Δυο αντίπαλοι κόσμοι φαίνεται πως συνυπάρχουν τα τελευταία 24ωρα στην αθλητική επικαιρότητα της Ελλάδας. Από τη μια, τα όσα γίνονται στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου με όλο τον κόσμο να… τσακώνεται με όλο τον κόσμο και τις φωνές για τα διαιτητικά σφυρίγματα να πέφτουν βροχή – ένα τυπικό ελληνικό ποδόσφαιρο με άλλα λόγια. Και από την άλλη, μάλλον το καλύτερο Ευρωμπάσκετ όλων των εποχών, με τα ελληνικά μάτια αυτονόητα να είναι στραμμένα πάνω σε αυτό αφού ο (μπορούμε πλέον να το λέμε με σιγουριά) ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών είναι η αναμφισβήτη ατραξιόν του.
Αναμφισβήτητη; Όχι ακριβώς. Ναι, ο Γιάννης είναι ένα μπασκετικό φαινόμενο που χαίρεσαι να τον βλέπεις, νιώθεις έκσταση από το γεγονός ότι υποστηρίζεις την ομάδα στην οποία αγωνίζεται, αποτελεί την απόλυτη αθλητική όαση στην μιζέρια που το ποδόσφαιρο φροντίζει διαρκώς διαχέει στο ελληνικό αθλητικό περιβάλλον. Αλλά τα τελευταία 24ωρα, πλάι στον εμβληματικό παικταρά των Μπακς, παραπλεύρως των πραγμάτων και θαυμάτων που κάνει ο Ντόνσιτς, με την αναμονή στο έπακρο για μια ενδεχόμενη μεταξύ τους αναμέτρηση, μια ακόμα φιγούρα, βγαλμένη από άλλες εποχές, αναδύεται σε αυτό το συναρπαστικό τουρνουά.
Τον λένε Τζιανμάρκο Ποτσέκο και πριν την έναρξη του Ευρωμπάσκετ θα έπρεπε να είσαι ειδικός του ιταλικού μπάσκετ για να γνωρίζεις το όνομά του. Σήμερα έχει καταφέρει να κάνει όλο τον κόσμο να μιλάει για πάρτη του. Και φυσικά, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, ο τύπος διχάζει μέχρι εκεί που δεν πάει. Για ορισμένους είναι η χαρά του μπάσκετ, η επιτομή του πάθους, μια προπονητική φιγούρα που κάνει πιο νόστιμο το άθλημα. Για άλλους, ο τέλειος καραγκιόζης, μια γραφικότητα με πόδια, ένας απατεώνας που με το έντονο ταπεραμέντο του καμουφλάρει την προπονητική του ανεπάρκεια.
Όλη αυτή η συζήτηση, που ο ίδιος προκάλεσε με τις ακραίες αντιδράσεις του στην φάση των ομίλων, εκεί όπου επί 40 αγωνιστικά λεπτά σε κάθε αγώνα διαμαρτυρόταν και χοροπηδούσε σαν μανιακός με αποτέλεσμα να προκαλέσει ουκ ολίγους εκνευρισμούς, θα είχε λήξει αν η ομάδα του είχε αποχαιρετήσει το τουρνουά όπως όλοι μας πιστεύαμε πως θα γινόταν στην διασταύρωση με τη Σερβία. Ή θα είχε διαφοροποιηθεί αν η μεγαλύτερη έκπληξη του τουρνουά συνδυαζόταν με εκείνον στον πάγκο της Ιταλίας – θα ήταν δεδομένο ότι για να αποκλείσει ολόκληρη Σερβία κάτι θα σκαμπάζει από μπάσκετ. Έλα όμως, που με αυτόν το τύπο τίποτα δεν γίνεται με νορμάλ τρόπο.
Η επική μεταμόρφωση της Ιταλίας και τα καταπληκτικά πράγματα που έκανε στο παρκέ είχαν ως σημείο εκκίνησης την αποβολή του Ιταλού προπονητή από τον πάγκο με δεύτερη τεχνική ποινή. Κοινώς, οι παίκτες του απέκλεισαν τη Σερβία χωρίς εκείνον στον πάγκο. Κατά την αποχώρησή του δε είχε προηγηθεί μια ακραία συναισθηματική στιγμή με τον Ποτσένκο να τραβάει κοντά τους συνεργάτες και τους παίκτες του, να τους αγκαλιάζει έναν προς έναν και να τους φιλάει, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τους εμψυχώσει για το υπόλοιπο του αγώνα.
Αναπόφευκτα, τα στρατόπεδα συνέχισαν να είναι χωρισμένα. Για κάποιους, η Ιταλία «λύθηκε» μόλις ο… τσαρλατάνος τεχνικός της έφυγε από τον πάγκο και απάλλαξε τους παίκτες του από το βάρος των συνεχόμενων ακραίων αντιδράσεών του. Για κάποιους άλλους, το γεγονός ότι πριν αποβληθεί ηγήθηκε του κινηματογραφικού σκηνικού του συγκινητικού αποχαιρετισμού σε όλη την ομάδα του, συσπείρωσε με τόσο έντονους όρους την ομάδα του, που στη συνέχεια έφαγε σίδερα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, υπέγραψε την δεύτερη ημέρα των νοκ άουτ αναμετρήσεων με μια ακόμα… υπερβολική σκηνή: το άλμα του πάνω στην αγκαλιά του Γιάννη Αντετοκούνμπο έκανε το γύρο του κόσμου διευρύνοντας εκ νέου τις δυο απόψεις που υπάρχουν για αυτόν. Η χαρά του μπάσκετ ή απλά ένας γραφικός; Σε κάθε περίπτωση, σε ένα τουρνουά που η μια ματσάρα διαδέχεται την άλλη και τα μπασκετικά αστέρια λάμπουν σαν διαμάντια στα παρκέ, αυτός ο τύπος μοιάζει να έχει βγει από μια άλλη ρομαντική εποχή και το γεγονός ότι καθόμαστε και συζητάμε για αυτόν εν μέσω μιας αληθινής πανδαισίας μπασκετικού είναι το μεγάλο παράσημό του.