Ο αθλητισμός και δη το ποδόσφαιρο, είναι άθλημα των στιγμών. Τη μια στιγμή θα χαίρεσαι και θα νιώθεις πλήρης, την άλλη θα λυπάσαι και…πάλι θα νιώθεις πλήρης. Γιατί όσα έχει η ζωή, τα έχει το ποδόσφαιρο.
Κι εμείς στον Παναθηναϊκό το ξέρουμε καλά. Και ποδοσφαιρικά και μπασκετικά. Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε για κάτι, δεν προλαβαίνουμε να δούμε μια ελπίδα στον ορίζοντα, να σου θα έρθει η κατραπακιά και θα λέμε τα γνωστά: Παναθηναϊκός είσαι, αμάν αυτή η ομάδα δε μπορεί να μας δώσει δυο σερί χαρές και όλα αυτά.
Όταν λοιπόν είσαι φίλαθλος της στιγμής και η στιγμή σε κάνει να οραματίζεσαι, δε γίνεται να μην πετάξεις λιγάκι στα σύννεφα βλέποντας τον Ματέους Βιτάλ με την πράσινη φανέλα. Ναι, έστω και απέναντι στον Απόλλωνα Σμύρνης. Μήπως πέρσι με τον Απόλλωνα είδαμε κανέναν Βιτάλ να ξεδώσει το μάτι μας; Όχι. Κάτι αργοκίνητα καράβια βλέπαμε που έκαναν δύο πάσες και έστελναν τη μπάλα όσο πιο μακριά μπορούσαν.
Δεν ξέρω τι πρόκειται να δούμε στον Παναθηναϊκό με τον Γιοβάνοβιτς στον πάγκο, πόσο καλή δουλειά κάνει και τι επίδραση έχει ως φιγούρα. Αυτά τα ξέρουν οι ρεπόρτερ και θα φανούν στην πορεία.
Αυτό που φαίνεται όμως από την πρώτη στιγμή είναι πως ο Βιτάλ είναι μια επιλογή που άξιζε την αναμονή. Δεν άξιζε σίγουρα τις αμφιβολίες από πλευράς Γιοβάνοβιτς, όπως τουλάχιστον αυτές βγήκαν προς τα έξω από τα ρεπορτάζ.
Αν κοιτάς τον Βιτάλ και θες να τον πάρεις, δεν υπάρχει λόγος να κάνεις πίσω στις σκέψεις σου, εκτός κι αν μπλέκονται επιτήδειοι μάνατζερ ή ζητάει ο παίκτης τον ουρανό με τ΄άστρα.
Ευτυχώς, ο Βιτάλ ήρθε στον Παναθηναϊκό και θυμηθήκαμε τι σημαίνει εξτρέμ με ουσία μετά από 4 χρόνια. Από τον Εμποκού έχει ο Παναθηναϊκός να παρουσιάσει κάτι αλέγρο και όμορφο στις επιθετικές πλευρές.
Μέσα σε 45 λεπτά απέναντι στον Απόλλωνα Σμύρνης έδειξε ότι ο καλός παίκτης, δε χρειάζεται κανένα μήνα για να προσαρμοστεί. Ειδικά όταν ο αντίπαλος είναι τέτοιος που δε σε νοιάζει η τακτική προσέγγιση, αλλά ο επιθετικός προσανατολισμός. Αν είσαι καλός παίκτης, μπαίνεις, κάνεις κίνηση προς τα μέσα, σουτάρεις, δυσκολεύεις τον τερματοφύλακα και επιτρέπεις σε όσους καραδοκούν να πάρουν το ριμπάουντ για να σκοράρουν.
Αν είσαι καλός παίκτης, βλέπεις ότι υπάρχει αντεπίθεση, αλλά είσαι κλεισμένος από δύο. Ξέρεις όμως ότι πίσω σου τρέχει ένας Χουάνκαρ. Δεν του βγάζεις αμέσως τη μπαλιά. Κάνεις μια κίνηση που… χαζεύει δύο αντιπάλους, τους κρατάς πάνω σου και όταν πια βλέπεις ότι κανείς δε μπορεί να παρεμποδίσει τον Χουάνκαρ από μια καλή σέντρα, του την πετάς στον ανοιχτό χώρο και βγαίνει φάση. Είτε μπει γκολ είτε όχι, η σωστή κίνηση έχει γίνει. Κι αυτό με την πορεία του χρόνου, θα γίνει αυτοματισμός.
Είναι πολύ σημαντική η συνύπαρξη του Βιτάλ με τον Χουάνκαρ. Με άλλον αριστερό μπακ, δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν τόσο επιδραστικός κι ο ένας κι ο άλλος. Δείχνουν να ταιριάζουν και μακάρι να είναι υγιείς να παίξουν όσα περισσότερα παιχνίδια γίνεται μαζί και να δούμε αν το σημερινό ήταν ένα βλέμμα στο μέλλον ή κάτι που έτυχε.