Προοριζόταν να είναι το πιο αδιάφορο παιχνίδι στα χρονικά της αδιαφορίας. Από εκείνα που τα προτείνουν στους φυλακισμένους που έχουν φάει ισόβια στην απομόνωση και απαντούν ότι προτιμούν να θαυμάσουν για 2 περισσότερες ώρες τον τοίχο τους. Ένας αγώνας που κάθεται να το δει ο «Άγρυπνος στο Σιατλ» Τομ Χανκς και μέχρι να φτάσει στη δεύτερη περίοδο έχει ξεραθεί στον ύπνο.
Το Παρασκευιάτικο παιχνίδι ανάμεσα στον (αποκλεισμένο) Ολυμπιακό και την (αποκλεισμένη από το Γενάρη) Χίμκι για την τελευταία αγωνιστική της φετινής Ευρωλίγκας είχε κάτι από οσμή καταναγκαστικών πορτοκαλί έργων ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδιάφορη σαλάτα του ΣΕΦ, μιας και ο αγώνας γινόταν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ωστόσο…
«Θα είναι κρίμα, αλλά αν υπάρχει Covid 5 χρόνια ακόμα θα σταματήσει στα 45; Λέω ένα παράδειγμα. Μακάρι. Αυτός ο άνθρωπος αξίζει ένα standing ovation. Το μπάσκετ δεν είναι τόσο απλό. Ο κόσμος και εσείς βλέπετε το μπάσκετ μόνο συναισθηματικά. Εγώ είμαι υποχρεωμένος να το δω και ρεαλιστικά. Γιατί εμένα θα κράζετε όλη τη χρονιά μετά».
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας- που ο άνθρωπος ρωτήθηκε ξανά και ξανά και ξανά τι θα γίνει με τον Βασίλη Σπανούλη την επόμενη σεζόν- αναγκάστηκε να πάρει θέση για τον εμβληματικό αρχηγό των Ερυθρολεύκων και κάπου εκεί η αδιαφορία συνετρίβη εκκωφαντικά από το ενδιαφέρον.
Τι θα γίνει, λοιπόν, με τον Kill Bill του χρόνου; Θα σταματήσει (ή, καλύτερα, θα τον… σταματήσουν) ή θα συνεχίσει;
Τα όσα ειπώθηκαν μετά το τέλος του 40λέπτου (που, ειρήσθω εν παρόδω, σήμανε και το τέλος της χρονιάς για τους 3 φορές πρωταθλητές Ευρώπης από το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη!) κάνουν όλα τα κεραμίδια της μπασκετικής γης να ταρακουνιούνται από τα ηχηρά «ΝΙΑΟΥ-ΝΙΑΟΥ».
Δε χρειάζεται να είναι κανείς βαθύς γνώστης του παρασκηνίου ή να διαβάζει με την ικανότητα του Αλέξη πίσω από τις λέξεις για να καταλάβει πως η υπόθεση του Βασίλη είναι πιο σύνθετη κι από «Τίποτα» γυναίκας όταν την έχεις ρωτήσει «Τι έχεις;»: η παρουσία του V-Span στην ομάδα φαίνεται να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στα σχέδια του coach Μπαρτζώκα, παρά να του λύνει τα χέρια.
Σύμφωνοι: ο προπονητής είναι αυτός που πρώτος απ’ όλους οφείλει ν΄ακολουθεί τα όσα επιτάσσει η (προσωπική του) λογική και να μην παρασύρεται από το συναίσθημα. Ο Σπανούλης μπορεί να είναι ανυπέρβλητος παικταράς, όμως πλέον βαδίζει στα 40. Κι αυτό για ένα γκαρντ που βασίζει πάρα πολλά (αλλά όχι όλα…) στην έκρηξη και την ταχύτητά του δεν μπορεί παρά ν’ αποτελεί τροχοπέδη στο να πιάσει στάνταρ απόδοσης 2012, φερ΄ειπείν.
Ο, εξαιρετικός προπονητής, Μπαρτζώκας αντιμετώπιζε δυσκολίες – φάνηκε άλλωστε και από το πώς χρησιμοποιούσε τον αρχηγό του μέσα στην σεζόν- με τον Σπανούλη, καθώς έμοιαζε υποχρεωμένος να τον βάλει να παίξει σε κάποια παιχνίδια και για κάποιο διάστημα. Είναι χαρακτηριστικό πως για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Έλληνας παίκτης έμεινε έξω ολόκληρα ημίχρονα, κοιτάζοντας τα ματς από τον πάγκο- σ’ έναν «απεχθή» ρόλο που δεν του πάει.
Επομένως, αναφαίρετο δικαίωμα του coach να κάνει τα σχέδιά του για την καινούργια χρονιά χωρίς να (δείχνει να) υπολογίζει τον Σπανούλη. Παρά τους μυριάδες επαίνους που του επιδαψίλευσε την Παρασκευή μετά την τελευταία κόρνα, το «Εγώ είμαι υποχρεωμένος να το δω και ρεαλιστικά. Γιατί εμένα θα κράζετε όλη τη χρονιά μετά» είναι αφοπλιστικό.
