Ο Ολυμπιακός έφτασε στη Euroleague εκεί που δεν περίμεναν ούτε οι πιο φανατικοί οπαδοί του τον Δεκέμβριο ή και τον Ιανουάριο, όταν έκανε τις 3 απανωτές ήττες. Ειδικά σε σχέση με πέρσι που τέτοια εποχή η ομάδα είχε ήδη ένα μήνα διακοπές, το φετινό είναι υπέρβαση.
Κανείς δε μπορεί να προσάψει κάτι στην ομάδα, πολλώ δε στον Μπαρτζώκα που είναι ο πρωτεργάτης αυτής της πορείας. Άλλωστε, ο Ολυμπιακός δεν έχασε με 10-15 πόντους, δεν ηττήθηκε άνετα. Βρέθηκε στο -11, αλλά είχε βρεθεί και στο +7.
Κι ενώ η γενική εικόνα λέει πως ο Ολυμπιακός έπαιξε το μπάσκετ του, δεν έβαλε τρίποντα, ενώ η Εφές τα έβαζε, έπαιρνε με μεγαλύτερη ευκολία βολές μέχρι τα τελευταία 2-3 λεπτά, προσπάθησε να βασιστεί στο σύνολο και όχι στους 2-3 που θα πάρουν όλες τις επιθέσεις, υπάρχουν στιγμές που μπορείς να σταθείς.
Μια τέτοια στιγμή που θεωρούμε ότι προκάλεσε εσωτερική πίεση στον Ολυμπιακό, είναι μια φάση στην οποία σκόραρε τρίποντο και δη buzzer beater που τον έφερνε στο -3 από την Εφές, μετά από ένα κάκιστο 3ο δεκάλεπτο, στο οποίο έχανε με 51-62.
Ο Τάιλερ Ντόρσι πήρε μια επίθεση 16-17 δευτερολέπτων όλη πάνω του και έκανε το 63-66 στο 30ο λεπτο. Η μπάλα μπήκε στο καλάθι, όλοι τον αποθέωσαν. Ήταν όμως σωστό αυτό που έκανε;
Από τη σειρά με τη Μονακό ο Ντόρσι δείχνει να θέλει να παίξει για τον εαυτό του ή να ψάχνει τρόπο να μπει στο παιχνίδι έξω από την ομάδα, έξω από το σύνολο. Σε εκείνη τη φάση έχει βγει ένα σκριν που στέλνει τον Βεζένκοφ στη γωνία για τρίποντο ελεύθερο. Ο Βεζένκοφ έχασε όλα τα ελεύθερα σήμερα.
Αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν σε μια προσπάθεια να πάρει ψυχολογία, γιατί είχε μόλις βάλει τους 5 πόντους που έβαλε στο ματς. Ο Ντόρσι δε χρειαζόταν αυτό το σουτ. Ο Βεζένκοφ το είχε ανάγκη και εκείνη τη στιγμή, χωρίς να το παίζουμε έξυπνοι, οι πιθανότητες έλεγαν πως θα το βάλει. Κι αυτό θα του άλλαζε όλο το στάτους στο 4ο δεκάλεπτο.
Δεν πήρε τη μπάλα, εκνευρίστηκε και φάνηκε στην πορεία των παικτών προς τον πάγκο, το βλέπετε και στην κεντρική φωτογραφία, και χάθηκε μετά αυτό το συμπαγές που έχει ο φετινός Ολυμπιακός.
Αυτό ήταν ίσως το μόνο λάθος του Μπαρτζώκα. Έκανε τον Ντόρσι να θεωρήσει εαυτόν μεγαλύτερο από τον Σλούκα και τον Βεζένκοφ, να νιώσει πως αυτός θα ξεκολλήσει την ομάδα κι ενώ ήταν ένα ματς που ο Φαλ και ο Μάρτιν ήταν άκρως αποτελεσματικοί. Ο Φαλ στο Β΄Ημίχρονο δεν πήρε και πολλές μπάλες στα χέρια του. Κι όσες πήρε, ήταν ανάμεσα σε Ντάνστον και Σίνγκλετον.
Ο Ντόρσι πήρε πολλές προσπάθειες σόλο, έπαιρνε μπάλα για να κατεβάσει και έκανε βιαστικές επιλογές, έτρεχε σε αιφνιδιασμό απέναντι σε 2 και οι διαιτητές έδωσαν φάουλ στον Σίνγκλετον το οποίο δεν έγινε, αλλά ο Ντόρσι έχασε και τις 2 βολές, γενικώς ήταν λες και έπαιζε εκτός συνόλου. Κι αυτή η αίσθηση υπήρχε και στη σειρά με τη Μονακό.
Φυσικά όλα όσα γράφουμε βασίζονται στην πεποίθηση που έχουμε και όχι σε απτά πράγματα, όχι σε δεδομένα, σε στοιχεία. Πολλά τα what if στη ζωή και τη Euroleague και ο καθένας επιλέγει να ερμηνεύσει το κάθε ένα με τον τρόπο που προτιμά.