Από τη στιγμή που είχε χαθεί κάθε στόχος στην Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός γνώριζε από τον Μάρτιο κιόλας ποιες είναι οι ανάγκες και προτεραιότητες του. Ήξερε ότι θέλει να διατηρήσει έναν κορμό όπου ήταν απαραίτητοι οι Παπαπέτρου, Νέντοβιτς, Χεζόνια, Μήτογλου.
Η σειρά με την οποία τοποθετήθηκαν οι παίκτες δεν είναι τυχαία. Με αυτή τη σειρά έπρεπε να γίνει η προσπάθεια παραμονής και σε αυτή τη λογική ο Μήτογλου είναι η αποχώρηση που πειράζει λιγότερο.
Αν αφήσουμε στην άκρη την (αδόκιμη σε αγωνιστικό πλαίσιο) λογική περί Έλληνα και τα συναφή, σε αυτά τα 4 χρόνια του ο Μήτογλου μπορεί να έδειξε ότι διαθέτει προοπτική μεγάλη, αλλά ταυτόχρονα δεν είχε και καμία τρομερή άνοδο από χρονιά σε χρονιά. Ας μην ξεχνάμε ότι φέτος έκλεισε σεζόν στην Ευρωλίγκα με τρίποντο κάτω από το 30% και σωρεία άστοχων σουτ σε πολλά ματς. Μην κοιτάμε το υψηλό ποσοστό στο πρωτάθλημα. Όλα καθορίζονται από τον βαθμό δυσκολίας. Κι ο Κάρτερ του Λαυρίου είχε πάνω από 40% στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και στα play-offs έπεσε κάτω από το 28%.
Σε μια Ευρωλίγκα που έχει μεγαλύτερη σωματική καταπόνηση και υψηλότερες απαιτήσεις, ο Ντίνος Μήτογλου δεν επιβεβαίωσε τον επαναλαμβανόμενο ισχυρισμό πως είναι 4άρι με πολύ καλό σουτ. Μαχητικότητα ναι, έχει. Αντίληψη παιχνιδιού ναι, έχει. Δικαιολογεί αυτό όμως έναν μισθό κοντά στο εκατομμύριο; Σε 2 χρόνια μπορεί. Τώρα όχι.
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μια ομάδα που έχει την άνεση οικονομικά να πληρώνει προοπτικές. Είναι μια ομάδα που πέρσι βγήκε 16η με κάκιστη εικόνα στην Ευρωλίγκα και που θέλει φέτος να χτίσει μια ταυτότητα παιχνιδιού και να ανέβει. Αν ο Μήτογλου απαντούσε θετικά στην τελευταία «παράλογη» και συναισθηματική προσφορά της διοίκησης, θα είχε γίνει τεράστιο έγκλημα, γιατί δε θα υπήρχε περιθώριο για καλύτερη διαπραγμάτευση με τους άλλους 3.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Μήτογλου δεν είναι αναντικατάστατος. Αν δεν ήταν Έλληνας, ο Παναθηναϊκός δε θα του πρότεινε πάνω από 600.000 γιατί αυτή είναι τώρα η μπασκετική του αξία. Και καλώς ή κακώς, η Ευρώπη δεν έχει ιδιαίτερη έλλειψη σε αυτή τη θέση. Τα καλά γκαρντ είναι το πρόβλημα, κάτι που φάνηκε στα λεφτά που θα πάρει ο Ουόκαπ από τον Ολυμπιακό που είναι σίγουρα τιμή υπεραξίας.
Αντιθέτως, ο Παναθηναϊκός θέλει έναν κυρίαρχο παίκτη στη θέση 3. Αυτός είναι ο Παπαπέτρου. Αυτός είναι ο Χεζόνια. Θέλει έναν σταθερό σκόρερ στο 2. Αυτός είναι ο Νέντοβιτς. Κι αφού τον τελευταίο μπορεί να τον έχει με 700-800 χιλιάρικα, γιατί να τον αφήσει να φύγει;
Ως προς τον Ντίνο Μήτογλου, μόνο στην Ευρωλίγκα να δει κανείς, μπορεί να βρει παίκτες που στο παρόν τους είναι πολύ πιο αποδοτικοί από εκείνον. Δε μπορούν προφανώς να καλύψουν καλά και το 5 ή να συνδυαστούν τόσο καλά όσο ο Ντίνος με Παπαγιάννη, αλλά αλίμονο αν οι ομάδες δεν προσαρμόζονταν στις διαφορετικές συνθήκες.
