Ο Νίκος Παππάς είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις αθλητών στην Ελλάδα. Δεν υπήρξε ποτέ στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ αλλά όπως έχει τονίσει ο ίδιος πολλές φορές, αυτό συνέβη επειδή ποτέ δεν ψήθηκε ιδιαίτερα να δουλέψει σκληρά γι΄αυτό. Αρκέστηκε στο να κάνει μια καριέρα που δεν αντιστοιχούσε στο ταλέντο του με την αιτιολόγηση πως η εμμονή που απαιτούνταν για κάτι παραπάνω δεν του ταίριαζε.
Δεν είναι λίγοι φυσικά εκείνοι που λένε πως αυτά είναι παραμύθια και απλές δικαιολογίες και πως ο Παππάς απλά έκανε αυτό που μπορούσε να κάνει και τίποτα παραπάνω. Ανεξάρτητα ωστόσο από το τι ισχύει στην πραγματικότητα δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς μια πραγματικότητα: το να παίζεις επί σειρά ετών στον Παναθηναϊκό είναι από μόνο του ένα επίτευγμα που ελάχιστοι καταφέρνουν. Γιατί να σκας ντε και καλά για το κάτι παραπάνω;
Η φιλοσοφία αυτή ταιριάζει απόλυτα και με το εξωαγωνιστικό προφίλ του Νίκου Παππά. Η πρόσφατη είδηση πως θα χαρίσει όλο το συμβόλαιό του στις καθαρίστριες του ΟΑΚΑ είναι ενδεικτική: ένας παίκτης που παίζει επί χρόνια στον Παναθηναϊκό δεν έχει κανένα οικονομικό πρόβλημα, γιατί λοιπόν -εφόσον έχει την ευχέρεια- να μην προβεί σε μια τέτοια κίνηση; Είναι από κάθε άποψη κάτι κοινωνικά χρήσιμο: δεν θα έκαναν καμία διαφορά για τον ίδιο αυτά τα λεφτά, αλλά για τις καθαρίστριες του ΟΑΚΑ θα κάνουν και θα παρακάνουν.
Βέβαια, ακόμα και έτσι, οι αντίλογοι πίσω από τα αληθινά κίνητρα του Παππά έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους. Κατά πολλούς, ο παίκτης του Παναθηναϊκού «χτίζει» πολιτικό προφίλ, το οποίο και πρόκειται να κεφαλαιοποιήσει αφού σταματήσει το μπάσκετ ως υποψήφιος με κάποιο αριστερό κόμμα στις εκλογές. Αλήθεια όμως, γιατί στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης να προκύπτει τόσο έντονα τοξική κριτική;
Ας υποθέσουμε πως πράγματι ο Παππάς μετά το μπάσκετ πολιτεύεται με κάποιο αριστερό κόμμα. Με ποια λογική η κίνησή του αυτή πρέπει ντε και καλά να εκληφθεί ως υποκριτική όμως; Ίσα-ίσα: μια τέτοια κίνηση δείχνει πως ένας πιθανός πολιτευτής πιστεύει στην πολιτική του στράτευση, διότι αυτή «δένει» με την στάση ζωής του. Με άλλα λόγια, αν ο Παππάς μετά το μπάσκετ ασχοληθεί με την πολιτική, η κίνηση της δωρεάς του συμβολαίου του είναι η απόδειξη για το ακριβώς αντίθετο μιας υποκριτικής πολιτικής καθόδου.
Αλλά ανεξάρτητα από όλα αυτά: πρόκειται για μια κίνηση που δεν έχει αξία; Κάποιες εργαζόμενες θα πάρουν μια τρομακτική οικονομική ανάσα λόγω αυτής της κίνησης και αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει. Είναι γεγονός και ως γεγονός έχει τη δική του αξία, τη δική του αυταξία. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να αρκεί για να δει κανείς με θετικό μάτι την κίνηση του Παππά. Τα υπόλοιπα περί αληθινών κινήτρων είναι μόνο υποθέσεις.
Δηλαδή μαθαίνεις τι έκανε ο Παππάς και η πρώτη σου αντίδραση είναι να τον κράξεις επειδή υποθέτεις ότι είναι υποκριτής; Αν ναι, αν αυτό είναι το πρώτο που σκέφτεσαι και όχι τα αντικειμενικά αποτελέσματα αυτής της κίνησης, ίσως η υποκρισία να ανήκει σε εσένα και όχι στον Παππά. Αν αντί να χαίρεσαι με τη χαρά των ανθρώπων, ψάχνεις επιχείρημα για να αιτιολογήσεις μια κακή εικόνα που έχεις για κάποιον άλλο άνθρωπο, τότε με εσένα είναι κάτι που δεν πάει καλά…