Υπάρχουν κάποια «κλικ» στον αθλητισμό που δεν ξεθωριάζουν ποτέ. Κάποιες στιγμές που θα συμβολίζουν εσαεί μια υπέρβαση, ένα θρίαμβο, το αθλητικό μεγαλείο ενός σταρ, μια δυναστεία ή το τέλος μιας άλλης.
Η κάθε μία ανάλογα με την απήχηση και την επιδραστικότητά της. Το the last shot του Μάικλ Τζόρνταν και το γκολ του Ντιέγκο με την Αγγλία αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη εποχή στο εκάστοτε άθλημα. Ομοίως, σε ελληνική μικρογραφία, οι βολές του Αργύρη Καμπούρη και το τρίποντο του Φάνη στο Ζάγκρεμπ.
Για το ελληνικό μπάσκετ, σε συλλογικό επίπεδο, μια τέτοια στιγμή είναι το τρίποντο του Οικονόμου στο ΣΕΦ (που συμβολίζει την παράδοση – παραλαβή των σκήπτρων), φυσικά η τάπα του Βράνκοβιτς στο Παρίσι, πάνω απ’ όλα το buzzer beater του Πρίντεζη στην Πόλη. Ποδοσφαιρικά «μιλώντας», το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ θα θυμίζει την τεράστια ευρωπαϊκή παράδοση του Παναθηναϊκού και αυτό του Βρύζα στο Λονδίνο τις καθόλου λίγες υπερβατικές βραδιές του ΠΑΟΚ σε διεθνές επίπεδο. Σε ότι αφορά τον Ολυμπιακό, η ευρωπαϊκή έκρηξη του, η μετάβαση του στο ανώτερο level δεν εκφράζεται από ένα δικό του, θετικό, highlight, αλλά από την άστοχη έξοδο του Ελευθερόπουλου κόντρα στη Γιουβέντους. Θα συνοδεύεται πάντα από ένα μεγάλο «αν».
Για τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ ανάλογου μεγέθους είναι η δυναμική που θα αποκτήσει, προϊόντος του χρόνου, στις συνειδήσεις των οπαδών του το γκολ του Μίκαελ Κρμέντσικ στον τελικό του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Όλα τα συστατικά είναι εκεί για να το αναδείξουν σε σημείο αναφοράς στην ιστορία του συλλόγου. Λυτρωτικό όσο ένα buzzer beater στο 90’, ηδονικό λόγω του ονόματος και της αξίας του («μισητού») αντιπάλου, σε μια σεζόν που και το πρωτάθλημα και η Ευρώπη στράβωσαν από νωρίς.
Η κατάκτηση του κυπέλλου, τέταρτη την τελευταία πενταετία, ήρθε να σφραγίσει το status του ΠΑΟΚ ως το μοναδικό αντίπαλο δέος του Ολυμπιακού εντός συνόρων και να θολώσει την αίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας του την τελευταία διετία. Υπάρχει μια ομάδα που ακόμα και σε μια μέτρια μέρα στη δουλειά μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τους ερυθρόλευκους και αυτή είναι πέραν πάσης αμφιβολίας πια μόνο ο ΠΑΟΚ. Ξέχωρα από την όποια κουβέντα περί διελκυστίνδας βέβαια, η φανέλα βαραίνει μόνο με πρωταθλήματα και τέτοιες κυπελλικές νίκες. Ο ΠΑΟΚ είχε 6 τίτλους στα 86 χρόνια ιστορίας του έως το 2012 και 5 έκτοτε, στην εννιαετία επί εποχής Ιβάν Σαββίδη. Σημαίνει ότι το brand «ΠΑΟΚ» δεν είναι ίδιο μετά τη βραδιά της 22ας Μαΐου απ’ ότι ήταν πριν.
Αλλά περισσότερο και από την εκτέλεση του Τσέχου, αυτό που θα λάβει μυθικές διστάσεις στη μνήμη είναι η «άρρωστη» έμπνευση – ασίστ του Άντριγια Ζίβκοβιτς. Μια έκλαψη γνήσιας ποδοσφαιρικής μαγείας, η πινιελιά ενός αρτίστα που μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μπορεί να αλλάξει την ιστορία ενός τελικού. Ο Σέρβος δεν έκανε το καλύτερο παιχνίδι του – απεναντίας μάλιστα – αλλά αρκούσε ένα ιδιοφυές άγγιγμα σε ολόκληρο το 90λεπτο για να κρίνει τον αγώνα και να πιστοποιήσει τη… φήμη του ως ο πιο ποιοτικός παίκτης του ΠΑΟΚ, ενδεχομένως και του ελληνικού πρωταθλήματος.
Ο Ζίβκοβιτς ολοκλήρωσε με 13 γκολ και 8 ασίστ τη σεζόν, αλλά η χθεσινή ασφαλώς δεν κάνει μόνο για… μία. Είναι εκείνο το «κλικ» που θα περνάει μέσω αφηγήσεων από γενιά σε γενιά και θα συμβολίζει πάντα ένα θρίαμβο, μια υπέρβαση, μια (κυπελλική) δυναστεία.
