Ναι, το να βρεθεί ο Παναθηναϊκός στην πρώτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος μετά από 13 χρόνια, θα είναι μαγικό για τους οπαδούς του. Για τους παίκτες. Για τον προπονητή. Για τον πρόεδρο σαφώς. Για όλους όσοι δουλεύουν και αναπνέουν για αυτόν τον οργανισμό.
Είναι επίσης ξεκάθαρο πως αυτή η προσμονή του ποδοσφαίρου, έχει τονώσει ακόμα περισσότερο και την στήριξη στα τμήματα του ερασιτέχνη και δη στο βόλεϊ.
Δεν χωρά συζήτηση πως ένας πρωταθλητής Παναθηναϊκός θα άλλαζε τα πάντα στη σχέση του με τον κόσμο. Όχι γιατί είμαστε όλοι πανηγυρτζήδες. Αλλά γιατί κάποια στιγμή οι σωστές προσπάθειες, αξίζει να ανταμείβονται.
Η ΑΕΚ πήρε το δικό της το 2018, ο ΠΑΟΚ το 2019. Ο Ολυμπιακός το παίρνει τόσα χρόνια. Ε, κάποια στιγμή δεν αξίζει να χαμογελάσουν οι συγκυρίες σε μια ομάδα που τα τελευταία δύο χρόνια αντιμετωπίζει με σεβασμό το ίδιο το άθλημα;
Υπάρχει όμως κάτι που πάει πέρα από τους τίτλους, πέρα απ΄όλα.
Την ώρα του αγώνα με τον Άρη, βρισκόμουν στο Ηράκλειο και ετοιμαζόμουν για το αεροδρόμιο. Όλη την ώρα ήμουν πάνω από το κινητό και κοιτούσα την εξέλιξη του ματς. Όταν μπήκε το γκολ του Σπόραρ, έμπαινα στο αεροδρόμιο και ήθελα να ουρλιάξω. Ένιωθα μόνος.
Μέχρι που έπεσα πάνω στην ομάδα του βόλεϊ και ένιωσα ότι μπορούσα να πω ό,τι θέλω. Κι άρχισα να φωνάζω «ΠΑΟ ΟΛΕΕΕ ΠΑΟ ΟΛΕΕΕ», με τους παίκτες να με κοιτάνε με χαμόγελο.
Η παραπάνω κατάσταση, είμαι βέβαιος, πως δεν είναι κάτι το μοναδικό. Είμαι βέβαιος πως συνέβη, με κάποιους παράγοντες διαφορετικούς, σε δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους του Παναθηναϊκού που δεν ήταν στο γήπεδο.
Είτε είχαν πρόσβαση σε τηλεόραση στο σπίτι τους ή κάποιο μαγαζί, είτε κοιτούσαν τα live των αθλητικών ιστοσελίδων, είχαν κάτι να τους συνδέει. Την αγωνία. Την προσμονή. Την κρυφή ελπίδα. Την ατέλειωτη δίψα.
Κάθε εποχή του χρόνου έχει τα καλά της, αλλά είμαι βέβαιος πως αν μπορούσαν οι φίλαθλοι του ΠΑΟ να σπρώξουν τον χρόνο προς τον Μάιο και να δουν την ομάδα πρώτη και πρωταθλήτρια, θα το έκαναν σε μια στιγμή.
Την ίδια στιγμή, 15-16.000 άνθρωποι στη Λεωφόρο, στήριξαν την ομάδα δίχως γκρίνια, δίχως μουρμούρα, δίχως παγωμάρα. Είναι όλοι συνειδητοποιημένοι πως τίποτα δεν θα έρθει με άνεση και ταυτόχρονα ο Ιβάν μας έχει πείσει όλους πως έχει τον τρόπο. Είναι ο ποδοσφαιρικός Ομπράντοβιτς.
