Είναι ένας άγραφος κανόνας. Από εκείνους που συνάδουν με όσους βλέπουν τους αγώνες από συγκεκριμένες θέσεις, φορώντας συγκεκριμένα ρούχα, τρώγοντας συγκεκριμένα φαγητά, φτύνοντας τον κόρφο τους ανά δύο φάσεις- τέλος πάντων, το πιάσατε το κόνσεπτ, μιλάμε για όσους είναι ακραία προληπτικοί.
Έτσι και ο προαναφερθείς «κανόνας»: απαγορεύεται δια ροπάλου να είναι κανείς αισιόδοξος φανερά για την πορεία της ομάδας του σε ένα οποιοδήποτε τουρνουά, με την ενδεδειγμένη λύση να είναι το να λες «Θα πατώσουμε», «Δεν έχουμε τύχη», «Έτσι δεν πάμε πουθενά», «Πού το είδατε το μισογεμάτο ποτήρι ρε παιδιά; Μισοάδειο είναι ολόκληρο το υδραγωγείο», «Έχετε δει τι κατεβάζουν οι άλλοι;» και ούτω καθεξής.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την Εθνική μας στο φετινό Ευρωμπάσκετ: παρά το γεγονός πως δεδομένα διαθέτουμε το καλύτερο ρόστερ εδώ και μία 15ετία (από την υπέροχη, εξωπραγματική αρμάδα του Γιαννάκη στο Μουντομπάσκετ του 2006) και αν κι έχουμε στην αγωνιστική μας μηχανή τον κορυφαίο two-way player σε ολόκληρο τον κόσμο, ουδείς… τολμάει να πει ευθαρσώς πως ναι, πράγματι, πάμε καρφί για μετάλλιο και για να κάνουμε μπασκετικές κηδείες.
Στην πιο θαρραλέα των περιπτώσεων λέμε (άπαντες, μηδενός σχεδόν εξαιρουμένου) «Είμαστε στις 5-6 ομάδες που θα παλέψουν για τα μετάλλια, αλλά θα παίξουν ρόλο και οι διασταυρώσεις, ο καιρός, το πού θα είναι ο Ερμής την ημέρα των χιαστί και πολλά ακόμα».
Η πραγματικότητα, βέβαια, δεν αλλάζει: η συγκεκριμένη ομάδα είναι φτιαγμένη για (πολύ) μεγάλα πράγματα, ακόμα κι αν ένα ευτραφές, προληπτικό βόδι μας πατάει την γλώσσα και δε μας αφήνει να πούμε όσα θα θέλαμε.
Αυτό φάνηκε πρωτίστως στην τιτανομαχία κόντρα στην Σερβία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου (εκεί που με 20.000 σεληνιασμένου κόσμου εναντίον μας και με τη διαιτησία να μη μας τα λέει και πολύ καλά χάσαμε στην παράταση), αλλά και για 2 τουλάχιστον περιόδους στο σημερινό παιχνίδι κόντρα στους Κροάτες για την πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ.
Ναι, ναι, εντάξει: η εθνική μας απώλεσε μια πολύ μεγάλη διαφορά 17 πόντων και χρειάστηκε να μας βγει η ψυχή στο τέλος και ο Γιάννης ν’ αποδείξει γιατί τον λένε Greek Freak με ένα… φρικώδες κόψιμο και καλάθι-φάουλ στα 10 δεύτερα για τη λήξη για να πάρουμε το ροζ φύλλο.
Όμως.
Όμως, α) Μιλάμε για πρεμιέρα και πάντα ο δείκτης άγχους χτυπάει σκούρο κόκκινο, β) παίζαμε χωρίς σέντερ κατ’ ουσίαν μετά τις απουσίες Κώστα-Παπαγιάννη, κόντρα σε μια ομάδα που η δύναμη πυρός της βρίσκεται ακριβώς εκεί (Ζούμπατς-Σάριτς και Χεζόνια με τα συνεχή ποσταρίσματα) και γ) Είχαμε ανέτοιμους- παρά το γεγονός πως τα παιδιά έπαιξαν κι έβγαλαν ψυχή- και τους Σλούκα-Παπαπέτρου, που αποτελούν δύο βασικότατους (υπό την έννοια πως βρίσκονται σταθερά στο ροτέισον, ακόμα κι αν δεν είναι στην αρχική πεντάδα) παίκτες.
