Προφανώς και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν έχει κερδίσει ως τώρα το σύνολο των φίλων του Παναθηναϊκού με την απόδοση και την εικόνα της ομάδας. Εδώ έχουν αμφισβητηθεί στο παρελθόν άλλες κι άλλες περιπτώσεις προπονητών, ο Σέρβος θα την γλίτωνε; Αν θέλουμε, όμως, να είμαστε δίκαιοι απέναντι στα γεγονότα, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το πρόσημο της ως τώρα παρουσίας του στον πάγκο του τριφυλλιού είναι κάτι παραπάνω από θετικό.
Ο 59χρονος προπονητής έχει καταγράψει αστοχίες και λάθη σε αυτούς τους 10 μήνες που τρέχει το ποδοσφαιρικό τμήμα, ουδεμία αμφιβολία επ’ αυτού. Όμως υπό τις υπάρχουσες συνθήκες αποδεικνύει ότι αυτή τη στιγμή αποτελεί το σημαντικότερο κεφάλαιο για τον σύλλογο. Αν και άνθρωπος χαμηλών τόνων, δίχως ίχνος έπαρσης και χωρίς να επιδιώκει να τραβάει πάνω τα φώτα με δηλώσεις και συμπεριφορές, κατάφερε να μας κάνει να μιλάμε πρώτα για τη δική του συνεισφορά και μετά για εκείνη των παικτών του, όταν μιλάμε για την βελτίωση του τριφυλλιού.
Ο Σέρβος δείχνει να πετυχαίνει εκεί που άλλοι απέτυχαν οικτρά, κυρίως επειδή επιβεβαίωσε ένα κλισέ το οποίο συνηθίσαμε να το λέμε, αλλά πολλές φορές δεν σημαίνει και τίποτα ουσιώδες. Είναι γνώστης της περίφημης «ελληνικής πραγματικότητας», που σαν έννοια μπορεί να λέει πολλά, μπορεί όμως να μην λέει και τίποτα. Στην δική του περίπτωση μεταφράζεται στο ότι έχει απόλυτη επίγνωση της αποστολής που έχει αναλάβει.
Ξέρει ποιο ακριβώς είναι το μέγεθος του τριφυλλιού, που στο δικό του μυαλό δεν ταυτίζεται με την παροδική (και άσχημη) κατάσταση των τελευταίων χρόνων της ανυποληψίας, αλλά με την αντίληψη που γεννήθηκε από την εποχή που για μια δεκαετία φορούσε τη φανέλα του Ηρακλή (1989-1999) η οποία συμπίπτει με μερικά από τα καλύτερα αγωνιστικά χρόνια σε Ελλάδα και Ευρώπη για τους πράσινους.
Κάθε φορά που μιλά για τον οργανισμό που λέγεται Παναθηναϊκός, με κάθε τρόπο δείχνει αυτόν τον σεβασμό που συνεπάγεται και συνειδητοποίηση της ευθύνης και του βάρους που φέρει η θέση του προπονητή μιας τόσο μεγάλης ομάδας. Εκείνης, δηλαδή, που είχε αντιμετωπίσει και ως παίκτης, την περίοδο που κλήθηκε να καλύψει το κενό του καλύτερου (ίσως) παίκτη όλων των εποχών στην Ελλάδα. Του Βασίλη Χατζηπαναγή.
Για τον Ιβάν εκείνη ήταν η πρώτη δύσκολη αποστολή που αναλάμβανε. Και η αλήθεια είναι ότι κατόρθωσε να μπει στα «παπούτσια» του κορυφαίου των κορυφαίων και να δημιουργήσει σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα που βλέπουμε σήμερα. Σοβαρός, μετρημένος, ικανός, αποτελεσματικός και αποφασισμένος να κριθεί μόνο από την δουλειά του και όχι να στηριχθεί σε δημόσιες σχέσεις ή δηλώσεις και τοποθετήσεις που σχετίζονται με το κακώς εννοούμενο «οπαδιλίκι».
Αυτή η σοβαρότητα, η επίγνωση του που βρίσκεται, η ηρεμία και η πειθαρχία είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα του Ιβάν που ο Σέρβος κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει στην ομάδα. Πράγμα διόλου εύκολο, αν αναλογιστείς ότι δεν δούλεψε υπό νορμάλ συνθήκες. Με κυριότερο από τα προβλήματά του να είναι η δυσπιστία του κόσμου. Όχι απαραίτητα απέναντί του, αλλά κατά κύριο λόγο απέναντι στην ιδιοκτησία και στις δυνατότητες της ομάδας, γενικότερα. Για να γυρίσει ο… τροχός και να φτάσουμε στην εικόνα της γεμάτης Λεωφόρου στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και τη νίκη επί του «αιώνιο», πέρασαν μόλις μερικοί μήνες. Πράγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι πού μπορεί να φτάσει ο Παναθηναϊκός εάν ο Γιοβάνοβιτς παραμείνει στην τεχνική ηγεσία και δουλέψει σε μια ήδη στρωμένη ομάδα, με έναν δεδομένο κορμό και καλύτερες διαθέσιμες επιλογές λόγω ανεβασμένου μπάτζετ.
Για να συμβεί αυτό βέβαια, θα χρειαστεί σύντομα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τη διοίκηση και να ανανεώσει το συμβόλαιό του. Αλλά ακόμη και αυτό, έργο Γιοβάνοβιτς είναι. Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είχε υπογράψει για δύο χρόνια, αλλά προτίμησε το μονοετές, καλώντας τους πάντες να τον κρίνουν και στη συνέχεια να αποφασίσουν για το μέλλον του. Κάπου εδώ, με την σεζόν να φτάνει στο τέλος της, ο κύβος ερρίφθη. Ο Γιοβάνοβιτς είναι ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση και πρέπει να μείνει εκεί