Όσο ιερόσυλο κι αν φαίνεται αυτό, είναι πραγματικότητα και σπουδαίο. Ο οργανισμός με τον τρόπο λειτουργίας του επί Ιβάν, έχει δώσει στον φίλαθλο να κατανοήσει, να είναι υπομονετικός, να κρίνει μόνον αφού δει το τελικό αποτέλεσμα κι όχι να προδικάζει, όπως είχε συνηθίσει.
Η κριτική δεν είναι φθόνος. Είναι καλοπροαίρετη. Και σπανίως απόλυτη. Όλοι καταθέτουν σκέψεις, αλλά ομονοούν πως στο τέλος της ημέρας, υπάρχει ο Ιβάν και είναι ο ιδανικός για να έχει το τιμόνι. Ο ίδιος ο Πεπ Γουαρδιόλα να ερχόταν γονυπετής και να ζητούσε να αναλάβει τους Πράσινους πληρώνοντας κιόλας, δεν θα έπαιρνε κανείς το ρίσκο να διαταράξει αυτό που έχει δημιουργήσει ο Ιβάν.
Η σχέση με τον φίλαθλο που χτίστηκε πέρσι και φέτος έχει καταστεί αρραγής, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα. Προφανώς και ο τίτλος θα μνημονεύεται στο τέλος.
Αλλά θα ήταν άδικο προς αυτή την ομάδα να μη μνημονεύεται πως έχει βρει μια ταυτότητα, παίζει ένα συγκεκριμένο ποδόσφαιρο και ανταποκρίνεται στο βάρος αυτής της φανέλας. Κανείς δεν μπορεί να παίρνει το πρωτάθλημα πάντα. Και θα υπάρχουν λεπτομέρειες που θα το στερούν. Αλλά είναι άλλο να χάνεις τον τίτλο για 5-6 πόντους κι άλλο για 20.
Ο ίδιος ο Ιβάν το ομολόγησε στη συνέντευξη Τύπου χθες πως δεν περίμενε ο Παναθηναϊκός να φτάσει τόσο γρήγορα να διεκδικεί το πρωτάθλημα. Για έναν άνθρωπο των σταδιακών βημάτων, ο ρεαλιστικός στόχος ήταν να πάει ο Παναθηναϊκός από το περσινό -20 σε μια μονοψήφια απόσταση. Και παράλληλα να χαλυβδώνει την ταυτότητα κατακτώντας την 2η θέση.
Η ομάδα εξελίχθηκε ραγδαία και πλέον φαντάζει τρομερά απίθανο να μην είναι – στη χειρότερη των περιπτώσεων – διεκδικήτρια ως την τελευταία αγωνιστική σε απόσταση πόντου.
Όλα αυτά είναι τα μεγαλύτερα επιτεύγματα μιας ομάδας και όλα καταλήγουν στον δεσμό με τους φιλάθλους.
Αυτό το συναίσθημα της ανυπομονησίας που είχα χθες, το είχα ξεχάσει. Θυμάμαι μέχρι πέρσι να κάθομαι να δω παιχνίδια και να σιχτιρίζω το μισό ρόστερ. Τώρα, αποθεώνω μέχρι και αυτούς που δεν έχουν παίξει δευτερόλεπτο.
ΥΓ. Το κλίμα που υπάρχει στους παίκτες, επίσης δημιούργημα του Ιβάν, είναι που εμπνέει επιπλέον και τους φιλάθλους. Δείτε την κεντρική φωτογραφία. Δείτε τις αναρτήσεις στα social των παικτών και πώς αποθεώνουν ο ένας τον άλλον με σχόλια κάτω από τις φωτογραφίες. Τι γράφουν για την Λεωφόρο. Πώς έχουν μπει στο κόλπο της προπαίδειας του 3. Εγώ είμαι καλυμμένος απ΄αυτό, νιώθω πλήρης. Πού θα καταλήξει αυτό; Ας το δουν οι άλλοι. Εγώ θα ζω την κάθε στιγμή αυτής της διαδρομής. Γιατί είναι η δίψα που με κρατάει ζωντανό!