Στο ποδόσφαιρο -όπως και στις ταινίες– πάντοτε υπάρχει κάποιος να παίζει τον ρόλο του «κακού».
Είτε το κερδίζουν επάξια με τη συμπεριφορά τους, είτε τους κολλάει «ρετσινιά», σε κάθε εποχή υπάρχει ο παίκτης και κυρίως η ομάδα που όλοι λατρεύουν να μισούν.
Τα παραδείγματα πολλά:
Από την περιβόητη Λιντς του Ντον Ρέβι (στην οποία άντεξε μόλις 44 μέρες ο Μπράιαν Κλαφ), μέχρι τους Ντιτρόιτ Πίστονς (που σάπιζαν στο ξύλο τον Μάικλ Τζόρνταν).
Κι από την Ατλέτικο Μαδρίτης των ημερών μας (που δεν γοητεύει ακριβώς με το αντιποδόσφαιρο του Ντιέγκο Σιμεόνε), μέχρι το απόλυτο παράδειγμα «βρώμικης» ομάδας:
Την Εστουδιάντες του Οσβάλντο Ζουμπελντία!
Πίσω στη μακρινή δεκαετία του ’60 το γκρουπ ποδοσφαιρικών «κακοποιών» που είχε φτιάξει ο αδίστακτος τεχνικός κατάφερε να σπάσει την κυριαρχία των 5 μεγάλων της Αργεντινής (Μπόκα, Ρίβερ, Ιντεπεντιέντε, Ρασίνγκ, Σαν Λορέντζο).
Και για να το καταφέρει ήταν διατεθειμένη να κάνει τα πάντα:
Να μεταχειριστεί κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο. Να παραβεί οποιονδήποτε κανονισμό. Να καταπατήσει κάθε «fair play», αρκεί στο τέλος να πάρει τη νίκη…
Οι μύθοι που συνοδεύουν τον σύλλογο που υλοποίησε περισσότερο από κάθε άλλον το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» είναι πολλοί.
Οι παίκτες του κλωτσούσαν, χτυπούσαν, προκαλούσαν. Ήταν ικανοί να πατήσουν (και κυριολεκτικά) επί πτωμάτων για να πετύχουν τον σκοπό τους.
Λέγεται ότι ακόμα και… καρφίτσες κουβαλούσαν στις κάλτσες τους για να τσιμπούν τους αντιπάλους στα κόρνερ και τις υπόλοιπες στημένες φάσεις.
Χαρακτηριστική, δε, είναι η ιστορία από τη μεγαλύτερη επιτυχία της Εστουδιάντες, την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1968.
Με αντίπαλο τη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των Μπόμπι Τσάρλτον, Τζορτζ Μπεστ και Ντένις Λόου, η τότε πρωταθλήτρια Αργεντινής κατάφερε να πάρει τη νίκη με 1-0 στο πρώτο ματς.
Και πριν την έναρξη της δύσκολης ρεβάνς στο «Ολντ Τράφορντ» ο τερματοφύλακας, Αλμπέρτο Πολέτι φρόντισε να… τορπιλίσει το ματς.
Συμφωνώντας λοιπόν να μπει στον αγωνιστικό χώρο νωρίτερα για να δώσει κάποια αυτόγραφα, ο γκολκίπερ των φιλοξενούμενων κατευθύνθηκε στους φιλάθλους που κάθονταν στις πρώτες σειρές.
Και αφού υπέγραψε τα αυτόγραφα, τα έσκισε και τους τα πέταξε… στα μούτρα!
Καθόλου περίεργο που μέσα στον εκνευρισμό που δημιουργήθηκε, η Εστουδιάντες κατάφερε να επωφεληθεί και αποσπώντας ισοπαλία 1-1, να σηκώσει εντέλει το τρόπαιο!
Η πιο ενδεικτική ιστορία ωστόσο του πόσο αδίστακτη ήταν η Εστουδιάντες και πού ήταν ικανή να φτάσει για να πετύχει τον στόχο της καταγράφηκε έναν χρόνο νωρίτερα.
Σ’ ένα τουρνουά προετοιμασίας…
Μια διοργάνωση που για τις υπόλοιπες ομάδες θα ήταν φιλικού χαρακτήρα, αλλά για την ίδια αποτελούσε ένα ακόμα παράσημο που έπρεπε να κατακτηθεί με οποιοδήποτε κόστος.
Συμμετέχοντας λοιπόν στο «Trophy Luis Otero» που φιλοξενούσε κάθε χρόνο η ισπανική Ποντεβέδρα, η πρωταθλήτρια Αργεντινής έφτασε στον τελικό με τη διοργανώτρια.
Έπειτα από ένα 90λεπτο που έληξε 1-1 και μια ημίωρη παράταση όπου δεν άλλαξε το σκορ, οι δυο ομάδες οδηγήθηκαν στα πέναλτι.
Και αφού εκτέλεσαν από πέντε η καθεμία, παραμένοντας ισόπαλες 3-3, ο τότε κανονισμός έλεγε ότι το τρόπαιο θα κρινόταν στο στρίψιμο του νομίσματος.
Ε, τότε ήταν που επιβεβαιώθηκε σε όλο της το μεγαλείο η πονηριά και η κυνικότητα της ομάδας του Ζουμπελντία!
Έχοντας λοιπόν κατά νου ότι (εκτός του γοήτρου) υπήρχε κι ένα έπαθλο 100.000 πεσετών, ο Κάρλος Μπιλάρδο πλησίασε τον αρχηγό, Όσκαρ «Κάτσο» Μαλμπερνάτ.
Ως ιθύνων νους της ομάδας (και αργότερα ο προπονητής που εξέφρασε περισσότερο από κάθε άλλο τον ποδοσφαιρικό μακιαβελισμό) του έκανε νόημα.
Και πριν αρχίσει η σχετική διαδικασία στη σέντρα του γηπέδου, του ψιθύρισε:
«Ό,τι κι αν γίνει, από όποια πλευρά κι αν πέσει το νόμισμα, εμείς αγκαλιαζόμαστε αμέσως και ξεκινάμε να πανηγυρίζουμε»!
Όντως έτσι έγινε λοιπόν!
Σχεδόν πριν προσγειωθεί το κέρμα στο χορτάρι, ο Μαλμπερνάτ άρχισε να χοροπηδάει σαν τρελός.
Οι συμπαίκτες του έπεσαν πάνω του πανηγυρίζοντας.
Και πριν προλάβει να πει κάτι ο εμβρόντητος διαιτητής ή να αντιδράσει ο αρχηγός των γηπεδούχων, η κούπα που κατακτήθηκε πιο… νταηλίκι από κάθε άλλη ήταν στα χέρια των παμπόνηρων Αργεντινών!
