Οι σκέψεις μας αυτές τις μέρες είναι στην Ουκρανία, η οποία βιώνει την τρέλα του πολέμου μετά την εισβολή της Ρωσίας. Κόποι και όνειρα μιας ολόκληρης ζωής χάνονται σε μια στιγμή, παιδιά ακρωτηριάζονται, άρρωστοι βομβαρδίζονται, άμαχοι εκτελούνται εν ψυχρώ. Κι όμως, όσο κι αν «ακούγεται» υπερβολικό, στο παρελθόν η χώρα πέρασε μια πιο σκληρή κατάσταση. Όταν δηλαδή ο κόσμος είχε φτάσει σε σημείο να σκοτώνει από την πείνα.
Το 1929 ξεκίνησε μια σειρά αποφάσεων του Ιωσήφ Στάλιν που οδήγησε σε σοκαριστικές συνθήκες την Ουκρανία, η οποία ανήκε τότε στην Σοβιετική Ένωση. Ο «άνθρωπος» που είναι υπεύθυνος για περισσότερους από 9 εκατομμύρια θανάτους (με μερικούς ιστορικούς να ισχυρίζονται πως αυτό το νούμερο είναι πιο κοντά στο 20.00.000…), κολλεκτιβοποίησε τη γεωργία, ανάγκασε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη γη, την περιουσία και τα σπίτια τους, έβαλε σε μαύρες λίστες ολόκληρες περιοχές και τις απέκλεισε από την αποστολή τροφίμων.
Το όλο σκηνικό είχε ανατριχιαστική εξέλιξη καθώς άνθρωποι αναγκάστηκαν να τρώνε ανθρώπους για να επιβιώσουν και 2.500 εξ αυτών εκτελέστηκαν για κανιβαλισμό. Ο λιμός πέρασε στην ιστορία ως Holodomor, όρος που προέκυψε από τις ουκρανικές λέξεις holod [πείνα] και mor [εξόντωση] και από το 1931 μέχρι το 1934 άφησε πίσω του τουλάχιστον 5 εκατ. νεκρούς. Εκείνη ακριβώς την εποχή, το 1934, γεννήθηκε στο Κίεβο ο Βλαντιμίρο Ταρνάβσκι…
Χωρίς να έχει κλείσει έναν χρόνο ζωής, βρέθηκε στην αγκαλιά των γονιών του που άφησαν πίσω την «κόλαση» της Ουκρανίας αναζητώντας ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Προορισμός; Η μακρινή Αργεντινή.
Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Βαλεντίν Αλίσνα, προάστιο του Μπουένος Άιρες και σε μια χώρα με τεράστια παράδοση στο ποδόσφαιρο, ο μικρός μεγάλωσε με μια μπάλα στα πόδια. «Ο Ρώσος» ήταν το παρατσούκλι στο οποίο έμαθε να γυρίζει και χάρη στα σωματικά του προσόντα, διάλεξε να γίνει τερματοφύλακας. Έχοντας φτάσει πλέον το 1.89μ., ξεκίνησε την καριέρα του στην Porvenir, ομάδα 3ης κατηγορίας.
Οι άνθρωποι του club σύντομα διαπίστωσαν ότι έχει δυνατότητες, με κύριο αυτών την ελαστικότητα, που του επέτρεπε να «πετάξει» σε μια στιγμή από το ένα δοκάρι στο άλλο. Το 1954, πλέον στα 20 του, ο Ταρνάβσκι ήταν αναπληρωματικός στην Porvenir που κέρδισε την άνοδο στη 2η κατηγορία. Έναν χρόνο αργότερα, είχε καταφέρει να κάνει δικά του τα γάντια του βασικού.
