Τα ποδοσφαιρικά παπούτσια είναι ένα trademark της εξέλιξης του ποδοσφαίρου.
Ξεκίνησε με τα μποτάκια στις αρχές του 20ου αιώνα.
Πέρασε στα πάνινα με τα χοντρά κορδόνια.
Προχώρησε στα κλασικά μαύρα εξάταπα.
Και έφτασε στα σημερινά υπερσύγχρονα, με όλες τις ανέσεις και τα φανταχτερά χρώματα.
Μέσα σ’ αυτή την πορεία της εξέλιξης ωστόσο υπήρξε ένας ασυνήθιστος σταθμός.
Μια ξεχωριστή εξαίρεση που (ανεξαρτήτως της δόσης αλήθειας που περιέχει) έγινε σημείο αναφοράς:
Ο θρύλος που θέλει την εθνική ομάδα της Ινδίας να μη συμμετείχε στο Μουντιάλ του 1950 επειδή οι παίκτες της ήθελαν να παίξουν… ξυπόλητοι!
Το να αγωνίζονται χωρίς παπούτσια ήταν κάτι που δεν αποτελούσε εμπόδιο για τους Ινδούς ποδοσφαιριστές.
Είχε γράψει ιστορία εξάλλου μια ομάδα τους, η Μοχούν Μπαγκάν, όταν κατέκτησε και τρόπαιο με αυτή την αντιξοότητα:
Ήταν το 1911, όταν αντιμετώπισε ομάδα Άγγλων στρατιωτών (το Σύνταγμα του Ανατολικού Γιορκσάιρ) και παρόλο που εκείνοι ήταν κανονικότατα εξοπλισμένοι, τους νίκησε 2-1.
Με γυμνά πόδια και μπροστά σε 100.000 αλαλάζοντες φιλάθλους, οι οποίοι ενημερώνονταν για την εξέλιξη του σκορ με… χαρταετούς που πετούσαν στον ουρανό!
Ωστόσο και πολύ αργότερα από τις πρώιμες εποχές του ποδοσφαίρου -δυο μόλις χρόνια πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950- οι Ινδοί με το ίδιο μειονέκτημα αγωνίζονταν.
Ξυπόλητοι κατέβηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 (την πρώτη τους διοργάνωση μετά την ανεξαρτησία από τη Μεγάλη Βρετανία).
Και απέναντι στην (ούτως ή άλλως πολύ ανώτερη) Γαλλία στάθηκαν αξιοπρεπέστατα:
Έβαλαν γκολ, κρατούσαν την ισοπαλία ως το 70’ και παρά τους συνεχείς τραυματισμούς των ποδιών τους από τα παπούτσια των αντιπάλων, έχασαν δύσκολα με 2-1.
Αρχηγός εκείνης της ομάδας ήταν ο θρυλικός Σάιλεν Μάνα (γνωστός και ως «Μάνα-Ντα»):
Ηγετικός, υπόδειγμα ήθους (δεν αντίκρισε ποτέ κάρτα στην καριέρα του) και σπεσιαλίστας, ακόμα και με γυμνά πόδια, στις εκτελέσεις φάουλ!
Ενδεικτική, δε, της αξιοπρέπειας με την οποία αντιμετώπιζε η ομάδα την έλλειψη χρημάτων για ν’ αγοραστούν παπούτσια είναι η ιστορία της επίσκεψης στο παλάτι του Μπάκιγχαμ.
Εκεί όπου η βασίλισσα Μάργκαρετ τους ρώτησε γιατί έπαιζαν ξυπόλητοι και ο «Μάνα-Ντα» απάντησε:
«Γιατί έτσι κοντρολάρουμε καλύτερα την μπάλα»!
Εν μέσω αυτής της οικονομικής στενότητας λοιπόν προέκυψε η προοπτική συμμετοχής στο Μουντιάλ του 50’:
Βιρμανία, Ινδονησία, Φιλιππίνες (που ήταν οι άλλες υποψήφιες για το ασιατικό εισιτήριο) απέρριψαν την πρόσκληση λόγω του κόστους που είχε το ταξίδι στη μακρινή Βραζιλία.
Έτσι, η Ινδία θα είχε την ευκαιρία ν’ αγωνιστεί στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της σε όμιλο με Ιταλία, Σουηδία και Παραγουάη.
Δεν επρόκειτο όμως να τη δεχθεί με ένα απίστευτο επιχείρημα της αθλητικής ομοσπονδίας:
Τον κανονισμό που είχε θεσπιστεί εν τω μεταξύ από τη FIFA και απαγόρευε τη συμμετοχή παικτών σε παιχνίδια χωρίς παπούτσια!
Αν και για χρόνια λοιπόν αποδίδονταν στους ποδοσφαιριστές αυτή η άρνηση (με τον σχετικό θρύλο ν’ αναφέρει ότι ήθελαν να παίξουν με γυμνά πόδια) κάτι τέτοιο αμφισβητείται.
Σχετικές έρευνες που έγιναν μεταγενέστερα θέλουν την αιτιολογία της ομοσπονδίας να ήταν πρόσχημα, επειδή θεωρούσε πολύ σημαντικότερη τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αυτή είναι, δε, η άποψη και του εμβληματικού «Μάνα-Ντα», που έχει δηλώσει χαρακτηριστικά:
«Το ποδόσφαιρο της Ινδίας θα ήταν σε διαφορετικό επίπεδο σήμερα, αν είχαμε συμμετάσχει τότε στο Μουντιάλ. Αν γνωρίζαμε τι σήμαινε το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα κάναμε μόνοι μας το ταξίδι».
Και ξυπόλητοι θα έπαιζαν, που λέει ο… λόγος!
