Η συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών είναι ατελείωτη.
Πάντοτε θα γοητεύει η αντιπαράθεση και η επιχειρηματολογία για τον ποδοσφαιριστή που χάιδευε με περισσότερη αγάπη το τόπι.
Αντίθετα, η κουβέντα για τους λιγότερο… χαδιάρηδες, τους πιο σκληρούς, αυτούς που στο δίλημμα «μπάλα ή παίκτης» διάλεγαν ΠΑΝΤΑ το δεύτερο, είναι πιο σύντομη.
Διότι ναι, έχει πολλές υποψηφιότητες και άφθονα παλικάρια ιδανικά για να… παντρέψεις την αδερφή σου.
Έχει όμως και έναν αναμφισβήτητο G.O.A.T. (τουλάχιστον όσον αφορά στην Αγγλία):
Τον Big Bad Billy Whitehurst!
Συμπαίκτες -και κυρίως αντίπαλοι- στην εποχή των ‘80s συμφωνούν ομόφωνα ότι ο θηριώδης σέντερ φορ (!) ήταν η μεγαλύτερη… καρμανιόλα που μπορούσες να βρεις μπροστά σου:
Ψηλός, γεροδεμένος, με τετράγωνο στήθος και τους αγκώνες πάντοτε προτεταμένους, ο θρυλικός επιθετικός (!) έσπερνε τον πανικό στο πέρασμά του.
Και δεν άφηνε κανέναν ν’ αμφιβάλλει ότι ήταν πολύ πετυχημένος και στο προηγούμενο επάγγελμά του ως… οικοδόμος!
«Η τεχνική μου δεν ήταν η καλύτερη, αλλά δεν φοβόμουν τίποτα και κανέναν. Και τελικά πέτυχα αρκετά γκολ», έχει πει με ειλικρίνεια.
Ενδεικτικές, δε, της αγωνίας των αντιπάλων όταν κοιτούσαν τις συνθέσεις των αγώνων και εύχονταν να… μην είναι μέσα το όνομά του είναι οι μαρτυρίες όσων είχαν την ατυχία να τον αντιμετωπίσουν.
«Έπαιξα αντίπαλος του μια φορά, αλλά ήταν αρκετή», έχει πει ο Μάρτιν Κίον. Για να περιγράψει πιο γλαφυρά στη συνέχεια:
«Ήταν η εποχή που ξεκινούσα την καριέρα μου στην Άστον Βίλα και εξαιτίας της ηλικίας μου το είδε ως ευκαιρία να τραμπουκίσει έναν νέο παίκτη.
Πιθανότατα σκέφτηκε: “Ποιο είναι αυτό το παιδάκι; Ας του δείξω περί τίνος πρόκειται”.
Από την αρχή του αγώνα μου ψιθύριζε βρισιές στο αυτί και σήκωνε συνέχεια τους αγκώνες στο κεφάλι μου. Ήταν σε… αποστολή.
Λίγο αργότερα υπήρξε μια διεκδικούμενη μπαλιά μεταξύ μας. Δεν είχα πλεονέκτημα για να την κερδίσω, αλλά κινήθηκα προς τα εκεί σε περίπτωση που έκανε κακό κοντρόλ.
Όντως μου δόθηκε η ευκαιρία να τα καταφέρω και εντελώς ξαφνικά κέρδισα την μπάλα με άνεση. Αυτό συνέβη όμως επειδή… με περίμενε!
Με άφησε να κερδίσω την μπάλα, ώστε να μπορεί έπειτα να πέσει πάνω μου με όλη του τη δύναμη. Από το τάκλιν που μου έκανε η μια επικαλαμίδα… έσπασε και η άλλη εκσφενδονίστηκε.
Έκανα ράμματα από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο και ήμουν τυχερός που δεν μου έσπασε το πόδι».
