Πόσες και πόσες φορές δεν έχεις ακούσει από γυναίκα να σου λέει μου έκανε το κλικ για έναν άνδρα και τον ερωτεύτηκα; Ε κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ με τη Newcastle. Ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά. Από τότε δηλαδή που είδα τον Alan Shearer να βγάζει τη φανέλα της Μπλάκμπερν και να μετακομίζει στο St James’ Park σ’ ένα ασύλληπτο μεταγραφικό θρίλερ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μία μεταγραφή που θεωρητικά θα οδηγούσε τις καρακάξες στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Σ’ ένα όνειρο που δεν έχει πραγματοποιηθεί από τότε. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με αυτή την πόλη. Ίσως να έπαιξε ρόλο η συμπόνια μου από την οικονομική ασφυξία και διάλυσή της από την σκληρή Θάτσερ.
Την Σιδηρά Κυρία που κατάφερε να γίνει το πλέον μισητό πρόσωπο σε όλο τον αγγλικό Βορρά. Ένας αγγλικός Βορράς που έχει ως… πρωτεύουσα το Newcastle και μια ατμόσφαιρα από Εδιμβούργο. Φασματικοί πύργοι, υγρές μελαγχολικές αυλές και μύθους. Γιατί το Newcastle είναι για πρίγκιπες, κύριοι, δεν είναι για λινάτσες. Και για έναν τέτοιο μύθο θα σας μιλήσω απόψε. Ο λόγος για τη Newcastle United, το καμάρι της πόλης, που ακόμη κι αν έχει να κατακτήσει πρωτάθλημα από το 1927 παραμένει μία τεράστια ομάδα για το Νησί.
Κι όχι δεν σας τρολάρουμε. Παρακάτω θα σας αναλύσω τους λόγους και είμαι σίγουρος ότι στο τέλος του κειμένου θα συμφωνήσεις μαζί μου. Θα φορέσεις το ασπρόμαυρο κασκόλ, θα κάτσεις μπροστά στο Youtube, θα κλείσεις τα μάτια και θα φωνάζεις νιώθοντας πως είσαι στο πέταλο του St James’ Park. Άσε που σε βλέπω να τα παρατάς όλα και να ξεκινάς νέα χρονιά στο Manager, πιο έτοιμος από ποτέ για μεγάλα πράγματα. Διάβασε λοιπόν γιατί από απόψε θα γίνεις λίγο… καρακάξα ακόμη κι αν υποστηρίζεις οποιαδήποτε άλλη ομάδα στο Νησί.
Alan Shearer
Ο εμβληματικός αρχηγός. Το αδύνατο ξανθό αγοράκι που αρνήθηκε την πρόταση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, άκουσε την φωνή της καρδιάς του και έβαλε την υπογραφή στην ομάδα της γενέτειράς του. Κι από τότε δεν έφυγε ποτέ από εκεί. Από τους τελευταίους ρομαντικούς της γενιάς του. Ο πανηγυρισμός σήμα – κατατεθέν, το όνειρο για μία Newcastle που θα γίνει φόβητρο στην Ευρώπη και η άρνηση να μπει στα παπούτσια του Έρικ Καντονά που είχε πάρει την απόφαση να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο.
«Από μικρός ήθελα να παίξω για τη Νιουκάστλ. Ήθελα να φορέσω τη φανέλα με το 9 και να σκοράρω γκολ στο St James’ Park.. Είμαι τυχέρος που έζησα και με το παραπάνω το όνειρο μου». Τι να του πουν οι τίτλοι;
Το επικό ξύλο Bowyer – Dyer
https://www.youtube.com/watch?v=_GclRO0NcBk
Ίσως η πιο καλτ στιγμή στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Κάνουμε ένα ταξίδι στο 2005 και πάμε στο Σεν Τζειμς Παρκ. Οι “ανθρακωρύχοι” υποδέχονται την Άστον Βίλα και κάπου εκεί γίνεται το μοιραίο. Μετά από μία λάθος πάσα του Dyer στον Bowyer, ο δεύτερος του αρχίζει τα “γαλλικά” και μεσα σε δευτερόλεπτα πιάνονται στα χέρια. Ίσα ίσα που προλαβαίνουν να παίξουν κάτι “ψιλές”, όλοι σαστίζουν και ο διαιτητής χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του δείχνει και στους δύο κόκκινη κάρτα, βάζοντας τη τελευταία πινελιά στο έργο τέχνης που έστησαν. Δείτε το video γιατί με λόγια δεν περιγράφεται:
Σερ Μπόμπυ Ρόμπσον
Ο άνθρωπος συνώνυμο του ποδοσφαίρου στην Αγγλία. Ο τεράστιος προπονητής – δάσκαλος που πέρασε από το Newcastle και το άγαλμά του έξω από το γήπεδο θα θυμίζει για πάντα πως κάποτε εδώ είχαν συμβεί μοναδικές στιγμές. Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις αλλά υπόσχομαι για ξεχωριστό άρθρο – ωδή στον θρύλο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Για το τέλος, το Newcastle είναι μία καταπληκτική πόλη. Μία πόλη όπου αξίζει να επισκεφθείς με τους φίλους σου. Πρώτα στο πέταλο του St James’ Park, μετά για μπύρα στα μπαράκια και τέλος να σβήσεις στο Vineyard όπου θα χορεύεις με Ελληνίδες φοιτήτριες στον ρυθμό του Παντελίδη. Άκου με και θα με θυμηθείς.