Η πραγματικά συγκινητική και πρωτοφανής αντίδραση (σε κάθε επίπεδο) έβαλε φρένο στα σχέδια για την δημιουργία ενός κλειστού πρωταθλήματος στον χώρο του ποδοσφαίρου αφού σύσσωμη η κοινότητα του αθλήματος αντιλήφθηκε εύκολα το προφανές.
Ότι δηλαδή αυτή η European Super League, πέρα από απίστευτα χρήματα στα ταμεία των «μεγάλων», δεν θα είχε τίποτα άλλο να προσθέσει στο σπορ. Ίσα-ίσα, θα αφαιρούσε ένα θεμελιώδες στοιχείο. Το κίνητρο και την ικανοποίηση που δίνει σε παίκτες, διοικήσεις και φιλάθλους η νίκη ή πορεία που θα τους εξασφάλιζε ένα εισιτήριο για μια κορυφαία διοργάνωση και την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να συμμετάσχουν και εκείνοι στην γιορτή.
Ωστόσο αυτό που αντιμετωπίστηκε ως «κατάρα» από σύσσωμη σχεδόν την ποδοσφαιρική κοινότητα, έχει έρθει εδώ και χρόνια στο μπάσκετ όπου η European Super League είναι εδώ, απλά με άλλο όνομα. Την γνωστή σε όλους Ευρωλίγκα η οποία όταν συστάθηκε, προβλήθηκε ως «ευλογία» και αναγκαιότητα για το μπάσκετ.
Μάλιστα, το βασικό επιχείρημα για την δημιουργία της ήταν το ίδιο με αυτό προέβαλαν και οι «αντάρτες» της UEFA. «Τα λεφτά δεν φτάνουν» είπαν. Χωρίς, φυσικά, να προσθέσουν την πραγματική πρόθεσή τους. Το να κρατήσουν, δηλαδή, όσα χρήματα υπάρχουν για τους εαυτούς τους. Τους λίγους και εκλεκτούς που θα εξασφάλιζαν κλειστά συμβόλαια και μόνιμη παρουσία στον θεσμό, αδιαφορώντας πλήρως για το τι θα συμβεί με το προϊόν στο σύνολό του. Αδιαφορώντας για τα εθνικά πρωταθλήματα και το μέλλον τους. Αδιαφορώντας για την διαδικασία αυτή καθ’ αυτή που έκανε και τους ίδιους τους συμμετέχοντας στην Ευρωλίγκα μεγάλους.
Μεtά από τόσα χρόνια το μπάσκετ απλά μετράει πληγές, την στιγμή που οι τρέχουσες εξελίξεις στην Ευρωλίγκα μαρτυρούν την ουσιαστική αποτυχία του εγχειρήματος. Τα χρήματα που τελικά μπαίνουν στο ταμείο κάθε ομάδας ουδέποτε έφτασαν σε συμπαθητικά έστω επίπεδα, οι διοικήσεις των ομάδων ζητούν επιτακτικά αλλαγές, οι μουρμούρες για την διαχείριση μετατράπηκαν σε κραυγές.
Την ίδια ώρα αυτό το σχίσμα μεταξύ Ευρωλίγκας και FIBA έφερε τον απόλυτο μαρασμό και κωμικοτραγικές καταστάσεις, όπως το να μην υπάρχει ο παραμικρός σεβασμός για τις εθνικές ομάδες και τα περίφημα παράθυρα των προκριματικών για τις μεγάλες διοργανώσεις. Είδαμε αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα να κατεβαίνουν με δεύτερα ή ακόμη και τρίτα ονόματα, με αποτελέσματα πολλές φορές αλλοπρόσαλλα και γενικότερα μια εικόνα που μόνο κακό έχει κάνει στο σπορ.
