Στο μίζερο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Άρης θέλησε να βάλει μια καλλιτεχνική πινελιά.
Να δώσει μια μουσική νότα στη ρηχή και μπασκλάς αντιμετώπιση της μπαλίτσας στη χώρα μας.
Δεν έφτανε λοιπόν η ούτως ή άλλως ριζοσπαστική απόφαση για ροζ τρίτη φανέλα, από το ξεκίνημα της σεζόν έχει λανσαριστεί και στίχος τραγουδιού στο πίσω μέρος των εμφανίσεων.
Πάνω από το όνομα και τον αριθμό των παικτών φιγουράρει η φράση από το τραγούδι του Αντώνη Ρέμου «η καρδιά με πηγαίνει εμένα».
Ε, κι αφού ο Άρης αγωνίζεται με το αγαπημένο κομμάτι του προέδρου, σκέφτεσαι αναπόφευκτα τι στίχους θα μπορούσαν να μοστράρουν και οι υπόλοιποι «μεγάλοι» του πρωταθλήματος στις φανέλες τους.
Οπότε έρχονται ιδέες σαν τις εξής:
Ολυμπιακός – Σφύριξα κι έληξες…
Το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση θα είναι σαφές και διπλό. Αφενός θα εξηγεί την ευκολία με την οποία κυριαρχεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σαρώνοντας τους τίτλους την τελευταία 25ετία. Και αφετέρου θ’ απαντά στα υπονοούμενα και τις αιχμές των απέναντι για τη διαιτησία του ίδιου διαστήματος: Ξεκαθαρίζοντας ότι μ’ ένα δικό του επιβλητικό σφύριγμα (και όχι κάποιου Παπουτσέλη ή Ποντίκη) μπορεί να τελειώσει τους αντιπάλους του.
Παναθηναϊκός – (Πεντακόσιες εκατόν) 35.000 και μια, στραβάδια απολύομαι…
Θα γίνει μια μικρή παράφραση, αλλά συμβαίνουνε αυτά στα τραγούδια. Εδώ κοτζάμ Γονίδης δεν κατακρίθηκε ποτέ που τραγούδησε «είμαι ΠΙΟ καλύτερα δεν το μετανιώνω (θα ‘μαι για την πάρτη μου και μόνο)». Θα ενοχλήσει αυτό το διαμάντι; Η μίνι διασκευή που θα συνδυάζει το ιστορικό αριθμητικό λάθος του προέδρου με την ανυπομονησία και τη… φανταρική μέτρηση των οπαδών του Παναθηναϊκού μέχρι να ξαναδούν την ομάδα τους όπως παλιά;
AEK – Παρακάλα, παρακάλα στο πλεχτό να πάει η μπάλα…
Εδώ δεν υπάρχει αλληγορία, γιατί είναι απαραίτητη η κυριολεξία. Δεν χρειάζεται ποίηση και μεταφορές, αλλά μήνυμα… to the point. Γιατί μετά από τόσα χρόνια η αποστροφή του ύμνου «σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια» έχει γίνει στάση ζωής για το σωματείο. Και είναι απαραίτητο πια να εξορκιστεί με τον αθάνατο στίχο των Ζιγκ-Ζαγκ, που εκφράζει την ελπίδα για αντίστροφη (και αν μη τι άλλο περισσότερο ευκταία για ποδοσφαιρική ομάδα) κατάληξη.
ΠΑΟΚ – Στ’ αστέρια πάμε…
Θα μπορούσε να μπει απευθείας ο ύμνος του Champions League, αλλά είναι γαλλικό (και υπερβολικά κουλτουριάρικο). Οπότε μπορεί να επιστρατευτεί κάτι πιο κοντινό. Ένας περισσότερο πιασάρικος και πιο οικείος στο αυτί στίχος: Η ρομαντική προτροπή Αργυρού, που θα εκφράζει τη διαχρονική καψούρα και το μεγάλο απωθημένο του συλλόγου να δει επιτέλους τ’ αστέρια και να κουνήσει μια μέρα σεντόνι.