Από την άλλη, υπάρχει και η πλευρά του Kill Bill. Είναι κοινό μυστικό πως ο κάπτεν του Ολυμπιακού δε θέλει να σταματήσει φέτος. «Ψάχνεται» να παίξει με την Εθνική στο προολυμπιακό και αισθάνεται πως μπορεί να προσφέρει και του χρόνου στους Ερυθρόλευκους.
Αυτό μαρτυράται και δια της πλαγίας οδού, καθώς όπως αποκάλυψε το SLAM DUNK ο Σπανούλης δεν πήρε ούτε μία πρόσκληση για τους δικούς του ανθρώπους για τον αγώνα με την Χίμκι.
Αν ήταν αποφασισμένος να κρεμάσει τα παπούτσια του μετά την τελευταία αγωνιστική της φετινής Euroleague, δε θα είχε φέρει σύσσωμη την (εξαιρετικά δεμένη…) οικογένειά του; Προφανέστατα. Επομένως, όχι: ο Βασίλης δε θέλει να σταματήσει. Επίσης αναφαίρετο δικαίωμά του.
Και κάπου εδώ έρχεται η ψυχρή λογική για να θέσει το ερώτημα που κρύβεται στην προβοσκίδα του ελέφαντα που κατοικοεδρεύει εδώ και ώρα στο δωμάτιο: ο Σπανούλης μπορεί να παίξει ακόμα μία χρονιά;
Για να μη μακρηγορούμε, ναι- μπορεί και παραμπορεί: ο Ολυμπιακός δεν είναι πια η ομάδα που ήταν προ 7-8 ετών, τότε που έφτανε σε final-4, έπαιζε τελικούς, σήκωνε κούπες. Είναι μια ομάδα που τερμάτισε 12η ασθμαίνοντας στη φετινή διοργάνωση και που δεν παίζει καν στην Α1 του πρωταθλήματος.
Αν μιλούσαμε για εκείνους τους Ερυθρόλευκους που θα είχαν στο ρόστερ, ας πούμε, έναν υγιή Λο πέραν του Σλούκα, ναι, να το δεχτούμε πως ίσως ο Βασίλης δε χωράει. Ή ότι, έστω, θα έβρισκε κάτι σκάρτα αγωνιστικά τρίλεπτα- χρόνος συμμετοχής που δεν «συνάδει» στον ουρανομήκη μύθο του.
Τώρα, όμως; Ο Kill Bill φέτος, προερχόμενος από τραυματισμό μάλιστα, παίζοντας 17 λεπτά κατά μέσο όρο (ένας μέσος όρος που ανέβηκε αισθητά αφότου φάνηκε πως δεν υπάρχει σενάριο πρόκρισης στα playoffs) έβαζε εύκολα 6.5 πόντους και είχε 3 ασίστ.
Για άλλα γκαρντ το 6.5/3 είναι ρεκόρ καριέρας και όχι νούμερα που καταδεικνύουν πως η μπογιά τους έχει περάσει και είναι για… απόσυρση.
Εντάξει, το ξέρουμε: όταν μιλάμε για έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες όλων των εποχών, τα συγκεκριμένα στατιστικά (ή η εν γένει εικόνα του στο παρκέ) δεν αποτελούν ακριβώς και άθλο, όμως δείχνουν πως το λέει ακόμα η καρδιά του και, εξίσου σημαντικό, τα πόδια του.
Το σήριαλ με τον V-Span και τον Ολυμπιακό ίσως και να τραβήξει εις μάκρος, αν και αυτό μοιάζει με λάθος: ο Βασίλης δεν πρέπει να γίνει Γκάλης. Δεν πρέπει να έχει το ίδιο άδοξο φινάλε- έστω κι αν ο ανυπέρβλητος Νικ σηκώθηκε κι έφυγε εν μέσω παιχνιδιού λόγω του καυγά του με τον Κώστα Πολίτη.
Ο Σπανούλης έχει κερδίσει με το σπαθί του το ν’ αποφασίσει το πώς, πού και με ποιον τρόπο θα κουνήσει μαντήλι στην αγωνιστική δράση.
Μπορεί να μην είναι λουσμένος με σαμπάνια, μπορεί να μην είναι πανηγυρίζοντας κάποιο πρωτάθλημα με δικό του buzzer-beater, μπορεί ακόμα και να είναι σ’ ένα άδειο από φιλάθλους γήπεδο εξαιτίας της πανδημίας, αλλά…
Αλλά, διάολε, είναι ο Σπανούλης.
Στην περίπτωσή του τίποτα δεν τελειώνει ποτέ. Αρκεί ένα σουτ, ένα μπάσιμο, ένα καλάθι και φάουλ για ν’ ανάψει εκ νέου η φλόγα.
Λίγη αγωνιστική ευτυχία και τα πάντα αρχίζουν ξανά.