Προφανώς στην Ελλάδα κοιμόμασταν για χρόνια τον ύπνο του δικαίου, αδιαφορώντας για όσα συνέβαιναν. Βλέπετε η συμμετοχή των κατά τεκμήριο κορυφαίων συλλόγων, δηλαδή του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και κυρίως οι επιτυχίες τους, μας έκαναν να κλείσουμε τα αυτιά μας στις φωνές των υπολοίπων αλλά και τα μάτια μας στην αλήθεια την οποία πλέον αντικρίζουμε ξεκάθαρα. Άλλωστε πλέον είναι ξεκάθαρο (εξαιτίας και της αποχώρησης των ερυθρολεύκων από την Α1) ότι τα πρωταθλήματα είναι πλέον τόσο υποβιβασμένα που επηρεάζουν αρνητικά ολόκληρο το οικοδόμημα.
Δεν έχει την παραμικρή σημασία τι θα κάνει η ΑΕΚ, με τις επενδύσεις του Μάκη Αγγελόπουλου. Δεν παίζει τον παραμικρό ρόλο η εντυπωσιακή άνοδος του Προμηθέα Πατρών ή το εντυπωσιακό νοικοκύρεμα συλλόγων όπως το Λαύριο, το Περιστέρι ή ο Κολοσσός. Και καμία από αυτές τις ομάδες δεν έχει κανένα κίνητρο -πλην εκείνου του γοήτρου- για να κυνηγήσει την υπέρβαση, μια νίκη, μια πρόκριση ή έναν τίτλο. Γνωρίζει, όπως συμβαίνει και στην Γαλλία με την Μονακό ας πούμε, στην Ιταλία ή το Ισραήλ, ότι άλλοι θα βρεθούν στην μεγάλη γιορτή ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το αν τερματίσουν στην 2η, την 3η, την… 8η θέση, ή –σε περιπτώσεις σαν αυτήν του Ολυμπιακού ή της Μακάμπι παλιότερα που συμμετείχε στην Αδριατική Λίγκα- δεν λάβουν καν μέρος…
Στον αντίποδα υπάρχει το Basketball Champions League το οποίο τα τελευταία χρόνια κάνει μια αξιοπρόσεχτη απόπειρα να μας επαναφέρει στα… βασικά του μπάσκετ. Στα βασικά του οργανωμένου αθλητισμού όπως τον γνωρίζουμε και τον αγαπάμε εδώ και δεκαετίες. Με τη νίκη να αποκτά την πλήρη έννοιά της και τις επιτυχίες να είναι αυτές που διασφαλίζουν τη συνέχεια και το αύριο ενός συλλόγου.
Αν και η Ευρωλίγκα φαντάζει ακόμα γίγαντας μπροστά του, κανείς δεν μπορεί να βγάλει από την κουβέντα τις κατά καιρούς «ήττες» που έχει υποστεί. Με βροντερό παράδειγμα την περσινή αδυναμία της να ολοκληρώσει με κάποιον τρόπο την χρονιά, πράγμα που όμοιό του δεν συνέβη σε καμία μεγάλη διοργάνωση ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ! Την ίδια ώρα το Basketball Champions League έβρισκε μια τίμια και έντιμη λύση, δείχνοντας τον δρόμο στους αφ’ υψηλού παρακολουθούντες τα τεκταινόμενα ανθρώπους της Ευρωλίγκας.
Ομάδες όπως η Μπούργκος που βγήκε στο Basketball Champions League μέσω του ισπανικού πρωταθλήματος αποτελούν απόδειξη επιτυχίας και πρότυπο σωστής ανάπτυξης. Μια ομάδα που ιδρύθηκε το 1994, έγινε επαγγελματική το 2015, πανηγύρισε 4 ανόδους μέσα σε μια πενταετία, έφτασε στα ημιτελικά της ACB και κατέκτησε 2 φόρες το Basketball Champions League.
Μια ομάδα-φαινόμενο που όσο υπάρχουν κλειστές λίγκες, σαν την Ευρωλίγκα στο μπάσκετ ή το European Super League (που ευτυχώς μπήκε στο συρτάρι στο ποδόσφαιρο) δεν μπορεί να απολαύσει πλήρως το success story της ούτε να εμπνεύσει άλλους σε άλλα μέρη του κόσμου για να κάνουν το ίδιο.