Σαφώς και δεν κρίνεται επιτυχημένη η επιστροφή του Παναθηναϊκού μετά από μια πενταετία απουσίας, όταν γυρίζει από την Πράγα έχοντας ηττηθεί με 2-0 από την Σλάβια. Ωστόσο ο τρόπος που χάθηκε αυτό το ματς υποδηλώνει ότι ελπίδες, έστω και λιγοστές, υπάρχουν ακόμα.
Υπό μία έννοια φάνηκε η ευρωπαϊκή απειρία και η αδυναμία διαχείρισης συνθηκών που δημιουργούνται, όταν αγωνίζεσαι σε επίπεδο υψηλότερο των εγχώριων διοργανώσεων, κάτι που φάνηκε από την αρχή του ματς και χτύπησε «κόκκινα» από την αποβολή του Παλάσιος κι έπειτα.
Όχι ήταν ιδιαίτερα καλοί μέχρι εκείνη την στιγμή οι πράσινοι, αλλά τουλάχιστον έδειχναν ότι δεν θα πλήρωναν ακριβά την αδυναμία τους να επιτεθούν με αξιώσεις. Όταν είσαι η ομάδα που περιμένει τον αντίπαλο, έχεις δύο επιλογές όταν παίρνεις εσύ την μπάλα. Είτε να την διατηρήσεις για να ελέγξεις το ρυθμό είτε (εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις) να ψάξεις μια γρήγορη αντεπίθεση εκμεταλλευόμενος την ταχύτητα των «πλάγιων» Παλάσιος και Αϊτόρ. Δυστυχώς, όμως, δεν συνέβη τίποτα από τα δύο.
Ο ανεκδιήγητος Γάλλος διαιτητής Μπουκέ και η ακατανόητη απόφασή του να αποβάλει τον Αργεντινό ήταν ο καταλύτης που συνέβαλε στην ολοκληρωτική διατάραξη της ισορροπίας του τριφυλλιού, με συνέπεια όχι μόνο να βρεθεί με παίχτη λιγότερο, αλλά και πίσω στο σκορ στο χειρότερο χρονικό σημείο, δευτερόλεπτα πριν το ημίχρονο.
Ο εκνευρισμός και τα τεταμένα νεύρα δεν έμειναν ωστόσο στα αποδυτήρια παρά την αποκατάσταση της αριθμητικής ισορροπίας (σε φάση που ξανά τα έκανε μαντάρα ο Μπουκέ), αλλά και τις συνεχείς «αλχημείες» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς ο οποίος κλήθηκε να κάνει ένα από τα δυσκολότερα κοουτσαρίσματα της καριέρας του.
Ωστόσο όσο κι αν προσπαθούσε να διορθώσει πράγματα με τις αλλαγές σε πρόσωπα και σχήματα ο Σέρβος, δεν ήταν δυνατόν να καλυφθούν όλες οι ανορθογραφίες της πράσινης εμφάνισης, με μεγαλύτερη όλων εκείνη του Σάρλια. Αποδείχθηκε όντως άκρως καθοριστική η απουσία του Σένκενφελντ. Ο Κροάτης, που κλήθηκε να τον αντικαταστήσει, ήταν μόνιμη πηγή κινδύνων για την άμυνά του καθώς όχι μόνο νικήθηκε σε πολλές προσωπικές μονομαχίες, αλλά –κυρίως- έκανε συνεχόμενα λάθη ακόμη και σε απλές πάσες.
Σε μία εβδομάδα από τώρα ο Ολλανδός θα βρίσκεται στην 11άδα, εφόσον δεν προκύψει κάποιο απρόοπτο. Το ίδιο και οι Χουάνκαρ και Αλεξανδρόπουλος που επίσης απουσίαζαν με προβλήματα, ενώ παίκτες-μεταγραφές με πρώτο και καλύτερο τον Σπόραρ θα έχουν στα πόδια τους μερικές προπονήσεις παραπάνω. Όπως άλλωστε και όλοι οι συμπαίκτες τους που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έδωσαν το πρώτο επίσημο ματς της σεζόν, το οποίο δυστυχώς μπορεί να αποδειχτεί και το πλέον καθοριστικό.
Αρκούν αυτά για να γυρίσεις από το 2-0 και να αποκλείσεις μια δουλεμένη και σαφώς πιο έτοιμη και συμπαγή ομάδα, όπως έδειξε απόψε ότι είναι η Σλάβια Πράγας; Αυτή είναι μια απάντηση που θα δοθεί σε μία εβδομάδα από τώρα στο χορτάρι του γηπέδου της ρεβάνς. Πάντως για να συμβεί τελικά κάτι τέτοιο θα χρειαστεί ολόκληρος ο οργανισμός που λέγεται Παναθηναϊκός να ξεπεράσει το τρακ του πρωτάρη και να μην πέσει ξανά στις ίδιες ή άλλες παγίδες που ενδεχομένως θα βρεθούν στο δρόμο του όπως έγινε στην Τσεχία με την διαιτησία του Μπουκέ.
Παίζοντας πλήρης (με εξαίρεση τον «κοκκινισμένο» Παλάσιος), μπροστά στον κόσμο του και αποβάλλοντας το άγχος του «πρέπει», ο Παναθηναϊκός είναι μια κανονική ομάδα που μπορεί να τα καταφέρει. Έχει μπροστά του μια σαφώς δύσκολη αποστολή και επτά μέρες για να βρει τρόπο να το πετύχει. Ωστόσο ας μην βιαστούμε να τον ξεγράψουμε από τώρα και σίγουρα –αν τελικά αποκλειστεί- ας μην προδικάσουμε από τώρα την αποτυχία του συνόλου του Γιοβάνοβιτς ενόψει της σεζόν που μόλις άρχισε.
Υ.Γ. Μεγάλο κέρδος σε μια κακή βραδιά η εμφάνιση του Βαγιαννίδη…