Μετά Χριστόν προφήτες μπορούμε να γίνουμε όλοι εύκολα. Ο καθείς με την εμπειρία που έχει σε κάτι, θέτει ερωτήματα, θεωρεί πως είναι λογικά, πως είναι προφανή και πως οι απαντήσεις τους είναι εξίσου πρόδηλες. Για την αποτυχία στο Ευρωμπάσκετ όλοι έχουν ένα ερώτημα.
ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΥΝΑ;
Με συγχωρείτε για τα κεφαλαία, την ύβρη και το ύφος, αλλά ειλικρινά δε μπορώ να διανοηθώ ότι οποιαδήποτε ομάδα που αποτελείται από 2-3 βεντέτες και 9 παίκτες που έχουν συνηθίσει να ρίχνουν το σώμα τους στη φωτιά, έφαγε 57 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, 28 στο πρώτο 5λεπτο, 60 στο δεύτερο ημίχρονο, 20 σε 6 λεπτά στην τρίτη περίοδο και συνολικά 29, αν δεν κάνω λάθος.
Να ομολογήσουμε κάτι που πρέπει να ομολογήσουμε; Μας παρέσυρε ο Γιάννης. Ναι, η Εθνική είχε το καλύτερο ρόστερ της τελευταίας 8ετίας στο Ευρωμπάσκετ. Αλλά με εξαίρεση τον Γιάννη, τον Σλούκα, τον Παπανικολάου, άντε και τον Παπαπέτρου, ποιος άλλος έχει το know how να διαχειρίζεται τη διαφορά συλλόγου και Εθνικής, τις καταστάσεις που προκύπτουν από ματς σε ματς σε μια διοργάνωση 15 ημερών.
Και στην τελική, ούτε ο Σλούκας ούτε ο Παπαπέτρου έδειξαν να μπορούν να το διαχειριστούν. Με εξαίρεση τον Γιάννη και τον Παπανικολάου, δεν υπήρξε ούτε ένας που να έχει μια συνέπεια από το πρώτο ματς ως αυτό με τη Γερμανία. Ούτε επιθετικά, ούτε αμυντικά.
Αυτό δε συνέβη γιατί είναι κακό το προπονητικό επιτελείο ή οι παίκτες. Ο λόγος που συνέβη ό,τι συνέβη, είναι πως η Εθνική φτιάχτηκε φέτος. Οι Γερμανοί έχουν μια 3ετία μαζί, με αυτόν τον προπονητή. Οι Σλοβένοι το ίδιο. Οι Ισπανοί επίσης. Ακόμα και οι Φινλανδοί.
Παρασυρθήκαμε λοιπόν γιατί είναι πολλά τα 13 χρόνια, γιατί ήταν χρυσή ευκαιρία επειδή στο Μουντομπάσκετ και τους Ολυμπιακούς οι Καλάθης-Σλούκας θα έχουν 1-2 χρόνια στις πλάτες τους και θα είναι 36 και 34, γιατί υπήρχε ο Γιάννης.
Όμως η Εθνική έθεσε μια βάση σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Κι αν είναι του χρόνου στο Μουντομπάσκετ, δεδομένου ότι οι ευρωπαϊκές ομάδες δε θα είναι ιδιαίτερα διαφορετικές σε επίπεδο ρόστερ, θα μπορεί να βασιστεί κάπου. Δε λέω πως θα πάρουμε σίγουρα μετάλλιο. Το πιθανότερο είναι οι 8 να είναι ξανά το ταβάνι μας.
Το μέγιστο ζήτημα είναι όμως τώρα ο τρόπος της ήττας, ο τρόπος του αποκλεισμού. Λένε ξανά και πάλι όλοι όσοι είχαν κρυφτεί, πως η Ελλάδα δε μπορεί να απορρίπτει την άμυνα και το αργό τέμπο. Προσωπικά το βρίσκω παρωχημένο ως ιδέα.
Το θέμα της Ελλάδας ήταν πως παρουσιάστηκε όντως σοφτ, με μηδενική αντίληψη. Κι αυτό δεν δικαιολογείται για τόσους έμπειρους παίκτες. Από το πρώτο ματς ως το τελευταίο περνούσαν δεκάλεπτα που είχαμε 1 ή 2 φάουλ. Κι αυτά τα είχαμε κάνει μετά από 5-6 λεπτά.
Θυμάμαι σε πολλά time out να μεταφέρει ο Ιτούδης την επιθυμία να κάνουν τα χρήσιμα φάουλ ή να το φωνάζει σε στιγμές του παιχνιδιού. Οι παίκτες της Εθνικής δεν τον άκουγαν σχεδόν ποτέ. Δεν ξέρω πόση επιρροή είχε εδώ και ο βοηθός του από τους Μπακς, ο Οπενχάιμερ.
Αυτή η σοφτ φιλοσοφία χτίστηκε εσωτερικά και έγινε η μηχανική αντίδραση των παικτών. Πολύ οξύμωρο για παίκτες όπως ο Παπανικολάου ή ο Καλάθης που ξέρουν ότι κάποια φάουλ χρειάζονται.
Η Ελλάδα επέτρεψε από την πρώτη στιγμή να βρουν αυτοπεποίθηση οι αντίπαλοι και μετά πίστεψε πως κάποια στιγμή θα σταματήσουν. Λογικό ποντάρισμα, αλλά και με ύψιστο ρίσκο. Ή όχι και τόσο λογικό. Ποιος έδωσε εντολή να ξεκινήσει ο Καλάθης με under αντιμετώπιση τον Σρούντερ; Δεν βρίσκω καμία εξήγηση. Ο Σρούντερ δεν είναι σίγουρα Καλάθης για να τον παίζεις under.
