Το ματς απέναντι στη Μπαρτσελόνα είχε μια σειρά από στοιχεία που έδειχναν ότι μια νίκη του Παναθηναϊκού θα ήταν σχεδόν… θαύμα.
Κάτι η μη πλήρης επάνοδος της ομάδας από την περιπέτεια με τον κορωνοϊό, κάτι η είσοδος ενός νέου παίχτη στους συσχετισμούς και δη ενός παίχτη που ήρθε ως σταρ στην ομάδα και όχι ως 11ος ή 12ος, δε δημιουργούσαν κάτι το ευνοϊκό για διεκδίκηση της νίκης.
Κι αυτό αποδείχτηκε στο παρκέ, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός, παρά την καλή του άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο που πείραξε το μυαλό της Μπαρτσελόνα και την οδήγησε σε αρκετά λάθη, ήταν μέτριος επιθετικά, όπου η βιασύνη και η αφέλεια σπατάλησαν όσες ευκαιρίες εμφανίστηκαν για να μειώσει κάτω από τους 6 και να πάρει αυτοπεποίθηση.
Είναι ενδεικτικό πως μετρήθηκαν τουλάχιστον 7 περιπτώσεις που 2 καλές άμυνες έδιναν ευκαιρία για να πάει η διαφορά στους 4-5, αλλά κάθε φορά ερχόταν μια μόνο φάση στην πράσινη άμυνα για να τα χαλάσει όλα, όπως ένα χαμένο ριμπάουντ από το πουθενά, ένα λανθασμένα απλωμένο χέρι στο «φτερό», μια ατυχής πάσα του Μήτογλου στην πλάτη του Γουάιτ ή τα συνεχιζόμενα λάθη στο κατέβασμα της μπάλας.
Το σκηνικό του δευτέρου ημιχρόνου, πέραν του ότι ανέδειξε και τη διαφορά ποιότητας μεταξύ των 2 ομάδων, με τη Μπαρτσελόνα να έχει Μίροτιτς και Χίγκινς να βάζουν αβίαστα μεγάλα σουτ, χωρίς να χρειαστεί να ιδρώσουν ιδιαίτερα, αλλά κατέστησε σαφές για ακόμα μια φορά την τ ανάγκη να βρεθεί ένας άσος που να μπορεί να κατεβάσει τη μπάλα και να βγάλει ασφαλείς πάσες επιθετικά.
Φυσικά το πιο σημαντικό γεγονός για τον Παναθηναϊκό, έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς, ήταν η παρουσία του Χεζόνια και το πρώτο δείγμα του σε υψηλό αγωνιστικό ρυθμό. Ήταν αναμενόμενο ότι θα κάνει ματς τόσο καλό σε επίπεδο σκοραρίσματος, όπως αναμενόμενο κι ότι θα υπάρξουν αρκετές φάσεις που ο ενθουσιασμός θα τον οδηγούσε σε υπερβολές και τραβηγμένα πράγματα. Κάποια τραβηγμένα ήταν ορθά, με την έννοια ότι πρόκειται για παίχτη υψηλού επίπεδου, άλλα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με λίγο καλύτερη διαχείριση των πεντάδων στις οποίες βρισκόταν ο Μάριο.
Έγινε πάντως σαφές από το πρώτο ματς ότι ο Μάριο Χεζόνια είναι ηγέτης, θέλει τη μπάλα στα χέρια του και αν αφήναμε στην άκρη τα λεφτά και κοιτούσαμε τις επιθυμίες των παιχτών, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε του χρόνου να είχε ένα φοβερό δίδυμο στο 2, εκεί όπου προορίζεται ο Μάριο, με τον Νέντοβιτς και τον Κροάτη.
Είναι και οι δύο ηγέτες, θέλει σίγουρα ειδική διαχείριση το πάντρεμα τους στην ίδια πεντάδα, κυρίως στα τελευταία λεπτά των παιχνιδιών, μα είναι και τεράστιο το ενδιαφέρον για τη συνύπαρξη τους, έστω και για λίγα παιχνίδια.
Με τους δύο μέσα, δεν θα χρειάζεται ο Νέντο να κάνει ζογκλερικά τύπου Τελ Αβίβ και να βάζει 40 πόντους, αλλά θα υπάρχουν δύο πόλοι για να απασχολήσουν την αντίπαλη άμυνα και να δώσουν παραπάνω χώρο στους άλλους 3 της πεντάδας.
Τα χαρακτηριστικά και των δύο μας δείχνουν ότι η ιδανική πεντάδα στην οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν άριστα, περιλαμβάνει ένα σχήμα που δεν έχουμε δει, με Μπέντιλ στο 5 για να παίζει στο post, Ουάιτ και Παπαπέτρου να εναλλάσσονται στο 3 και το 4.
Κρίνοντας από τη διάθεση του Κάτας να δοκιμάσει τα πάντα στο υπόλοιπο της Ευρωλίγκας, δεν αποκλείεται να το δούμε.
Υ.Γ. Είναι κάπως ανησυχητική η μίνι καθίζηση του Παπαγιάννη και ο τρόπος χρησιμοποίησης του στο ματς. Απέναντι στη Μπαρτσελόνα φάνηκε να τον επηρεάζει ότι δεν τροφοδοτήθηκε αρκετά και τον είδαμε στο πρώτο ημίχρονο να αποφεύγει να παίξει με πλάτη τον Οριόλα, ενώ στο δεύτερο έχασε σίγουρο καλάθι μετά από επαναφορά και αμυντικά τσιμπούσε εύκολα στις προσποιήσεις του Χίγκινς ή του Καλάθη.
Υ.Γ1. Δεν είναι καθόλου αμελητό, το αναφέραμε και στον πρόλογο, μια ομάδα που έχει βρει συγκεκριμένη χημεία και ρυθμό, να πρέπει να αλλάξει την εξίσωση της με την προσθήκη τριών παιχτών και την αποχώρηση ενός. Γιατί στις προπονήσεις τους οι πράσινοι έχουν τον Μπρέι, τον Μαντζούκα και τον Χεζόνια. Αυτό απορυθμίζει κάποιους παίχτες που είχαν βρει το ρόλο τους σε συγκεκριμένο χρόνο. Θα χρειαστούν ματς για τον Παναθηναϊκό για να επανέλθει σε εικόνα Βαλένθια και ΣΕΦ.