Όταν κάθεσαι στην εξέδρα για να παρακολουθήσεις την αγαπημένη σου ομάδα πράγματα όπως η κοινωνική τάξη που ανήκεις, η επαγγελματική ιδιότητά σου ή το… πάχος του πορτοφολιού σου περνούν σε δεύτερο πλάνο. Και μπορεί στοιχεία όπως τα ρούχα που φοράς, ακριβά ρολόγια ή (κυρίως) το σημείο από όπου βλέπεις μπάλα να λειτουργούν ως… ρουφιανάκια για όλα τα παραπάνω, αλλά την ώρα είτε της μεγάλου oργασμού που προσφέρει ένα γκολ ή της τεράστιας απογοήτευσης μιας τεράστιας χαμένης ευκαιρίας, είμαστε όλοι ίσοι.
Όλοι! Από τον τελευταίο οπαδό, το «αρρωστάκι» που ταξίδεψε 5-6 ώρες με το λεωφορείο της… χαράς και κατάπιε χιλιόμετρα στην εθνική οδό, «ψαχτικές» στα διόδια και «πεσιματικές» από… αλλόθρησκους, μέχρι την απόλυτη κορυφή. Τον πρόεδρο, τον διοικητικό ηγέτη, τον μεγαλομέτοχο, τον ιδιοκτήτη ή όπως αλλιώς αποκαλούμε κατά καιρούς που στα μάτια μας υπάρχει σε αυτή τη θέση για έναν και μόνο λόγο. Για να βάζει το χέρι στην τσέπη, να ξηλώνεται και να φέρνει στην ομαδάρα μας παιχταράδες που θα την κάνουν ακόμη μεγαλύτερη από ό,τι είναι.
Και πώς γίνεται μεγάλος ένας σύλλογος; Μα φυσικά μέσα από επιτυχίες. Μέσα από νίκες σε ντέρμπι. Μέσα από κατακτήσεις τίτλων. Και προφανώς όταν σε ένα και μοναδικό ματς συναντώνται και οι τρεις παραπάνω προϋποθέσεις, τότε μιλάμε για ένα γεγονός που στην ποδοσφαιρική κουλτούρα αποκτά διαστάσεις ιστορικής σημασίας.
Κι ένα τέτοιο ματς είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ο σπουδαιότερος τελικός Κυπέλλου Ελλάδας που έχει διεξαχθεί σε τούτα τα χώματα. Το φοβερό και τρομερό αντάμωμα Ολυμπιακού και ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, στις 2 Μαΐου 2019. Ένα παιχνίδι στο οποίο λίγο-πολύ συνέβησαν όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου.
Η ΑΕΚ καταφέρνει να πιάσει στον ύπνο τους Πειραιώτες και με τον «Ζορό» Ισμαέλ Μπλάνκο να χτυπάει δις παίρνει προβάδισμα 2-0 μόλις στο 8’. Ίσως κάποιοι να πίστεψαν ότι από εκείνο το σημείο και μετά ή που θα έπαιρνε… αμπάριζα τον πεσμένο στο καναβάτσο Ολυμπιακό ή που θα «πάγωνε» το ματς για να φτάσει «σβηστά» στο τρόπαιο. Αμ δε…
Στο 47’ ο Ματ Ντάρμπισάιρ αλλάζει τα δεδομένα νωρίς στο β’ ημίχρονο μειώνοντας σε 2-1 και στο 70’ ο Ντουντού φέρνει το ματς στα ίσια. Κι ενώ όλα δείχνουν πως η παράταση είναι το πιο πιθανό ενδεχόμενο, τελικά όντως θα γίνει έτσι, αλλά με σενάριο που ούτε ο Χίτσκοκ δεν θα τολμούσε να σκεφτεί. Στο 90’ ο Σκόκο δίνει ξανά κεφάλι στην ΑΕΚ, στο ΟΑΚΑ αρχίζουν οι ασχήμιες στις εξέδρες αλλά ένας ποδοσφαιριστής δεν χαμπαριάζει από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Στο 6ο λεπτό των καθυστερήσεων ο Άγγλος φορ του Ολυμπιακού βρίσκει και πάλι δίχτυα! 3-3 και πάμε για άλλα 30 λεπτά αγωνίας.
Με τον Ολυμπιακό να παίζει με 9 λόγω των αποβολών Γκαλέτι και Ντουντού και τον πρώτο να έχει προλάβει στο μεταξύ να κάνει το 4-3 στο 102’, η Ένωση βγαίνει μπροστά και ξανά ο Σκόκο ισοφαρίζει σε 4-4! Και τώρα; Και τώρα πέναλτι, κύριοι!
Εκεί, λοιπόν, σε αυτήν την για πολλούς άχαρη, άδικη αλλά πάντα ξεχωριστή διαδικασία ίσχυσε απόλυτα το κλισέ «ακατάλληλη για καρδιακούς». Είναι η ώρα που όλα κρίνονται από μια κλωστή, ό,τι και αν έχει προηγηθεί σταματούν να έχουν σημασία και οι συγκινήσεις είναι απερίγραπτες.
Καφές, Μπλάνκο, Σκόκο και Εντίνιο σκοράρουν για την ΑΕΚ που χτυπά πρώτη. Όσκαρ, Ντουντού, Ντιόγκο και Ντομί απαντούν για λογαριασμό του Ολυμπιακού. Στο 5ο πέναλτι ο Μαϊστόροβιτς βρίσκει δοκάρι και ο Τζόρτζεβιτς, ο οποίος αστοχούσε από την άσπρη βούλα μόνο αν του έκλεινες τα μάτια με μάσκα ύπνου και του έδενες το αριστερό πόδι με το δεξί, είναι ο τελευταίος στη σειρά. Μια δική του εύστοχη εκτέλεση, σαν κι αυτές που είχε δεκάδες φορές στο παρελθόν, θα έκανε τον Ολυμπιακό κυπελλούχο.
Ο Τζόλε, όμως, νικιέται από τον Σάχα χαρίζοντας ικανοποίηση και χαρά στους φίλους της ΑΕΚ και στον υπόλοιπο κόσμο το θρυλικό (αφού μιλάμε και για τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού) GIF όπου ο Σωκράτης Κόκκαλης χτυπά γεμάτος απογοήτευση το πόδι του.
Ένα στιγμιότυπο που έγινε μέσα σε ώρες internet sensation, κατέκλυσε τα social media και από τότε, 12 χρόνια μετά, συνεχίζει να συντροφεύει λογής-λογής ποσταρίσματα, προκαλώντας πάντοτε την ίδια απορία. Από ποιο ματς να είναι άραγε; Ε, λοιπόν, τώρα ξέρετε! Και για την ιστορία (αν υπάρχει οποιοσδήποτε που να μην το γνωρίζει ούτε αυτό) το ίδιο déjà vu συνέβη και στο 9ο χτύπημα (με Γεωργέα να το χάνει και τον Άντζα να τον μιμείται), μέχρι να φτάσουμε στο 17ο, όταν ο Αντώνης Νικοπολίδης πρώτα αποκρούει την προσπάθεια του Πελετιέρι και στη συνέχεια νικά τον Σάχα για να «γράψει» το τελικό 15-14 που χάρισε τον τίτλο στον Ολυμπιακό.