Δεν ήταν ποτέ ο σταρ. Αυτός που θα τράβαγε τα φώτα πάνω του και θα τον κυνηγούσαν τα media.
Δεν ήταν ποτέ ο πιο ταλαντούχος. Αυτός που θα του αρκούσαν όσα τον προίκισε η φύση για να κάνει καριέρα.
Δεν υπήρξε ποτέ ο πιο γυμνασμένος. Αυτός που θα τρόμαζε τον αντίπαλο ή θα κυριαρχούσε με τα σωματικά του προσόντα.
Κι όμως!
Όλοι αυτοί οι λόγοι -κατά ένα περίεργο τρόπο- αποδεικνύουν γιατί ο Μάνου Τζινόμπιλι υπήρξε η επιτομή του πρωταθλητή.
Γιατί χωρίς να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους σε κανέναν από τους τομείς που (θεωρητικά) κάνουν έναν παίκτη σπουδαίο, έγραψε… νταηλίκι τ’ όνομά του δίπλα τους.
Χάρη στο μαχητικό πνεύμα (που έκανε τον Μαραντόνα να τον χαρακτηρίσει εθνική υπερηφάνεια).
Τη νοοτροπία νικητή (που έκανε τον Κόμπι Μπράιαντ να τον αναγνωρίσει ως έναν από τους καλύτερους αντιπάλους που είχε ποτέ).
Την ανεπανάληπτη οξυδέρκεια και αντίληψη του παιχνιδιού (που τον έκανε να μοιάζει μπασκετικό κομπιούτερ).
Μα πάνω απ’ όλα χάρη στην απαράμιλλη ανταγωνιστικότητα του!
Αυτή που του χάρισε 4 δαχτυλίδια πρωταθλητή ΝΒΑ.
Ένα χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μια Ευρωλίγκα (όντας ο ένας από τους δυο μόλις παίκτες στην ιστορία που το έχουν καταφέρει).
Μια αιώνια θέση στο Hall of Fame…
Κι αυτή που αν έπρεπε να περιγραφεί με μια μόνο φάση, με ένα μόνο στιγμιότυπο της συναρπαστικής του καριέρας δεν θα ήταν καν σε αγώνα.
Θα ήταν σε μια προπόνηση υπό τις οδηγίες του (πνευματικού του πατέρα) Γκρεγκ Πόποβιτς…
Χαρακτηριστική της σχέσης που αναπτύχθηκε στο πέρασμα των χρόνων μεταξύ των δυο ήταν η ατάκα του θρυλικού προπονητή, έπειτα από ένα ματς που ο Τζινόμπιλι έκανε τα δικά του.
Παρόλο που αμέσως πριν είχε χάσει ένα κρίσιμο τρίποντο, ο τρελο-Μάνου πήρε και το τελευταίο σουτ κι έδωσε τη νίκη με buzzer-beater.
Είχε πει λοιπόν ο «Ποπ»:
«Βρέθηκα από το να θέλω να τον ανταλλάξω εκείνη τη στιγμή στο να θέλω να του φτιάξω πρωινό την επόμενη ημέρα. Αλήθεια.
Κι όταν τον ρώτησα, μου απάντησε “αυτός είμαι”. Έτσι θα μου λέει πάντα, οπότε… σταμάτησα να τον προπονώ εδώ και πολλά χρόνια».
Αφού κατάλαβε λοιπόν ότι το να πείσει τον κοκαλιάρη Αργεντινό να κάνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο ήταν μάταιο, ο Πόποβιτς προτίμησε να τον χρησιμοποιεί ως πηγή έμνευσης.
Όπως έκανε εκείνο το απόγευμα του Σεπτεμβρίου του 2007…
Σ’ ένα παιχνίδι προπονητικού χαρακτήρα λοιπόν (με αντιπάλους free agents) ο Τζινόμπιλι φέρθηκε ως… Τζινόμπιλι:
Προσπαθώντας να σώσει μια κατοχή της μπάλας, έκανε μια ηρωική βουτιά αυτοθυσίας ανάμεσα σε τρεις παίκτες.
Και μόλις προσγειώθηκε στο παρκέ, ο Πόποβιτς σφύριξε για να μαζευτούν άπαντες γύρω του:
«Τι σημαίνει για εσάς η φάση που μόλις είδατε; Ο Μάνου θέλει να κερδίζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον εδώ. Αν θέλετε να κάνουμε το repeat, θα πρέπει να αντιγράψετε τη νοοτροπία του», είπε χαρακτηριστικά.
Και πετυχαίνοντας έναν ακατόρθωτο συνδυασμό για οποιονδήποτε δεν λέγεται Πόποβιτς (δηλαδή ν’ αποθεώσει… κράζοντας) του φώναξε από μακριά:
«Και, Μάνου, είμαστε στον γαμ…ο Σεπτέμβρη! Μη σε δω ποτέ να το ξανακάνεις αυτό τον γαμ…ο Σεπτέμβρη»!
