Το μοντέλο του σύγχρονου ποδοσφαιριστή-σταρ είναι σχετικά συγκεκριμένο.
Πολλά λεφτά, ακριβά γούστα, φανταχτερή ζωή.
Πράγματα που (σε συνδυασμό με τη φήμη και τα εκατομμύρια θαυμαστές) τον κάνουν να μοιάζει θεός στα μάτια των… κοινών θνητών.
Αλλά και πράγματα που εύκολα μπορούν να σε παραμυθιάσουν. Να σε κάνουν να την «ψωνίσεις». Να ξεχάσεις από πού προέρχεσαι και πώς έφτασες εκεί που είσαι…
Όλα αυτά δηλαδή που δεν επέτρεψε ΠΟΤΕ στον εαυτό του να πάθει ο Κάρλος Τέβες!
Για κάθε 100 celebrities της μπάλας, για κάθε 100 ινδάλματα που απολαμβάνουν τη χλιδάτη καθημερινότητα έχοντας ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους, ο Αργεντινός θρύλος θα είναι το φωτεινό αντι-παράδειγμα.
Γιατί όχι μόνο παρέμεινε προσγειωμένος, αλλά φρόντισε να τιμήσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο τις ρίζες του.
Παρόλο που κάποιος άλλος στη θέση του θα είχε κάθε δικαιολογία να τις ξεχάσει…
Γεννημένος ως Carlos Alberto Martinez στο Μπουένος Άιρες, ο Τέβες γνώρισε τη σκληρότητα της ζωής πριν καν κλείσει έναν χρόνο:
Σε ηλικία μόλις 10 μηνών ένα ατύχημα με βραστό νερό που έπεσε πάνω του παραλίγο να τον σκοτώσει.
Τον έστειλε να παλεύει δυο μήνες στην εντατική και του άφησε το γνωστό σημάδι (αποτέλεσμα εγκαύματος τρίτου βαθμού) που εκτείνεται από το πρόσωπο και τον λαιμό ως το στήθος του.
Μπορεί να τη γλίτωσε λοιπόν, αλλά τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα χειρότερα στη συνέχεια. Μόλις στα 5 του έχασε τον πατέρα του, που σκοτώθηκε από μια συμμορία.
Στη συνέχεια η μητέρα του (αδυνατώντας να διαχειριστεί την απώλεια) έγινε αλκοολική και έμπλεξε με τα ναρκωτικά.
Και χρειάστηκε να υιοθετηθεί από τον θείο και τη θητεία του (που έκτοτε θεωρούσε γονείς του) για να μπορέσει να επιβιώσει. Όχι ότι κάτι τέτοιο ήταν εύκολο εκεί που γεννήθηκε.
Η συνοικία «Ejercito de Los Andes» του Μπουένος Άιρες, γνωστή και ως «Fuerte Apache», δεν ήταν ακριβώς το κατάλληλο μέρος για παιδιά:
Βία, ναρκωτικά, εγκληματικότητα. Και φτώχεια, πολλή φτώχεια…
«Ήταν σκληρό να μεγαλώνεις εκεί. Όταν νύχτωνε και κοιτούσες έξω από το παράθυρο, αυτό που έβλεπες θα μπορούσε να τρομάξει οποιονδήποτε. Μετά από συγκεκριμένη ώρα δεν έπρεπε να βρίσκεσαι έξω στον δρόμο. Ήταν απίστευτο», έχει περιγράψει ο ίδιος…
Και έχει εξηγήσει ακόμα πιο γλαφυρά πόσο σωτήρια ήταν για τον ίδιο η μπάλα: «Χωρίς το ποδόσφαιρο θα είχα καταλήξει όπως πολλά παιδιά της γειτονιάς μου. Θα ήμουν νεκρός, στη φυλακή ή υπό την επήρεια ναρκωτικών στους δρόμους».
Παρόλα αυτά, ποτέ δεν απαρνήθηκε το παρελθόν του. Δεν σκέφτηκε ποτέ να σβήσει από τη μνήμη του τα δύσκολα που πέρασε ο ίδιος και η οικογένειά του. Αντιθέτως, τα κράτησε για πάντα οδηγό του…
Χαρακτηριστικός εξάλλου είναι ο τρόπος που αντιμετώπισε το θέμα των σημαδιών που από παιδί κουβαλάει στο πρόσωπο.
Αν και είχε την οικονομική δυνατότητα και πολλές από τις ομάδες που αγωνίστηκε προσφέρθηκαν να του καλύψουν τα σχετικά έξοδα, ο Τέβες ουδέποτε δέχθηκε να κάνει επεμβάσεις. Εξηγώντας αποστομωτικά το γιατί:
«Οι ουλές μου είναι τα τατού μου. Με δέχεσαι όπως είμαι ή δεν με δέχεσαι καθόλου. Δεν πρόκειται να αλλάξω την εικόνα μου. Το σημάδι μου λέει μια ιστορία που φωνάζει “επιβίωσα”».
Άλλωστε ακόμα και οι δυσκολίες, αυτές οι καταστάσεις που για κάποιον θα ήταν (πολύ φυσιολογικά) τραύματα, για τον Τέβες ήταν αφορμές να γίνει καλύτερος άνθρωπος:
«Παρά τα όσα πέρασα, η παιδική μου ηλικία ήταν όμορφη. Έμαθα όλες τις αρχές που με διέπουν τώρα: Σεβασμό, ταπεινότητα, θυσία»…
Όλα αυτά τα ιδανικά που επιβεβαίωσε με μια και μόνο μεγαλειώδη κίνηση στις αρχές της καριέρας του.
Έχοντας ξεπεταχτεί λοιπόν στην Μπόκα Τζούνιορς κι έχοντας φτιάξει ήδη το όνομά του (κατακτώντας μαζί της ένα Copa Libertadores και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο), είχε έρθει η ώρα για το επόμενο μεγάλο βήμα του Τέβες.
Τον Δεκέμβρη του 2004 εξαργύρωσε την εξαιρετική παρουσία του με την πρώτη μεγάλη μεταγραφή του. Και μετακομίζοντας στην Κορίνθιανς έναντι 22 εκατ. δολαρίων, κέρδισε και ο ίδιος ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο.
Κάποιος άλλος λοιπόν στη θέση του θα το γιόρταζε μ’ ένα τεράστιο πάρτι. Θ’ αγόραζε ένα ακριβό αυτοκίνητο.
Θα έκανε κάθε τρέλα που μπορεί να κάνει ένας 20χρονος που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και ξαφνικά έγινε πλούσιος.
Όχι όμως ο Κάρλος Τέβες…
Γιατί η δική του προτεραιότητα ήταν άλλη. Ήταν τέτοια που θα έκανε περήφανο κάθε πατέρα.
Ήταν τόσο υπέροχη, που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να την εξιστορήσει καλύτερα από τον ίδιο:
«Έκανα το πρώτο μου μεγάλο συμβόλαιο όταν πήγα στην Κορίνθιανς. Τότε λοιπόν αγόρασα 10 σπίτια, ώστε να πάρω όλους τους θείους και τις θείες μου από τη γειτονιά.
Είπα στον θετό μου πατέρα, που δούλευε στις οικοδομές, ν’ αγοράσει όλα τα σωστά υλικά, οπότε όλα ήταν τέλεια.
Και μετά κάναμε ένα μπάρμπεκιου στο σπίτι. Εκεί έδωσα στον καθέναν από ένα κλειδί, χωρίς να ξέρουν τίποτα μέχρι τότε. Τους ξάφνιασα όλους και ήταν τόσο συγκινητικό»…