Παρά τις συνεχείς μονομαχίες του ωστόσο με τους αντίπαλους στόπερ (λόγω θέσης) η… αδυναμία του Whitehurst ήταν οι τερματοφύλακες!
Και πιο αγαπημένη του συνήθεια να τους τραυματίζει:
«Μας έλεγε “όταν βρεθείτε στα πλάγια της περιοχής κάντε σέντρα στο σημείο του πέναλτι, ανεξάρτητα αν είμαι εκεί”», έχει αναφέρει συμπαίκτης του στην Κρου. Για να εξηγήσει στη συνέχεια:
«Όταν το κάναμε, πηδούσε με… πλάτη στο τέρμα, κοιτούσε πάνω από τον ώμο πότε θα βγει ο γκολκίπερ και όταν τον έβλεπε, γυρνούσε και τον κλωτσούσε στο κεφάλι!
Το είχε σαν να… πίνει ένα φλιτζάνι τσάι: Κλωτσιά στο κεφάλι του τερματοφύλακα, έξω ο τερματοφύλακας»!
Εξίσου χαρακτηριστικό όμως της επιβλητικής παρουσίας του Whitehurst ήταν πως τον φοβούνταν ακόμα και οι ίδιοι του οι συμπαίκτες.
Σύμφωνα με τον θρύλο, μετά από ένα παιχνίδι στη σάουνα, περίμενε να μπουν όλοι μέσα, αφόδευσε και έδωσε εντολή να μη βγει κανένας, ενώ η… κουράδα περιφερόταν γύρω τους!
Παρόλα αυτά ήταν πολύ δημοφιλής στις ομάδες που αγωνιζόταν. Και σίγουρα έπαιζε ρόλο σ’ αυτό η ατάκα σε όλους πριν βγουν από τη φυσούνα:
«Aν σε κλωτσήσει κανείς, ενημέρωσέ με»!
Ακόμα και ο Βίνι Τζόουνς, ένας από τους σκληρότερους των σκληρών στα αγγλικά γήπεδα, έχει παραδεχθεί ότι ο Whitehurst ήταν ακόμα χειρότερος!
Και είχε την ευκαιρία να το διαπιστώσει από πρώτο χέρι την περίοδο που (για κακή τύχη των αντιπάλων) υπήρξαν συμπαίκτες στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ.
«Τι τύπος! Δεν ήταν για τους λιγόψυχους. Είχε πλάκα να κατεβαίνω στο κέντρο της πόλης μαζί του. Ειδικά όταν συναντούσε οπαδούς της Γουένστεϊ! Κάποτε… ξεκλήρισε μια ολόκληρη παμπ απ’ αυτούς», έχει πει χαρακτηριστικά.
Ακόμα πιο παραστατικά όμως έχει περιγράψει το περιστατικό στην αυτοβιογραφία του ο ίδιος ο Whitehurst:
«Ήμασταν μερικοί παίκτες έξω για ένα ποτό. Τότε μπήκαν μέσα περίπου 30 χούλιγκαν της Γουένστεϊ.
Άρχισαν να ρίχνουν σφαλιάρες και ένας απ’ αυτούς πέταξε ένα μπουκάλι που πέρασε πάνω από το κεφάλι μου και έσκισε το πρόσωπο του Ντέιβ Μπαρνς.
Γύρισα προς το μέρος τους και τότε ο πιο μεγαλόσωμος νταής μου είπε: “Μπορείς να ξαναγυρίσεις μπροστά σου, άσχημε μπάσταρδε”.
Ε, δεν θα μπορούσα να το αφήσω έτσι, οπότε πήγα μπροστά του και είπα: “Έλα μεγάλε, εγώ κι εσύ έξω”.
Τον έριξα κάτω με μια μπουνιά. Νόμιζα ότι τον σκότωσα! Την επόμενη μέρα η αστυνομία ήρθε στο προπονητικό κέντρο και μας έψαχνε».