Ήδη ο Νάιτζελ Χέις της Ζαλγκίρις που ακούγεται, είναι ένα 4άρι που μπορεί να προσφέρει ποσοτικά ίδια πράγματα με τον Ντίνο και σε τιμή χαμηλότερη των 700 χιλιάδων. Έχει καλύτερο τρίποντο, καλύτερη αθλητικότητα, αλλά υστερεί σε παιχνίδι με πλάτη και διεκδίκηση μέσα στη ρακέτα.
Αν δεν ψήνει κόσμο ο Χέις, υπάρχει πάντα η περίπτωση του παιχταρά Γκέρσον Γιαμπουσέλε της Βιλερμπάν. Ο Γιαμπουσέλε είναι 3αρι-4άρι βέβαια, όπου αν υπάρχουν Παπαπέτρου και Χεζόνια, θα έχει συνωστισμό ο Παναθηναϊκός, αλλά ανοίγει μια νέα δυνατότητα με ένα σχήμα σούπερ αθλητικό και δυνατό, όπου τρία 3άρια εναλλάσσονται στο 2-3-4 και με Νέντοβιτς στον άσο και Παπαγιάννη στο 5, μπορούν να αντεπεξέλθουν σε όλες τις αλλαγές και να είναι δύσκολοι στο σπρώξιμο στην άμυνα. Κι είναι και μια πεντάδα με συνολικά καλές προοπτικές στο τρίποντο.
Ο Γιαμπουσέλε βέβαια δεν είναι φθηνός. Σίγουρα όχι πιο φθηνός από τον Μήτογλου σύμφωνα με την προσφορά που του έκανε ο Παναθηναϊκός. Ίσως το επόμενο συμβόλαιο του να είναι στο 1.2 εκατομμύρια μάλιστα.
Άρα δεν αφορά εκείνον το κείμενο και ο τίτλος. Ποιον αφορά; Αφορά μια μπασκετική διάνοια με τρομακτικά μεγαλύτερη αντίληψη του παιχνιδιού από τον Μήτογλου, έναν Αμερικάνο Τσαρτσαρή. Ο λόγος για τον Λουκ Σίκμα της Άλμα Βερολίνου.
Ο Σίκμα έχει μεν συμβόλαιο με τη γερμανική ομάδα, αλλά με προσιτό buyout, ενώ το συμβόλαιο του δεν θα ξεπερνούσε τα 700 χιλιάδες δολάρια. Είναι ένας παίκτης 31 ετών, σαφώς δεν πρόκειται για αθλητή που μπορεί ο Παναθηναϊκός να επενδύσει για τα επόμενα χρόνια, αλλά μπορεί να τον χρησιμοποιήσει για τις άλλες του επενδύσεις.
Τι εννοούμε; Ότι ο Σίκμα μπορεί να γίνει τρομερός δάσκαλος για την επόμενη διετία για τους Μαντζούκα και Χουγκάζ, εφόσον είναι αυτοί οι δύο στους πράσινους. Μπορεί να τους καθοδηγήσει σε κινήσεις, σε προσαρμογές στη διάρκεια του παιχνιδιού, σε όλα.
Άρα, ακόμα κι αν δεν ταιριάζει με την ομάδα – πάντα παίζει τέτοιο σενάριο για κάθε παίκτη, όσο καλός κι αν είναι – ο Παναθηναϊκός θα έχει βγάλει ένα κέρδος.
Επειδή όμως είναι πέραν κάθε πιθανότητας ο Σίκμα να μην προσαρμοστεί, ας δούμε τα αγωνιστικά του στοιχεία. Έχει καλό τρίποντο, καλό παιχνίδι με πλάτη και είναι δεινός δημιουργός είτε από την κορυφή είτε μέσα από τη ρακέτα. Να θυμηθούμε ποιο ήταν το τεράστιο πρόβλημα του Παναθηναϊκού τη χρονιά που ολοκληρώθηκε; Το κατέβασμα της μπάλας και η δημιουργία.
