η Ευρωλίγκα (για την οποία γίνεται λόγος) τελείωσε και ξέρουμε ήδη τον νικητή της χρονιάς. Ιδίως από την στιγμή που μιλάμε πάντα σε συνθήκες Final-4, εκεί που τα πάντα μπορούν να συμβούν- τουλάχιστον θεωρητικά, γιατί στην πράξη συνήθως το σηκώνει το φαβορί.
Γι’ αυτό, φέτος δυσκολευόμαστε να το ξεστομίσουμε. Κι ας μας είναι πιο «εύκολο», μιας και Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν σχεδόν απειροελάχιστες πιθανότητες να μπουν, έστω, στα playoffs.
Και μας το κάνει ακόμα δυσκολότερο πως ο συγκεκριμένος τύπος- που αποτελεί τον πυλώνα του επιχειρήματος περί πρόωρου… the end της χρονιάς- μας είναι, ή τουλάχιστον μας ήταν, ελάχιστα πιο συμπαθής από τον Κονδυλάτο του φετινού Survivor, καθώς έχει πληγώσει πολλάκις την εθνική μας ομάδα, μερικές φορές με τακτικές που παραπέμπουν ευθέως σε θεατρικό σανίδι (δεν είναι τυχαίο πως τα καλά του χρόνια στο ΝΒΑ, οι υπόλοιποι σέντερς κάθε φορά που έκανε κάποιος flopping έλεγαν «Κάν’ το όπως ο Πάου»).
Γκασόλ, λοιπόν: η απάντηση στο ανωτέρω μυστήριο- που δεν το λες και επιπέδου Αγκάθα Κρίστι, αλλά ΟΚ.
Ο Ισπανός θρύλος το απόγευμα του Σαββάτου ακούστηκε πως συμφώνησε με την Μπαρτσελόνα μέχρι το τέλος της σεζόν, προκειμένου να βρει αγωνιστικό ρυθμό και να είναι έτοιμος για τους Ολυμπιακούς του Τοκίο το καλοκαίρι, όπου φορώντας τη φανέλα της λατρεμένης του Εθνικής (στα 41 του, να σημειωθεί…) θα πει αντίο στα παρκέ.
Με τον Πάου στην καλοκουρδισμένη μηχανή της η Μπάρτσα δε θα γινόταν απλά το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου της Ευρωλίγκας- φαβορί ήταν και χωρίς τον Γκασόλ. Με τον άλλοτε σούπερ σταρ των Λέικερς και υπασπιστή του αδικοχαμένου Κόμπε στους δύο σερί τίτλους το 2009 και το 2010, η ομάδα του Σάρας θα είχε βάλει ήδη το ένα χέρι στο τρόπαιο και θα περίμενε να το… επισημοποιήσει.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κάτοχος διπλώματος προπονητή τύπου Α για να καταλάβει το γιατί: ο Σάρας μετά τα αρχικά σκαμπανεβάσματα έχει εμφυσήσει σημαντικές ποσότητες από το σπάνιο winning mentality του στον οργανισμό της (διαχρονικά λούζερ…) Μπαρτσελόνα, το υλικό που έχουν οι Μπλαουγκράνα προκαλεί ζάλη σε κάθε αντίπαλο που τίθεται αντιμέτωπός της στην Ευρώπη, ενώ φαίνεται πως οι παίκτες τους έχουν αρχίσει να βρίσκουν τους αυτοματισμούς τους και να σκορπίζουν αφειδώς τρόμο.
Αν σ’ αυτό το ήδη εκρηκτικό μείγμα προστεθεί και ο Γκασόλ των αδιανόητων ικανοτήτων, των ευμεγέθων… ξέρετε-τι, των αμέτρητων παραστάσεων και του μυθικού ταλέντου (εντάξει, ναι: και του αμίμητου θεάτρου), τότε καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως η Μπαρτσελόνα γίνεται, για δεδομένα Euroleague πάντα, ανίκητη.
Το ξέρουμε, ΟΚ: ο Πάου εδώ και περισσότερο από μια διετία ταλαιπωρείται από προβλήματα στο πόδι. Στους Μπακς του Γιάννη έπαιξε απειροελάχιστα πριν μπει στο χειρουργείο, ενώ στο Πόρτλαντ που πήγε μια σεζόν μετά αγωνίστηκε, αν δεν κάνουμε τρομερό λάθος, για ένα μόνο παιχνίδι και κατέληξε εκ νέου στα πιτς.
Εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο είναι ανενεργός, κάτι που ειδικά για τα βαριά κορμιά (ο τύπος είναι 2.15) και για αθλητές που έχουν κλεισμένα τα 40 είναι απαγορευτικό και συνήθως τους οδηγεί στην σύνταξη. Όμως…
Όμως εδώ δε μιλάμε για το ΝΒΑ, εκεί που δεδομένα πια ο Γκασόλ δεν μπορεί να παίξει. Μιλάμε για Ευρώπη, για πολύ χαμηλότερο ανταγωνισμό, μιας και ελάχιστοι παίκτες έχουν τ’ αθλητικά προσόντα που συναντά κανείς στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού.
Ο Πάου στην Ευρωλίγκα θα έκανε παπάδες για 15-20 λεπτά, κυρίως λόγω του μπασκετικού του ΙQ και της αύρας που τον ακολουθεί και σκορπίζει τρόμο κάθε φορά που έρχεται να παίξει με την εθνική του στη Γηραιά Ήπειρο (θυμηθείτε τα τελευταία… 24 Ευρωμπάσκετ και θα καταλάβετε τι εννοούμε).
Ευτυχώς για τον ανταγωνισμό, ωστόσο, πριν καν κοπάσει ο ενθουσιασμός της υπογραφής του στην Μπάρτσα, ο ίδιος ο Ισπανός σέντερ φρόντισε να διαψεύσει την συμφωνία, λέγοντας πως για την ώρα (προσοχή: για την ώρα…) δεν είναι έτοιμος να επιστρέψει σε ανταγωνιστικό επίπεδο.
Έτσι, η Ευρωλίγκα (έστω και η φετινή, με τις συνεχείς ανατροπές λόγω της πανδημίας) πήρε βαθιά ανάσα: η αρμάδα του Γιασικεβίτσιους παραμένει το απόλυτο νο1, όμως δεν είναι άτρωτη.
Θα γίνει, φυσικά, μόλις ο Πάου πει το ναι και επιστρέψει.
Γιατί, μεταξύ μας, είναι ζήτημα χρόνου να το πει…