Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα δίκαιο άθλημα. Φτιάχτηκε με τέτοιους όρους ώστε να μην αποδίδει δικαιοσύνη, αλλά να δίνει ελπίδα στον αδύναμο ότι θα κερδίσει.
Εν τούτοις, οι φίλαθλοι θα θέλουν πάντα να κερδίζει η καλύτερη ομάδα και όταν είναι ουδέτεροι σε ένα ματς, θα στηρίζουν την ομάδα που έδειξε πιο θελκτικά στοιχεία.
Σε αυτό το Euro, στον τελικό, υπήρχε από τη μία η Ιταλία, μια ομάδα που με το ποδόσφαιρο της σε όλο το τουρνουά και συνολικά τα τελευταία 2 χρόνια, αφήνει ένα στίγμα, υποστηρίζει ένα ύφος. Από την άλλη, υπήρχε μια ομάδα, η Αγγλία, που ενώ στα προκριματικά παίζει πιο θεαματικά, κατέβηκε στο Euro για να παίξει με κυνισμό και να φτάσει ως την πηγή αυτή τη φορά.
Ευτυχώς, στο τέλος αυτής της διαδρομής, η πηγή πήγε στα χείλη των Ιταλών και όχι των Άγγλων, που συν τοις άλλοις πήγαν αδίκως στον τελικό με το ανύπαρκτο πέναλτι κατά των Δανών στον ημιτελικό.
Κι όμως, το ξεκίνημα του τελικού δεν προμήνυε ότι θα καταλήξουμε σε μια πανηγυρική νίκη των Ιταλών.
Ο Γκάρεθ Σαουθγκέιτ επέλεξε να σοκάρει τον Μαντσίνι και τους Ιταλούς, αλλάζοντας το σύστημα του σε σχέση με τα προηγούμενα 6 ματς και παίζοντας με τρεις αμυντικούς. Ο Γουόκερ συμπλήρωσε Στόουνς και Μαγκουάιρ, ενώ Τρίπιερ και Σο ανέλαβαν δεξιά κι αριστερή πτέρυγα.
Οι δυο τους συνδυάστηκαν στο γκολ κάνοντας ακριβώς την ίδια πορεία. Ο Τρίπιερ έγινε ο παραλήπτης της πάσας του Κέιν, ο Σο είχε βρεθεί ολομόναχος στ΄αριστερά της ιταλικής περιοχής και σκόραρε.
Στα επόμενα 15-20 λεπτά φαινόταν πως τόσο το διαφορετικό σύστημα του Σαουθγκέιτ όσο και μια άλλη επιλογή-προσαρμογή, θα προκαλούσαν τεράστιο πρόβλημα στην Ιταλία.
Ο Κέιν σε όλο το τουρνουά ανεβαίνει ψηλά για να κάνει το 10άρι και στη θέση του στην επίθεση πάνε οι δύο εξτρέμ εναλλάξ. Αυτή τη φορά, ο Σαουθγκέιτ εκτίμησε ότι έπρεπε να πάει μόνο ο Στέρλινγκ που ανάμεσα στους αργούς Κιελίνι-Μπονούτσι προκαλούσε την εξής προσαρμογή: τα δύο ακραία μπακ της Ιταλίας είχαν το νου τους να καλύψουν τους δύο κεντρικούς αμυντικούς κι αυτό άφηνε ελεύθερο χώρο στον Τρίπιερ και τον Σο.
Κι εκεί που λες ότι η Αγγλία θα προσφέρει θέαμα, ξαφνικά έρχεται ένα στοπ από τον ίδιο τον προπονητή που επέλεξε ξεκάθαρα να παίξει συντηρητικά γιατί θεώρησε ότι θα πάει το ματς ως το τέλος στο 1-0. Πίστευε ότι ο κυνισμός θα τον βοηθήσει και πάλι.
Δεν αποδείχτηκε κάτι τέτοιο. Ευτυχώς. Μπορεί σε έναν σύλλογο να είναι έξυπνη κίνηση η αλλαγή συστήματος σε ένα ματς, αλλά σε χώρες που δεν έχουν αποκτήσει τόση ομοιογένεια σε ένα τουρνουά ή δεν έχουν χρόνο να το αφομοιώσουν, αργά ή γρήγορα θα γυρίσει μπούμερανγκ και όλα θα εξαρτώνται από την ικανότητα του αντιπάλου να σκοράρει.
Οι Ιταλοί σκόραραν μόνο μια φορά, ενώ η κατοχή και οι τελικές φανερώνουν πως θα άξιζαν να έχει τελειώσει ο τελικός στα 90 λεπτά, άντε στην παράταση. Σίγουρα όχι στα πέναλτι.
Σα να μην έφτανε αυτή η παγίδα στην οποία έπεσε ο Σαουθγκέιτ, εγκλωβίστηκε και πάλι στην εμμονή του προς τον Σάκα. Ο Σάντσο και ο Ράσφορντ δεν είναι παίκτες που θα σου βάλουν σίγουρα πέναλτι. Είναι όμως παίκτες που θα δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες επιθετικά σε σχέση με Σάκα και Στέρλινγκ. Η επιλογή να μπουν στο 119 για να τους έχει στα πέναλτι, ενώ σε όλο το τουρνουά δεν έχουν παίξει καθόλου – μόνο ο Σάντσο ξεκίνησε με την Ουκρανία – ήταν καταδικαστική.
Φαίνονταν και οι δύο να μην έχουν μπει στην ψυχολογία του αγώνα και της στιγμής των πέναλτι. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι επέλεξε να δώσει το 5ο πέναλτι στον Σάκα κι όχι στον Σο ή τον Γκρίλις, τότε δεν είναι παράλογο να πει κάποιος πως ο Σαουθγκέιτ δεν είναι ένα προπονητικό εκτόπισμα που θα φέρει το τρόπαιο. Μπορεί να σε πάει μέχρι ημιτελικό ή τελικό, αν έχει και μπόλικη τύχη, αλλά μέχρι εκεί.
Σε έναν κάκιστο τελικό από πλευράς Αγγλίας, όπου μετά το γκολ στο δεύτερο λεπτό έκανε ξανά καθαρή φάση στην παράταση, αποδοθηκε δικαιοσύνη και μια μικρή τύχη σε μια Ιταλία που είδε τον Σπινατσόλα να τραυματίζεται, όντας ένας πολύ κομβικός ποδοσφαιριστής για το σύστημα του Μαντσίνι.
Σε αυτόν τον τελευταίο αξίζουν σαφώς εύσημα, γιατί μετά από τόσα χρόνια που όλοι τον θεωρούσαμε υπερτιμημένο και τον φωνάζαμε «κασκολάκια», έδειξε πως στην Εθνική Ιταλίας, όπου υπάρχουν άλλα δεδομένα, μπορεί να παρουσιάσει κάτι συμπαγές, κάτι που να ταιριάζει στο υλικό που έχει στα χέρια του.
It’s not coming home, it’s coming to Rome!