Τα πράγματα στην αλάνα (όταν υπήρχαν τέτοιες και τα παιδιά δεν κρατούσαν από ένα κινητό στο χέρι) ήταν απλά.
Ο άγραφος νόμος του χωρισμού των ομάδων ήταν λιγάκι σκληρός, αλλά ξεκάθαρος:
Ο πιο… μπαμπάτσικος της παρέας καθόταν πάντοτε τέρμα!
Εξάλλου και ο ίδιος ο τροφαντός της υπόθεσης γνώριζε ότι (εφόσον δεν ήταν ο κάτοχος της μπάλας που αποτελούσε τον ανώτερο άρχοντα) δεν είχε πολλές ελπίδες να επιλεχθεί σε άλλη θέση.
Κι όμως!
Απ’ αυτή τη θέση, απ’ αυτό το σημείο του γηπέδου που κάποτε έμοιαζε «καταδίκη», από τη μοναξιά κάτω από την εστία προέκυψε ο πρώτος μεγάλος ποδοσφαιρικός σταρ.
Και ήταν κυριολεκτικά αυτό που λέμε «larger than life»!
Με ύψος 1,93 και βάρος που ανέβαινε προοδευτικά ώσπου έφτασε και τα 160 κιλά, ο William «Fatty» Foulke υπήρξε η παρθενική ίσως ατραξιόν του αθλήματος στη Βρετανία.
Ογκώδης, επιβλητικός και συχνά… εκφοβιστικός, τράβαγε αναπόφευκτα τα βλέμματα στα τέλη του 19ου αιώνα.
Όχι μόνο για το ασυνήθιστο παρουσιαστικό του (που θύμιζε περισσότερο Βασίλη Αυλωνίτη και λιγότερο τερματοφύλακα), αλλά επειδή καθόλου δεν τον εμπόδιζε να είναι αποτελεσματικός στη δουλειά του.
Πάνω από 350 συμμετοχές, ένα πρωτάθλημα και δυο Κύπελλα Αγγλίας επιβεβαιώνουν και με το παραπάνω την κλάση του.
Το ίδιο και οι μαρτυρίες από την εποχή του:
«Ήταν μεγάλος σαν βουνό, αλλά ευκίνητος σαν γάτα», έλεγαν συμπαίκτες και αντίπαλοι.
«Δεν με νοιάζει τι θα πουν εκεί έξω για μένα… Αρκεί να μην αργήσει το μεσημεριανό», έλεγε ο ίδιος!
Διότι στο ίδιο διάστημα που μεσουρανούσε στα γήπεδα (εντάξει, ίσως όχι με την κυριολεκτική έννοια του όρου), έπαιζε μεγάλη μπάλα και στις τραπεζαρίες!
Ο θρύλος λέει ότι ένα πρωί ο «Fatty Foulkes» κατέβηκε νωρίτερα από τους συμπαίκτες του για πρωινό και μέχρι να φτάσουν εκείνοι, έφαγε και τις… 11 μερίδες της ομάδας.
Λέγεται, δε, ότι για ‘κείνον σκαρώθηκε το θρυλικό σύνθημα που ακούγεται μέχρι και σήμερα στις εξέδρες των βρετανικών γηπέδων (με στόχο υπέρβαρους παίκτες, διαιτητές ή αντίπαλους οπαδούς) που αναρωτιέται «who ate all the pies»!
Άσε τα παράπονα αντίπαλων εκτελεστών πέναλτι που, όταν αστοχούσαν, έσπευσαν να δικαιολογηθούν ότι… δεν είχαν πού να σημαδέψουν!
Το θέμα είναι ότι εκτός της ψαρωτικής φυσιογνωμίας του, ο Foulke ήταν και νευρικός.
Η ψυχραιμία δεν συγκαταλεγόταν στα πλεονεκτήματά του…
Όταν θεωρούσε ότι οι συμπαίκτες του δεν προσπαθούν αρκετά… έφευγε από το γήπεδο. Έβαζε χοντρό χέρι στους αμυντικούς όταν τον άφηναν εκτεθειμένο.
Και δεν δίσταζε -όταν κάποιος από τους αντίπαλους επιθετικούς τολμούσε να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί του- να τον πετάει μέσα στην εστία του!
Εξάλλου σε ηλικία 19 μόλις ετών, έκοψε (κυριολεκτικά) το γέλιο σε αντίπαλο επιθετικό:
Όταν επιχείρησε μια από τις θρυλικές απομακρύνσεις της μπάλας με τα πόδια, αλλά τον πέτυχε στο πρόσωπο και του έσπασε τα δόντια!
Και θα μπορούσε να έχει κάνει πολύ χειρότερα (αν δεν τον προλάβαιναν οι πιο ψύχραιμοι) στον διαιτητή του πρώτου τελικού Κυπέλλου του 1902:
Τότε που διαμαρτυρόμενος ότι δεν έπρεπε να μετρήσει γκολ της Σαουθάμπτον, έφυγε από τις ντουζιέρες. Κυνήγησε… γυμνός τον ρέφερι του αγώνα.
Και όταν εκείνος κρύφτηκε σε μια ντουλάπα, ξήλωσε από τους μεντεσέδες την πόρτα για να τον λιντσάρει!
Όλα αυτά τα ευτράπελα όμως (που κανείς δεν θα μάθει ποτέ την ακριβή δόση αλήθειας που περιέχουν) δεν ήταν ο μόνος λόγος που ο Foulke έμεινε στην ιστορία.
Διότι μετά τη μεταγραφή του στην Τσέλσι το 1905 (έναντι 50 λιρών) και παρόλο που φόρεσε τη φανέλα της για 34 μόλις παιχνίδια, πρόλαβε ν’ αφήσει το αποτύπωμά του:
Εκτός από αρχηγός, έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που κράτησε ανέπαφη την εστία για 9 αγώνες (με το σχετικό ρεκόρ να καταρρίπτεται από τον… Πετρ Τσεχ).
Και ήταν ο λόγος που καθιερώθηκαν στο ποδόσφαιρο τα ball boys!
Η αρχική σκέψη λοιπόν των ανθρώπων της Τσέλσι ήταν να τοποθετηθούν δυο παιδιά πίσω από την εστία, ώστε ν’ αναδεικνύουν κι άλλο το μέγεθος του και να τον κάνουν να μοιάζει ακόμα πιο επιβλητικός.
Όταν όμως ο Foulke διαπίστωσε ότι μπορούν να τον απαλλάξουν από το καθήκον να φέρνει την μπάλα από τα άστοχα σουτ, η σχετική αρμοδιότητα των νεαρών είχε γίνει ήδη θεσμός!
Δυστυχώς η μνημειώδης ζωή του γίγαντα των γκολπόστ δεν κράτησε πολύ. Μόλις στα 42 του απεβίωσε νικημένος από κίρρωση του ήπατος.
Και παρά τον μύθο ότι βυθίστηκε στη φτώχεια (αποκρούοντας πέναλτι τουριστών στην παραλία του Μπλάκπουλ για μια δεκάρα) κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Τα τελευταία χρόνια του ο μέγας «Fatty» Foulke τα πέρασε αρμονικά στο αγαπημένο του Σέφιλντ:
Διευθύνοντας μια μπυραρία (σίγουρα με καλό μεζέ) και κυκλοφορώντας στους δρόμους με το μετάλλιο του Κυπελλούχου Αγγλίας στο στήθος!