Κι ενώ με κάποιον μαγικό τρόπο είχε καταφέρει να βάλει 61 πόντους, βγήκε πάλι στο δεύτερο ημίχρονο χωρίς να αλλάξει την πνευματική της διαχείριση. Όπως μετέφεραν δημοσιογράφοι, υπήρξαν αρκετές φορές εντολές σε παίκτες για να κάνουν φάουλ και δεν έγινε. Μια τέτοια περίπτωση ο Ντόρσεϊ, που για άλλη μια φορά σε κρίσιμο ματς είναι no show.
Ας ξαναγυρίσουμε σε αυτό που ζητούν όλοι: μια Εθνική που να παίζει μπασκετικό ξύλο. Άντε και το επιλέγουμε αυτό το μονοπάτι. Είναι ο Ιτούδης ο προπονητής που το πετύχει αυτό; Αμφιβάλλω. Όχι γιατί δεν είναι στους 4-5 κορυφαίους της Ευρώπης, αλλά γιατί δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας του.
Ο Ιτούδης επελέγη για να αλλάξει το DNA της Εθνικής και να την μεταφέρει σε αυτό που επιβάλλει το σύγχρονο μπάσκετ, δηλαδή τις πολλές κατοχές και παίκτες να βάζουν τη ρημάδα στο καλάθι. Το θέμα είναι πως εκτός του Ντόρσεϊ, δεν υπάρχει άλλος Έλληνας να το κάνει αυτό με συνέπεια.
Κι αν πούμε ότι βρίσκεται ένας τέτοιος παίκτης σε χαμηλότερες ηλικίες, μέχρι να δουλευτεί και να φτιαχτεί, θα έχει γίνει ο Αντετοκούνμπο 32-33 ετών και θα έχει κουραστεί από τις αποτυχίες με την Εθνική και δεν τον βλέπω να πολυέρχεται.
Άρα, θα πρέπει η ομοσπονδία, ο κ. Λιόλιος που παίρνει τις αποφάσεις, να καταλήξει αν θέλει να δει μια Εθνική με επιθετική αλεγρία και λιγότερο αμυντικό προσανατολισμό. Αν ναι, τότε θα πρέπει να δεχτεί σίγουρα άλλη μία χρονιά με ταβάνι την 8άδα και μετά, που θα έχει χτιστεί μια βάση, να πάει για το κάτι παραπάνω.
Ας μην ξεχνάμε πως του χρόνου θα είναι διαθέσιμος ο Μήτογλου λογικά, θα είναι πιο έτοιμος ο Παπαγιάννης και ίσως σε καλύτερο επίπεδο ο Κώστας. Άρα, αν περάσουμε στο Μουντομπάσκετ θα είναι ευκαιρία για ένα μικρό βήμα παραπάνω.
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να αντιληφθούμε κι εμείς και όλοι πως το μπάσκετ είναι άλλο από το 2017 και ίσως να είναι ακόμα πιο άλλο από το 2021 και μετά.
Αν θέλουμε να πάμε με το δόγμα της άμυνας, θεωρώ ότι σε μερικά χρόνια θα εξακολουθούμε να αναρωτιόμαστε τι συνέβη.
Δείτε λίγο τον Ντόνσιτς. Εκνευριστικός πολλές φορές, αλλά δεν κόβεται γιατί τα βάζει από παντού. Στέκεται στο τρίποντο και τον μαρκάρει ένας και είναι και δεύτερος σε ετοιμότητα. Ανοίγει την αντίπαλη άμυνα. Ο Γιάννης δεν την ανοίγει, αλλά την ωθεί προς τη ρακέτα. Κι επειδή δεν έχει σταθερούς σουτέρ γύρω του, δεν υπάρχει εκμετάλλευση αυτής της συνθήκης.
Δείτε τους Ισπανούς. Ναι, αυτούς τους αχώνευτους. Με ένα ρόστερ που είναι για μέχρι τους 16, πάει 4άδα. Παίκτες όπως ο Πάρα, ο Αροστέγκι, ο Πραδίγια κλπ., μπουμπουνάνε τρίποντα, σουτάρουν σε κάθε ματς. Δε βλέπουν τον Βίλι Ερνανγκόμεθ και του πετάνε τη μπάλα να κάνει ό,τι τον φωτίσει ο θεός, όπως έκαναν οι παίκτες της Ελλάδας.
Ίσως ο Γιάννης να μην προλάβει να δει μια Εθνική με 3-4 αξιόπιστους σουτέρ. Αλλά όσο αποφεύγουμε το αναπόφευκτο, τόσο περισσότερες διοργανώσεις θα χάνουμε και θα αποτυγχάνουμε και θα αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος.
Ας παρθεί – αν δεν έχει παρθεί ακόμα – μια απόφαση, ας επικοινωνηθεί, ας εξηγήσει ο κ. Λιόλιος με τον Ιτούδη το πλάνο και ας πορευτούμε με αυτό για 3-4 χρόνια απαρέγκλιτα.
Όχι τίποτα, αλλά αν σε 2 χρόνια δεν υπάρχουν Καλάθης και Σλούκας, δεν υπάρχει κανένα γκαρντ της προκοπής, κανένα playmaker να πάρει τη θέση και θα ψάχνουμε νατουραλιζέ σαν όλους τους άλλους μπας και δούμε χαΐρι!