Οι πράσινοι ψάχνουν άσο που να λύνει αυτό το διπλό πρόβλημα. Η αγορά είναι περιορισμένη στα γκαρντ και σε αυτά τα λεφτά που αντέχουν. Η παρουσία του Σίκμα θα έλυνε τη δημιουργία και θα μπορούσε να γίνει ένα σκόντο στις απαιτήσεις από το βασικό γκαρντ. Δε λέμε προφανώς να έρθει ένας ακόμα Μακ ή να παίζει ο Σαντ-Ρος. Αλλά να υπάρξει ένας συμβιβασμός σε παίκτη που δεν είναι τρομερός σκόρερ ή σουτέρ, που έχει απλώς ικανοποιητική δημιουργία και μπορεί να κατεβάσει ιδανικά τη μπάλα.
Ο Σίκμα στα 31 του ολοκλήρωσε τη χρονιά στην Άλμπα με 9.7 πόντους, 50% στα δίποντα, 43.3% στα τρίποντα, 70% στις βολές, 6.5 ριμπάουντ, 4.5 ασίστ, 1.1 κλεψίματα, 0.5 μπλοκ και 16.6 PIR. Ο Μήτογλου είχε αντίστοιχα 9.3 πόντους, 57.5% δίποντο, 29.5% τρίποντο, 71.3% βολές, 5.4 ριμπάουντ, 0.9 ασίστ, 0.7 κλεψίματα, 0.3 τάπες και 11.3 PIR.
Οι διαφορές είναι τεράστιες στις κατηγορίες που προηγείται ο Σίκμα – δηλαδή σε όλες εκτός των ποσοστών σε βολές και δίποντα. Αντίστοιχα, εκεί που υπερέχει ο Μήτογλου, δεν είναι τόσο μεγάλη η απόσταση. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ενώ είναι νεότερος με καλύτερο άλμα από τον Σίκμα, υστερεί στο μπλοκ και στα ριμπάουντ, παρόλο που φέτος έκανε step up. Αυτό δείχνει χαοτική απόσταση στην αντίληψη και την τοποθέτηση στις δύο ρακέτες.
Για να το συνοψίσουμε…Ναι, ο Μήτογλου θα ήταν καλό να μείνει για την προοπτική του και γιατί μπορεί να έμενε για 3-4 χρόνια. Αλλά ποιος ξέρει αν οι συνθήκες στον Παναθηναϊκό θα ευνοούσαν τη διαρκή εξέλιξη του ή αν θα… βάλτωνε; Γιατί ο Μήτογλου δεν είναι ακόμα παίκτης που μπορεί να αντέξει σε κάθε συνθήκη. Ο Σίκμα όμως είναι.
Και αγωνιστικά προσφέρει τώρα περισσότερα και τους νεότερους μπορεί να καθοδηγήσει και αφήνει περισσότερο χώρο στο μπάτζετ για καλύτερες κινήσεις στις άλλες θέσεις.
Άλλωστε, το μπάσκετ είναι τέτοιο σήμερα που τα καλά γκαρντ καλύπτουν ένα μέτριο τεσσάρι και το αναδεικνύουν. Το αντίθετο δε μπορεί να συμβεί με τίποτα.
Και κάτι τελευταίο. Οι μεγάλες ομάδες δε φαίνονται στους παίκτες που χάνουν. Αυτό μπορεί να συμβεί για παράγοντες που δεν είναι στο χέρι τους. Ο Μπέντιλ για παράδειγμα φεύγει για ένα συμβόλαιο 500 χιλιάδων. Θα έδινε κάποιος από εσάς τέτοιο συμβόλαιο σε αυτόν τον παίκτη σε μια ομάδα με μπάτζετ 6 εκατομμύρια που θέλει να προσφέρει αυξήσεις σε 3 πιο σημαντικούς παίκτες; Όχι δα.
Οι μεγάλες ομάδες φαίνονται στον τρόπο που προσαρμόζονται και στην αντίδραση τους. Ο Παναθηναϊκός μπορεί ακόμα και με το περσινό μπάτζετ, ίσως και μικρότερο του περσινού, να παίξει πολύ καλύτερο μπάσκετ. Ναι, δε θα διεκδικήσει 8άδα στην Ευρωλίγκα. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να χτίσει ξανά έναν μπασκετικό οργανισμό αντίστοιχο της Ζαλγκίρις που θα απορροφά οργανικά κάθε προσθήκη και δε θα πεθαίνει με κάθε αφαίρεση.
Κι όταν συμβεί αυτό, μέσα σε δύο χρόνια ο Παναθηναϊκός θα μπορεί να διεκδικήσει 8άδα και να προπορεύεται ακόμα κι έναντι ομάδων με 2-3 εκατομμύρια παραπάνω μπάτζετ.