Για να καταλάβει κανείς το ακριβές μέγεθος του χτυπήματος, ο Βίνι Τζόουνς έχει περιγράψει τη συγκεκριμένη γροθιά ως την καλύτερη που έχει δει εντός κι εκτός ρινγκ!
Κι έχει δηλώσει επιπλέον:
«Ξέρετε, ο Μπίλι θα μπορούσε να είναι πρωταθλητής στο μποξ χωρίς γάντια -και είμαι σίγουρος ότι είχε πολλούς τέτοιους καυγάδες. Ίσως ο Γκάι Ρίτσι θα έπρεπε να τον έχει κάνει κασκαντέρ του Μπραντ Πιτ στο “Snutch”».
Μπορεί λοιπόν να μην ακολούθησε (κι εκείνος) καριέρα στο Χόλιγουντ, αλλά την ιδέα του Τζόουνς την έκανε πράξη ο Whitehurst:
«Μου έκαναν πρόταση να δώσω δυο αγώνες για 1.000 λίρες ο καθένας. Και δέχθηκα. Ο πρώτος ήταν εύκολος. Του έδωσα απλά μια γροθιά και έπεσε. Εύκολα λεφτά.
Ο δεύτερος άργησε λίγο να πέσει και πρόλαβε να με χτυπήσει κι αυτός. Είπα στον προπονητή της Όξφορντ ότι είχα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Είχα ράμματα σε όλο μου το πρόσωπο, αλλά με έβαλε κανονικά στην ενδεκάδα».
Εξάλλου το να παίζει με ράμματα (ως αποτέλεσμα κάποιου καυγά σε μπαρ) ήταν πιο συχνό για τον Whitehurst από το να παίζει… χωρίς ράμματα.
Έχει εξιστορήσει χαρακτηριστικά για ένα από τα δεκάδες επεισόδια του σε παμπ:
«Του έβαλα τον αντίχειρά μου στο μάτι και μετά του έσπασα το κεφάλι στον τοίχο. Τότε ένας φίλος του τράβηξε ένα απ’ αυτά τα πτυσσόμενα γκλοπ και μου έσπασε τη μύτη με αυτό».
Κανένα πρόβλημα: Του έκαναν ράμματα, έπαιξε σε ματς με τη Νότιγχαμ και μετά από σύγκρουση με τον αντίπαλο τερματοφύλακα, χρειάστηκε να τα κόψει!
Πάλι κανένα πρόβλημα: Επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο με παραμορφωμένο πρόσωπο, μοιάζοντας ακόμα πιο εκφοβιστικός για τους αντιπάλους απ’ όσο πριν.
Ακόμα πιο ενδεικτική ιστορία με… ράμματα όμως είχε να πει ο στόπερ της Λίβερπουλ, Άλαν Χάνσεν:
«Κανένας σέντερ-φορ δεν μπορεί να έρθει σήμερα και να σε τρομοκρατήσει όπως το έκανε ο Whitehurst. Ήταν τρελός!
Στην Boxing Day του 1987 αντιμετωπίζαμε την Όξφορντ κι αυτός έπαιζε με εννέα ράμματα.
Σύμφωνα με τις εφημερίδες δεν επρόκειτο να παίξει και ήμουν… ενθουσιασμένος. Αλλά έπαιξε!
Με δέκα λεπτά ν’ απομένουν κι ενώ νικούσαμε 2-0, τον άκουγα να γρυλίζει καθώς προσπαθούσαμε ν’ αναπτυχθούμε από πίσω.
Τότε είχε μια σύγκρουση με τον Μπρους Γκρόμπελαρ, τα ράμματά του άνοιξαν και το αίμα πετάχτηκε παντού!
Ο γιατρός του είπε “είναι σοβαρό, Μπίλι, πρέπει να βγεις”. Κι εκείνος του απάντησε:
“Προσπάθησε να με βγάλεις έξω και θα σε σκοτώσω»!
