Είναι το… προαιώνιο – αναπάντητο – ερώτημα στην τελευταία επίθεση ενός αγώνα μπάσκετ και με τις δύο ομάδες στο όριο. Παίζεις άμυνα ή κάνεις φάουλ, επιλέγοντας να ορίσεις τη μοίρα σου με δική σου την τελευταία κατοχή;
Τα μπασκετικά εγχειρίδια νίπτουν – και λογικά – τας χείρας τους. Νόρμες δεν μπορεί να υπάρχουν. Ήταν, είναι και θα είναι ζήτημα αντίληψης του κάθε προπονητή, υπό συγκεκριμένες συνθήκες και επιρροές, η διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης. Εν προκειμένω ο Γιώργος Μπαρτζώκας ρωτήθηκε έως και αφελώς γιατί δεν επέλεξε να κάνει φάουλ στην τελευταία επίθεση της Εφές.
Η ψυχολογία και η ροή του ματς ήταν ξεκάθαρα υπέρ μια καλής, τελευταίας άμυνας. Η αντίπαλος είχε σκοράρει μόλις 8 πόντους στο τελευταία δεκάλεπτο, Μίτσιτς και Λάρκιν είχαν 1/4 βολές νωρίτερα, ενώ και ο Ολυμπιακός δεν είχε ούτε έναν παίκτη σε καλή μέρα εκτελεστικά, ώστε να πιστέψει ο προπονητής του ότι άξιζε το ματς να κριθεί με την μπάλα σε κόκκινα χέρια.
Η σωστή ερώτηση λοιπόν δεν ήταν γιατί δεν έκανε φάουλ, αλλά γιατί στην τελευταία άμυνα δεν έβαλε έβαλε μέσα τον Παπανικολάου ώστε μετά τις αλλαγές να βρεθεί ο καλύτερος αμυντικός του απέναντι στον Σέρβο σταρ. Αυτός που λίγο νωρίτερα στο ματς τον είχε σταματήσει με μια μεγαλοπρεπή τάπα, σε προσπάθεια τριών πόντων και πιθανόν να τον «είχε» και ψυχολογικά.
Ούτε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε κάνει φάουλ στον τελικό του Βερολίνου το 2009, ρισκάροντας με το τρίποντο του Σισκάουσκας στην εκπνοή να χάσει το παιχνίδι. Μεγαλύτερη απόδειξη για το ότι είναι καθαρά θέμα timing η όποια επιλογή των προπονητών δεν υπάρχει από τη μαρτυρία του ίδιου του Ζοτς ότι στο time-out πριν από την τελευταία επίθεση ρώτησε τους παίκτες του για αν πιστεύουν ότι έπρεπε να γίνει φάουλ.
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς αντιθέτως, στον αξέχαστο τελικό της Ναντ για το Κυπελλούχων, επέλεξε τον άλλο δρόμο. Είχε όμως στη φαρέτρα του έναν σεληνιασμένο Μπάνε Πρέλεβιτς που με 6/10 τρίποντα είχε πετύχει τους 29 από τους 63 πόντους του ΠΑΟΚ, με αποκορύφωμα το εκπληκτικό από τα 9 μέτρα που ισοφάρισε το ματς.
Ο ΠΑΟΚ έμοιαζε να έχει πέσει στο καναβάτσο στο ημίχρονο, κλείνοντας το στο -14 (28-42). Ο Πρέλεβιτς όμως είχε προαποφασίσει να το κάνει «θρίλερ». Έχοντας άξιο συμπαραστάτη τον Φασούλα (17π., 11ρ.), ο Σέρβος ηγήθηκε στη μεγάλη επιστροφή του Δικεφάλου, πυροβολώντας από παντού την άμυνα της Ρεάλ. Στην τελευταία επίθεση του ΠΑΟΚ με το σκορ στο 60-63 και 30’’ να απομένουν, εκτυλίχθηκε το χρονικό του πιο… εξόφθαλμου isolation στην ιστορία του μπάσκετ.
Ο Μπάνε απλώς έκανε νόημα στους συμπαίκτες του να ανοίξουν προς τις δύο πλευρές του παρκέ, ντριμπλάροντας λίγο κάτω από το κέντρο. Το έσταξε σχεδόν από… εκεί, με το μάτι να γυαλίζει. Η Ρεάλ στο +3 (νόμιζε ότι) δεν είχε λόγο να κάνει φάουλ, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς όμως έδωσε εντολή να πάει παίκτης της Ρεάλ στη γραμμή μετά το εύστοχο τρίποντο και το τάιμ-άουτ. Έχοντας «καυτό» τον leader του, ο «Ντούντα» επέλεξε δικαιολογημένα να τζογάρει πάνω στην αυτοπεποίθησή του.
Πράγματι, ο Μπουντούρης σταμάτησε το χρονόμετρο στα 6,8’’, κάνοντας φάουλ στον καλύτερο παίκτη της Ρεάλ στον τελικό, Μαρκ Σίμπσον. Βέβαια τότε ευνοούσε μια τέτοια απόφαση ο κανονισμός του 1+1. Δεδομένου ότι αρκούσε μόνο μία άστοχη βολή (η πρώτη) για να πάρεις την κατοχή και να μην απειλείσαι και με ήττα.
Χώρια ότι με 1+1 η πίεση για τον εκτελεστή ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Έτσι κι έγινε, ο Σίμπσον έχασε τη βολή, αλλά η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Ρίκι Μπράουν «διάβασε» την πρόθεση του Φασούλα και σκόραρε σε «νεκρό» χρόνο. Μέσω ενός αστάθμητου και απρόβλεπτου παράγοντα, το ρίσκο του Ίβκοβιτς δεν βγήκε. Το μαρτυρούν τα δάκρυα του Μπάνε Πρέλεβιτς που ακόμα δεν έχουν… στεγνώσει στο παρκέ του «Παλέ ντε Μπολιέ»…