Τον περασμένο Οκτώβρη, πριν από το πρώτο φετινό clasico (24/10), το ρεπορτάζ της «L’ Equipe» ανέφερε ότι ο Ζινεντίν Ζιντάν είχε δύο αγώνες διορία προκειμένου να διορθώσει την εικόνα της Ρεάλ και να αποφύγει την απόλυση.
Οι Μαδριλένοι είχαν υποστεί κολλητές εντός έδρας ήττες από την Κάντιθ (0-1) για το πρωτάθλημα και τη Σαχτάρ (2-3) για το Τσάμπιονς Λιγκ και η Μπαρτσελόνα είχε την ευκαιρία να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου ενόψει του ντέρμπι στο «Καμπ Νόου». Αφενός μεν να καταφέρει συντριπτικό πλήγμα στην ψυχολογία της «μισητής» αντιπάλου, αφετέρου να… απαλλαχθεί από την παρουσία του Ζιντάν στον πάγκο της. Εξαιτίας του έχασε (στο νήμα) το περσινό πρωτάθλημα και φυσικά εξαιτίας του… έσκασε από τη ζήλεια της, βλέποντας το αντίπαλο δέος να πετυχαίνει το ασύγκριτο θρι-πιτ στο Τσάμπιονς Λιγκ (2016-18).
Κοινώς, εξαιτίας του και μόνο ανατράπηκαν ξανά (βιαίως) οι ισορροπίες υπέρ της «βασίλισσας» στο head-head, σε μια εποχή που η Μπάρτσα είχε επισκιάσει για πρώτη φορά στην ιστορία ως brand τη Ρεάλ.
Το πουλάκι πέταξε όμως. Παρότι ντεφορμέ, η Ρεάλ πέρασε τότε από τη Βαρκελώνη με 3-1 και μετά το δεύτερο (χθεσινό) clasico της χρονιάς, οι «μπλαουγκράνα» θα πρέπει να ψυχανεμίζονται ότι το σενάριο στο φινάλε μίας ακόμη σεζόν θα γραφτεί από το χέρι του Γάλλου «θαυματοποιού». Μιας ιδιοφυίας, που… επίσημα πια δεν ξέρεις αν υπήρξε τόσο μεγάλος παίκτης όσο προπονητής!
Χωρίς προσθήκες στο ρόστερ εδώ και τρεις μεταγραφικές περιόδους και στερούμενη διαρκώς τον Εντέν Αζάρ (εσχάτως και τους Σέρχιο Ράμος, Καρβαχάλ), οι «μερένχες» είναι σε τροχιά του back to back εντός συνόρων και στην κατάκτηση του τέταρτου Τσάμπιονς Λιγκ την τελευταία εξαετία. Στα παιχνίδια με Λίβερπουλ και Μπαρτσελόνα μάλιστα, δεν ήταν διαθέσιμος ούτε ο Βαράν – απουσίαζαν δηλαδή τα 3/4 της άμυνας – αλλά ο Ζιντάν τα διαχειρίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε η ομάδα του να πάρει δίκαια τη νίκη και στα δύο, αψηφώντας στο δεύτερο σωματική και πνευματική κούραση.
Ο Ζιζού ήταν ένας βιρτουόζος της μπάλας – από τους γνησιότερους μάλιστα του είδους – ως προπονητής όμως είναι εμφανώς εκφραστής της ιταλικής φιλοσοφίας, την οποία οικειοποιήθηκε τόσα χρόνια φορώντας τη φανέλα της Γιουβέντους. Το δόγμα του είναι ότι «όταν δεν έχουμε την μπάλα, όλοι πρέπει να μαρκάρουν» και κάπως έτσι έχει μετατρέψει τους Μπενζεμά και Βινίσιους σε δύο από τους πιο «εργατικούς» επιθετικούς του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η άμυνα της Ρεάλ ξεκινάει από αυτούς τους δύο, που πρεσάρουν ανηλεώς τα μπακ του εκάστοτε αντιπάλου, προσομοιάζοντας το άκρως ομαδικό και μαχητικό πνεύμα που έχει εμφυσήσει ο Γάλλος στην (κυνική πια) Ρεάλ.
Φυσικά με τριάδα στο κέντρο τους Μόντριτς, Κρόος, Κασεμίρο η δουλειά του προπονητή σε τακτικό επίπεδο απλοποιείται σημαντικά, ωστόσο θα πρέπει να του πιστωθεί και το ότι έχει βρει τον τρόπο να ανανεώνει διαρκώς το κίνητρό αυτών των χορτάτων από τίτλους τριών παικτών και να αντιμάχεται τον κορεσμό.
Το ίδιο ισχύει φυσικά για τον Καρίμ Μπενζεμά, που την τελευταία διετία έχει εξελιχθεί υπό τις οδηγίες του συμπατριώτη του σε έναν από τους πληρέστερους παίκτες στον κόσμο. Ο Γάλλος κάνει τα πάντα στο τερέν και το χαρακτηριστικό (τού) που βγάζει μάτια είναι ότι μοιάζει να παίζει με τα… χέρια. Δεν κάνει σχεδόν ποτέ λάθος με πούλημα της μπάλας ή άστοχη μεταβίβαση, οι επιλογές του είναι βγαλμένες από δεξιοτέχνη χειριστή play station, συμμετέχει εξίσου στο δημιουργικό και εκτελεστικό κομμάτι με άκρως ηγετικό status. Άμα… λάχει σκοράρει και με τακουνάκι σε clasico – κοντολογίς είναι ένας Ντε Μπρούιν σε συσκευασία «9αριου», ένας υπερπαίκτης που μόνο οι Μέσι, Λεβαντόφσκι, Εμπαμπέ, Χάαλαντ και ο Βέλγος είναι τη φετινή χρονιά στο ίδιο επίπεδο (ή και λίγο πάνω οι δύο πρώτοι) με το δικό του.
Ο 33χρονος Γάλλος, που είναι έτοιμος να ανανεώσει με τη Ρεάλ, συνδυάζει στο μέγιστο βαθμό τεχνική και οξυδέρκεια, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του προπονητή του, που έχει βαλθεί να υπενθυμίζει ότι – σε αντίθεση με το πρώτο – το δεύτερο διαρκεί για μια ζωή…