Δεν υπάρχει κάποια χειροπιαστή απόδειξη ότι το φαινόμενο της πεταλούδας μπορεί όντως να ισχύει.
Κανείς δεν ξέρει (και κανείς δεν θα μάθει ποτέ) αν μια θεωρητικά ασήμαντη μεταβολή στη ροή των γεγονότων μπορεί ν’ αλλάξει δραματικά την κατάληξή τους.
Ειδικά στο ποδόσφαιρο όμως έχει αποδειχθεί ότι αυτό μπορεί και να ισχύει. Όχι μονάχα στη λογική «δοκάρι και μέσα-μάγκας, δοκάρι και έξω-δάγκας».
Αλλά κι επειδή συχνά οι συγκυρίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στο πώς γράφεται η ιστορία:
Με χαρακτηριστικό παράδειγμα την περίπτωση του Φραντσέσκο Τότι…
Στις 28 Μαΐου του 2017 ο εμβληματικός αρχηγός της Ρόμα έκλεισε μια καριέρα απ’ αυτές που περιγράφονται μονάχα σε σελίδες κόμικ:
Αφοσιωμένος για πάντα στην ομάδα της καρδιάς του. Με αμέτρητες ατομικές και ομαδικές διακρίσεις. Με 786 εμφανίσεις. Με 307 γκολ…
Ήρωας μιας ολόκληρης πόλης και σύνθημα στα χείλη των οπαδών.
Ποιος θα το πίστευε όμως ότι 20 χρόνια πριν τον αποχαιρετιστήριο λόγο του που συγκλόνισε το «Ολίμπικο» από τις ίδιες εξέδρες είχαν ακουστεί αποδοκιμασίες για ‘κείνον;
Και ότι αυτό θα γινόταν απαρχή της σχέσης λατρείας που θα εξελισσόταν στη συνέχεια;
Στις 9 Φεβρουαρίου του 1997 λοιπόν ο 21χρονος Τότι έμοιαζε να μετράει μέρες στη Ρόμα.
Ο προπονητής Κάρλος Μπιάνκι δεν ξετρελαινόταν μαζί του και είχε φροντίσει να κάνει σαφές ότι προτιμούσε τον (καταπληκτικό την ίδια εποχή) Γιάρι Λιτμάνεν.
Οργίαζαν, έτσι, οι φήμες πως είχε ήδη επιτευχθεί συμφωνία με τη Σαμπντόρια για να της παραχωρηθεί δανεικός.
Ώσπου ήρθε η στιγμή ν’ αγωνιστεί στο «Torneo citta di Roma»: Ένα από τα γνωστά τουρνουά προετοιμασίας στην Ιταλία με παιχνίδια που διαρκούν 45 λεπτά.
Πριν από τα ματς λοιπόν με τον Άγιαξ και την Γκλάντμπαχ ο Τότι μπαίνει στο στόχαστρο της εξέδρας.
Η ως τότε παρουσία του και τα σενάρια ότι θα φύγει από την ομάδα δεν κάθονται καλά στον κόσμο.
Και όπως περιγραφόταν στην «Gazzetta dello sport» την επόμενη μέρα από τον ρεπόρτερ, Ρουτζιέρο Παλόμπο, αποδοκιμάστηκε κατά την ανακοίνωση των ενδεκάδων.
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που θα συνέβαινε…
Γιατί στα φιλικά που ακολούθησαν ο Τότι έκανε όργια.
Έφτιαξε ένα γκολ και πέτυχε άλλο ένα στο 3-0 με την Γκλάντμπαχ. Σκόραρε ξανά στο 2-0 του «τελικού» επί του Άγιαξ.
Και σε μια μέρα που… κατά τύχη βρισκόταν εκεί (μιας και συμπεριλαμβανόταν στις επιλογές του προπονητή της εθνικής Ελπίδων, αλλά για κάποιο μυστηριώδη λόγο δεν είχε κληθεί) κατάφερε να γυρίσει το εναντίον του κλίμα.
Οδήγησε τον πρόεδρο, Φράνκο Σένσι, να πει μετά το τέλος των αγώνων: «Ο Τότι είναι καλύτερος από τον Λιτμάνεν. Χρειαζόμαστε έναν παίκτη σαν αυτόν, δεν θα φύγει από τη Ρόμα».
Λίγη ώρα λοιπόν αφότου ο πιτσιρικάς (και μετέπειτα alter ego του) Ντανιέλε Ντε Ρόσι είχε κάνει… ντεμπούτο στο «Ολίμπικο» σε παιχνίδι ακαδημιών που άνοιγε το τουρνουά, ο Φραντσέσκο Τότι είχε αλλάξει την τύχη του.
Και σ’ ένα ταπεινό φιλικό τουρνουά είχε σφραγίσει τη μοίρα του ως παντοτινός capitano των «τζιαλορόσι»…
