Είναι το απόλυτο θέμα συζήτησης στο φετινό τουρνουά, φτάνοντας πολλές φορές να «επισκιάσει» ακόμα και τα εξωγήινα κατορθώματα του Γιάννη, του Ντόντσιτς και του Γιόκιτς- που, όσο να πεις, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του μπασκετικού κόσμου.
Μια συνεχής μουρμούρα στα όρια της εξάντλησης των φωνητικών χορδών του καθενός, μιας και η ανηλεής γκρίνια μοιάζει να έρχεται από παντού και (σχεδόν) άπαντες δηλώνουν… ριγμένοι.
Ο λόγος, φυσικά, για τη διαιτησία στο φετινό Ευρωμπάσκετ, η οποία έχει βρεθεί στο επίκεντρο ουκ ολίγες φορές, με παίκτες, προπονητές, παράγοντες, φιλάθλους και πλείστους άλλους να ξεσπαθώνουν εναντίον της.
Το μείζον ερώτημα εδώ είναι ένα: έχουμε πράγματι τόσο κακές διαιτησίες στη φετινή διοργάνωση, σε βαθμό που να δικαιολογούνται απόλυτα τα παράπονα;
Αν δει κανείς σφαιρικά τα όσα γίνονται στο Eurobasket και αφήσει στην άκρη την έμφυτη τάση για αέναη στοχοποίηση της διαιτησίας, θα καταλάβει ότι ασχολούμαστε πολύ παραπάνω απ’ όσο πρέπει με τους ρέφερι των αναμετρήσεων και η κριτική αγγίζει πολλές φορές τα όρια της υπερβολής και της κακής προαίρεσης.
Κι αυτό γιατί όντως υπήρξαν (και θα υπάρχουν, όπως πάντοτε όταν μιλάμε για άθλημα με τόσες πολλές σωματικές επαφές) λανθασμένα σφυρίγματα και πράγματι – για να το πούμε χωρίς περιστροφές- είχαμε στιγμές που οι «γκρι» τα έκαναν… μαντάρα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Στην πλειονότητα των παιχνιδιών, όμως, οι διαιτησίες ήταν αρκετά καλές και οι προπονητές δεν εξέφρασαν το παραμικρό παράπονο.
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα (που οδήγησε και σε ενστάσεις επί ενστάσεων από την τουρκική ομοσπονδία) που χρησιμοποιείται για να καταδείξει το πόσο κακοί είναι οι διαιτητές στο φετινό τουρνουά διαδραματίστηκε στο Γεωργία-Τουρκία. Εκεί, δηλαδή, που «χάθηκαν» 24 ολόκληρα δευτερόλεπτα από το ματς.
Μικρή λεπτομέρεια: το (τεράστιο, αδιαμφισβήτητα) λάθος με το χρονόμετρο δεν ήταν διαιτητικό!
Πέραν τούτου, η FIBA επέδειξε άμεσα αντανακλαστικά «καρατομώντας», όπως είχε αποκαλύψει από νωρίς το SDNA, τους τρεις διαιτητές που σφύριξαν στο Γερμανία-Λιθουανία, λίγες ώρες μετά τη λήξη του αγώνα.
Σημαίνουν όλα τα ανωτέρω πως η διαιτησία είναι άριστη στο Eurobasket του 2022; Σε καμία περίπτωση: και λάθη έγιναν και… φαλτσοσφυρίγματα και «γκάφες». Εγκλήματα, ωστόσο, δεν έχουν γίνει και η κριτική- που πάντα είναι καλοδεχούμενη, απλά να υπάρχουν ψήγματα, έστω, δικαιοσύνης σε αυτήν- πολλές φορές ξεφεύγει από τα όρια του φυσιολογικού και μπαίνει σε περίεργες ατραπούς.
Η FIBA είναι δεδομένο πως πρέπει να επανεξετάσει τα κριτήρια με τα οποία επιλέγει τους ρέφερι των παιχνιδιών σε αυτές τις διοργανώσεις, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για τα κορυφαία τουρνουά σε παγκόσμιο επίπεδο και σ’ αυτά αγωνίζονται σούπερ σταρ διαγαλαξιακού βεληνεκούς.
Από αυτό το σημείο μέχρι την πλήρη απαξίωση των διαιτητών υπάρχει, ωστόσο, τεράστια απόσταση. Πολλοί στέκονται στο γεγονός πως οι ρέφερι των παιχνιδιών του Ευρωμπάσκετ δεν σφυρίζουν στην Ευρωλίγκα και εξάγεται το, παντελώς αβάσιμο, συμπέρασμα πως «δεν κάνουν», όμως η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Επί παραδείγματι, το διαιτητικό τρίο στο κρισιμότατο Γαλλία-Σλοβενία, διέθετε βιογραφικό που θα το ζήλευαν οι πάντες: ο ένας κουβαλούσε στις «πλάτες» του 3 Ευρωμπάσκετ, ο δεύτερος Ευρωμπάσκετ-Παγκόσμιο Κύπελλο-Ολυμπιακούς Αγώνες και ο τρίτος Ευρωμπάσκετ και Παγκόσμιο.
Εν ολίγοις: ναι, η FIBA θα πρέπει να δει το θέμα με τα κριτήρια επιλογής, όμως η κριτική που ασκείται είναι κάτι παραπάνω από άδικη, ιδίως αν δει κανείς συνολικά τη διοργάνωση κι όχι μεμονωμένες φάσεις. Άλλωστε…
Άλλωστε, στο παρκέ υπάρχει ο Greek Freak, ο Λούκα και ο «Τζόκερ».
Μήπως- λέμε καμιά παράλογη ιδέα- να επικεντρωνόμασταν εκεί αντί για τους διαιτητές;