Παρά τα μυριάδες (καθ’ υπερβολήν προφανώς ο «αριθμός») ζητήματα και αν και βρήκαμε απέναντί μας μια σκληροτράχηλη ομάδα με τόνους εμπειρίας και παίκτες ΝΒΑ, η εθνική μας για 20κάτι λεπτά σκόρπισε απτό τρόμο και έδειξε πως το γαλανόλευκο ταβάνι της είναι καμωμένο από χρυσάφι, ασήμι ή χαλκό.
Σε περίπτωση που κάποιος βιαστεί να γράψει τα συνήθη περί μπάλας που την παίρνουμε και την βράζουμε για να μυρίσουμε λίγο το άθλημα, ένας αστερίσκος: ουδείς ισχυρίζεται ότι με βάση τον σημερινό αγώνα και την εικόνα που είχαμε ειδικά μετά το 3ο λεπτό της 3ης περιόδου μέχρι και 60 δεύτερα πριν το τέλος, είμαστε το ακλόνητο φαβορί για την πρώτη θέση του βάθρου. Όχι.
Όμως.
Όμως η ομάδα έχει όλα τα φόντα ακόμα και για το χρυσό: τον καλύτερο παίκτη του τουρνουά (μαζί με Γιόκιτς και Λούκα θα πουν κάποιοι, οκ, αλλά μπάσκετ δεν είναι μόνο η επίθεση…), αυτό που της έλειπε από την εποχή του τροχού περίπου (σουτ) και το βρήκε στο πρόσωπο του Ντόρσεϊ, coach από το ύψιστο ράφι που ξέρει, επιτέλους, το τι θέλει να παίξουμε και πώς θα το παίξουμε παρά τις αντιξοότητες, κι ένα supporting cast για τον σούπερ σταρ μας που τυφλώνει με την λάμψη του ακόμα και το πιο έμπειρο πορτοκαλί μάτι.
Το ότι βάλαμε κάτω (όπως τη βάλαμε, έστω, με τον Αντετοκούνμπο να φοράει την στολή υπεράνθρωπου στο φώτο- φίνις) την Κροατία σήμερα και υπήρξαν στιγμές που κυριολεκτικά τη διαλύσαμε και την κάναμε να ψάχνει με το μπασκετικό κιάλι το καλάθι, λέει πάρα πολλά.
Αν βρει ρυθμό ο Παπαγιάννης (πράγμα, πάντως, δύσκολο για τόσο βαρύ κορμί που είναι εκτός προπονήσεων και αγώνων πολύ καιρό) και προσεγγίσει το 80% του, αν δώσει πολύτιμες ανάσες ο Κώστας και αν Παπαπέτρου και «Σλου» (που υπήρξαν στιγμές σήμερα που ήταν σούπερ…) ανάψουν στο τέρμα τις μηχανές, τότε καλό θα ήταν να κρύψουν οι αντίπαλοι τα γυναικόπαιδα.
Ξέρουμε τι σκέφτεστε: σαν πολλά «αν» δεν μαζεύτηκαν ρε menshouse.
Μαζεύτηκαν, ναι. Αλλά πολλές είναι και οι αδιαπραγμάτευτες σταθερές της ομάδας: ο εξωγήινος Γιάννης. Ο Ιτούδης. Το κρύο αίμα του Ντόρσεϊ. Ο Καλάθης που και στο κακό του ματς είναι παίκτης αδιαμφισβήτητου επιπέδου. Οι άμυνες του Παπανικολάου. Η αστείρευτη ενέργεια του Θανάση. Η καρδιά των πάντων. Το δέσιμο που φαίνεται να ‘χει το σύνολό μας.
Αν νομίζετε πως αυτά είναι «πράγματα» που τα διαθέτουν πολλές ομάδες στο φετινό Eurobasket, αυταπατάστε οικτρά.
Η Εθνική, το έδειξε και απόψε, είναι ομάδα για βάθρο- παρά τους σκοπέλους που θ’ ανακύψουν στην πορεία και το αδιαμφισβήτητο άγχος που θα έχουμε στο χιαστί των «8» (μην ξεχνάμε πως δεν έχουμε κερδίσει τέτοιο παιχνίδι από τον 13ο αιώνα περίπου).
Θα τα καταφέρει ν’ ανέβει;
Η λογική λέει ότι είναι πάρα πολύ νωρίς για ν’ απαντήσει κανείς με βεβαιότητα.
Η καρδιά, που ενίοτε ξέρει καλύτερα, λέει πως ήρθε η ώρα να κάνουμε σκόνη και θρύψαλα εκείνον τον άγραφο κανόνα.
Το ποτήρι είναι ξεκάθαρα μισογεμάτο.