Σύμφωνοι, είναι δύσκολη η θέση του τερματοφύλακα.
Θέλει υπομονή και γερό στομάχι μέχρι να καταφέρει κάποιος να καθιερωθεί.
Πέρα όμως από γκολκίπερ που χρειάστηκε να μείνουν κάποια χρόνια στη σκιά ενός άλλου έως ότου καταφέρουν να βγουν στον αφρό (βλέπε Νικοπολίδης-Βάντσικ) υπήρξαν και κάποιες άλλες περιπτώσεις.
Οι περιπτώσεις αυτών που -όχι μόνο δεν άρχισαν να γκρινιάζουν αλλά- βολεύτηκαν στον πάγκο.
Βρήκαν εκεί «τον μήνα που θρέφει τους έντεκα»…
Και έμειναν στο μυαλό ως κλασικοί «δημόσιοι υπάλληλοι» του ποδοσφαίρου.
Τύποι όπως οι εξής:
Χοσέ Μανουέλ Πίντο (Μπαρτσελόνα)
Την περνούσε… ζωή και κότα. Αν και δεν είχε μπροστά του κάποιον τερματοφύλακα-μύθο (θα μιλήσουμε άλλη φορά για την απάτη που ονομαζόταν Βίκτορ Βαλντές) σπανίως χρειαζόταν να παίξει. Ε και; Καθόλου δεν τον πτόησε αυτό από το να σηκώσει συνολικά 14 (!) κούπες, ανάμεσα στις οποίες και 2 Champions League: Με μεγαλύτερη συνεισφορά την άμεση παρέμβασή του σε ΚΑΘΕ καυγά, όπου με το ψαρωτικό παρουσιαστικό πορτιέρη, υπερασπιζόταν τον Μέσι, τον Ινιέστα, τον Τσάβι και τους άλλους λεπτεπίλεπτους καλλιτέχνες.
Τομάζο Μπέρνι (Ίντερ)
Ένας μικρός μύθος. Μια ιδιοφυΐα του καθισιού. Ανήκοντας για έξι ολόκληρα χρόνια στην Ίντερ (2014-2020), ο Ιταλός γκολκίπερ (που αποσύρθηκε πέρυσι στα 37 του) δεν έκανε ΟΥΤΕ ΜΙΑ συμμετοχή σε παιχνίδι των «νερατζούρι». Δεν χρειάστηκε ΠΟΤΕ να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κατάφερε χωρίς να φορέσει τα γάντια του και να κάτσει κάτω από τα δοκάρια να… αποβληθεί και δυο φορές (προφανώς διότι ήταν άτακτος κατά τη διάρκεια του αγώνα στον αγαπημένο του πάγκο).
Τομ Στάρκε (Μπάγερν Μονάχου)
Αυτός είναι ο πιο δικαιολογημένος (και ο πιο άτυχος) απ’ όλους. Δεν είναι κι εύκολο πράγμα να έχεις κοτζάμ Νόιερ μπροστά σου. Με τον εμβληματικό γκολκίπερ της Μπάγερν λοιπόν να λείπει από την ενδεκάδα με την ίδια συχνότητα που λείπει ο Κούγιας από την επικαιρότητα, ο (παλαίμαχος πλέον) συνάδελφός του μύριζε διαρκώς… ναφθαλίνη. Και έβγαλε αμέτρητα ξεκούραστα μηνιάτικα για έξι συνολικά χρόνια, όταν και χρειάστηκε να δικαιολογήσει το μεροκάματο 12 φορές όλες κι όλες…
Κάρλο Κουντιτσίνι (Τσέλσι)
Δεν υπήρξε τόσο μεγάλο… βύσμα όσο οι προηγούμενοι. Και τίμιος τερματοφύλακας ήταν και φόρεσε και 141 φορές τη φανέλα. Το γεγονός όμως ότι αυτές τις συμμετοχές χρειάστηκε εννέα χρόνια για να τις κάνει (2000-2009) και ότι η σκιά του Τσεχ έπεσε σαν σκιά… πλάτανου πάνω του μετά την άφιξή του στην Τσέλσι, τον έχει αποτυπώσει στο μυαλό ως αιώνιο αναπληρωματικό. Ελαφρώς άδικο για κάποιον που έχει κερδίσει τον τίτλο του κορυφαίου γκολκίπερ της σεζόν στην Premier League (2002-03), αλλά έτσι είναι ενίοτε η ζωή του ρεπατζή…
Κάρλο Πινσόλιο (Γιουβέντους)
Άλλη προκλητική περίπτωση! Και στη Γιουβέντους παίζει (λέμε τώρα) και το κομμάτι του κάνει και μια χαρά πληρώνεται… Γιατί στα προηγούμενα χρόνια που ανήκε στη «Γηραιά Κυρία» (από το 2010) γύριζε τουλάχιστον ως δανεικός κι έπαιζε από ‘δω κι από ‘κει. Την τελευταία πενταετία ωστόσο έχει ρίξει άγκυρα στον πάγκο και παρακολουθεί από ‘κει τα παιχνίδια χωρίς… άγχος μήπως χρειαστεί, αφού δεν έχει υπάρξει ούτε ένας προπονητής που να τον χρησιμοποιήσει σε επίσημο ματς.