Όπως προκύπτει από στοιχεία που έχει δημοσιεύσει εφημερίδες της χώρας, το club τερμάτισε στην 4η θέση και δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ για το «όνειρο», καθώς το 1956 εξασφάλισε την άνοδο στα σαλόνια του ποδοσφαίρου της Αργεντινής. Η Porvenir όμως, δεν θα έπαιζε στη μεγάλη κατηγορία με τον Ταρνάβσκι κάτω από τα δοκάρια…
Και αυτό γιατί μαζί με την άνοδο, για τον «Ρώσο» είχε έρθει και η μεγάλη ευκαιρία. Μεταγραφή στην Νιούελς Ολντ Μπόις. Σε αυτή, έμελλε να παίξει σε 55 ματς και το 1959 δέχθηκε 23 γκολ σε 26 αγώνες, επίδοση που ήταν η 2η καλύτερη σε εκείνο το πρωτάθλημα. Όλα είχαν συμβεί πολύ γρήγορα για τον Ταρνάβσκι, ο οποίος δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι εμφανίσεις του με τα γάντια των «Λεπρών» θα έγραφαν το όνομά του στα βιβλία της ιστορίας του αργεντίνικου ποδοσφαίρου.
Αυτό συνέβη με την κλήση του στην Εθνική. Στις 18 Νοεμβρίου του 1959, στο Σαντιάγο της Χιλής ο Βλαντιμίρο Ταρνάβσκι έγινε ο πρώτος «ξένος» και μοναδικός μέχρι σήμερα, που υπερασπίζεται τα δοκάρια της Albiceleste σε επίσημο αγώνα. Ήταν ένα φιλικό με την La Roja, ένα ματς που είχε σκοπό να πάρει τα πάνω της η Αργεντινή μετά το ντροπιαστικό Mundial του 1958 στα γήπεδα της Σουηδίας, όπου τερμάτισε στην τελευταία θέση του ομίλου μετά την 6άρα από την Τσεχοσλοβακία.
Αντίθετα όμως με ό,τι συμβαίνει στα ποδοσφαιρικά παραμύθια, το ντεμπούτο του, αυτή η ιστορική εμφάνιση, δεν ήταν από αυτές που θέλεις να διηγείσαι στα παιδιά σου. Έπειτα από τα πρώτα 45 λεπτά, η Αργεντινή ήταν μπροστά στο σκορ με 2-0. Ο Ταρνάβσκι μπήκε στο δεύτερο μέρος και ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε στραβά. Δέχθηκε 3 γκολ σε 35 λεπτά και στο φινάλε, ένας συμπαίκτης του πάτησε το χέρι με αποτέλεσμα να γίνει αναγκαστική αλλαγή. Η La Roja επικράτησε τελικά με 4-2 παίρνοντας την πρώτη νίκη της ιστορίας της κόντρα στην Albiceleste.
Το πέρασμά του από την Εθνική θα μπορούσε να είναι και πιο όμορφο, όμως η μοίρα του επεφύλασσε καλύτερη τύχη στη συνέχεια της καριέρας του. Επόμενη ομάδα του ήταν η Σαν Λορέντζο στην οποία ήταν συμπαίκτης με τον Κάρλος Μπιλάρδο, αργότερα προπονητή που οδήγησε την Αργεντινή στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986.
Το 1960 ήταν κάτω από τα δοκάρια της ‘Ciclón’ στην πορεία μέχρι τα ημιτελικά του πρώτου Copa Libertadores της ιστορίας και για να έρθει μάλιστα ο αποκλεισμός από την κορυφαία διοργάνωση της Λατινικής Αμερικής, χρειάστηκε 3ος αγώνας κόντρα στην Πενιαρόλ, ομάδα που τελικά κατέκτησε τον τίτλο.
Τα τελευταία του χρόνια στο ποδόσφαιρο, τα πέρασε στις ΗΠΑ με την Boston Beacons και με αυτή έζησε μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του. Ήταν πάλι σε φιλικό όταν αντιμετώπισε την Σάντος. Το ματς που έγινε μπροστά σε 18.000 θεατές, τελείωσε 7-1 αλλά ο Ταρνάβσκι ήταν υπεύθυνος για το ότι τα γκολ της πανίσχυρης βραζιλιάνικης ομάδας έμειναν σε μονοψήφιο αριθμό αφού σταμάτησε τον Πελέ σε 4 τετ-α-τετ και τελικά δέχθηκε γκολ στην 5η προσπάθεια του Βασιλιά.