Εχει τρελαθεί ο κόσμος. Σχεδόν όλοι παραλληρούν. «Θέλουμε να το πάρει ο Μέσι γιατί είναι ο καλύτερος», «το αξίζει αυτό το Mundial ο Μέσι» και ατελείωτα άλλα ποδοσφαιρικά ρητά. Επειδή εμένα μου αρέσει ο Μέσι δηλαδή, λέω ότι είναι ο καλύτερος και επειδή είναι ο καλύτερος άρα αξίζει να πάρει και το Mundial. Μιλάμε για συλλογισμό τώρα, όχι μ@λ@κίες.
Σε μια χώρα που υποτίθεται ότι είναι ελεύθερη, αν πεις ποτέ κακή κουβέντα για τον Μέσι, πέρα από το ότι είσαι κομπλεξικός, άμπαλος και πονάς, ισοδυναμεί με bullying, κακοποιητική συμπεριφορά και αιτία για 169 φορές ισόβια. Μία για κάθε εκατοστό του. Τώρα που η Αργεντινή έφτασε στα ημιτελικά; άστο. Εχουν ξεφύγει ακόμα περισσότερο. Από τον απλό fan κάτω από ένα άρθρο, μέχρι τα παλικάρια που βλέπουμε κάθε μέρα στα decks. Είτε ως residents, είτε ως guests.
Φανταστείτε ο παίκτης που στο ίδιο ματς έκανε τραμπουκισμό στον διαιτητή, στον αντίπαλο προπονητή ακόμα σε αντίπαλο την ώρα που ο ίδιος έδινε συνέντευξη, να μην ήταν Αργεντινός. Να ήταν, ας πούμε τυχαία μια εθνικότητα, να ήταν για παράδειγμα… Πορτογάλος. Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί. Οχι για το αν είναι καλός, για τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του. Για το αν με αυτά που κάνει «αξίζει να σηκώσει το Mundial». Γιατί για το αν αυτές οι πράξεις σήκωναν κάθε είδους τιμωρία, μισό λεπτό…, μάλλον δεν διαβάσαμε, δεν ακούσαμε πουθενά τίποτα.
Τραβάμε γραμμή, πάμε στο καθαρά αγωνιστικό…
Μπορεί να έμειναν μόλις δύο αγώνες, όμως ο Αργεντινός υπερπαίκτης έχει μπροστά του δύσκολο δρόμο για να πάρει τον μοναδικό σημαντικό τίτλο που λείπει από την πραγματικά μυθική καριέρα του. Και αναφερόμαστε στο αμέσως επόμενο βήμα, στη «μάχη» που έχει να δώσει η Albiceleste με την Κροατία. Γιατί ήταν μεν πολύ δύσκολο επίτευγμα η πρόκριση σε βάρος της Αυστραλίας και αυτής της Ολλανδίας στα πέναλτι για να έρθει το εισιτήριο για τα ημιτελικά, όμως το εμπόδιο είναι τώρα ακόμα πιο ψηλό.
Βλέπεις, αυτοί οι τύποι στη φετινή τους αποστολή δεν έχουν την επίθεση που θα σε κάνει να ψαρώσεις (όχι ότι ψαρώνεις με τον Λαουτάρο Μαρτίνες), όμως διαθέτουν κάποια ατού τα οποία, αν είσαι στην κατηγορία του «αξίζει να το πάρει ο Μέσι», έχεις λόγους να φοβάσαι.
Σε σχέση με την ομάδα του 2018, που έφτασε στον τελικό, η Κροατία δεν έχει τον Μάριο Μάντζουκιτς, που κρέμασε τα παπούτσια του και τον Αντε Ρέμπιτς, ο οποίος τα έσπασε με τον προπονητή, Ζλάτκο Ντάλιτς. Από εκεί και πέρα όμως; Πέρα από τον τερματοφύλακα, Λιβάκοβιτς, που κατέβασε ρολά με την Βραζιλία και έχει ήδη 4 αποκρούσεις σε δύο διαδικασίες πέναλτι και η άμυνα έχει πάρει upgrade.
Ο σέντερ-μπακ της ΑΕΚ, Ντομαγκόι Βίντα, είναι μόνιμα στον πάγκο εξαιτίας αυτού του ασύλληπτου wonderkid, του Γιόσκο Γκβαρντιόλ, ο οποίος στην ηλικία των 20 μοιάζει να έχει εμπειρία 35χρονου. Αριστεροπόδαρος, νταμάρι, γρήγορος, έχει με 32 τα περισσότερα κοψίματα στο Mundial και ψάχνει συνέχεια τρόπο να περάσει την μπάλα μπροστά, είτε με drive είτε με πάσα. Η Λειψία ήδη ξέρει ότι μπορεί να πάρει ακόμα και 100 χαρτιά από κάποιον Εγγλεζά και η Αργεντινή ότι δεν θα έχει έναν κώνο να προσπεράσει.
Πάμε στον άλλο Κροάτη με «ελληνικό» χρώμα. Στο δεξί άκρο της άμυνας, ο Σίμε Βρσάλικο, που προκάλεσε έντονα συναισθήματα στους φίλους του Ολυμπιακού, έχει αντικατασταθεί από τον Γιουράνοβιτς, ο οποίος κόντρα στην Βραζιλία ήταν ο καλύτερος παίκτης και το σύστημα του δίνει τη δυνατότητα να είναι συχνά στο αντίπαλο μισό και ο fake-winger να προστατεύει τον χώρο που αφήνει πίσω. Στα αριστερά, ο νέος, Σόσα, είναι ίσως και κλάση πάνω από τον παλιό, Στρίνιτς, ενώ σταθερή αξία παραμένει ο Ντέγιαν Λόβρεν και ταυτόχρονα απτόητος παρά τη σκληρή κριτική «ειδικών» από τη χώρα μας.
Ενα πράγμα μας έμεινε να πούμε, αλλά και να μην το λέγαμε είναι κάτι που το ξέρουν ακόμα και εκείνοι που βγαίνουν για ποτό τις Τρίτες και τις Τετάρτες. Το κέντρο της Κροατίας δεν αντικρίζει κανένα άλλο από των υπόλοιπων τριών ομάδων που βρίσκονται ακόμα στη διοργάνωση. Ενας από τους κορυφαίους μέσους όλων των εποχών, ο Λούκα Μόντριτς, μαζί τους Μαρσέλο Μπρόζοβιτς και Ματέο Κόβατσιτς. Μια 3άδα playmakers και όχι τσουρουκάδων που το μόνο που ξέρουν είναι να κλοτσάνε και να στέλνουν την μπάλα στην εξέδρα.
Η ικανότητά τους στο να παίζουν με πάσα υπό κάθε συνθήκη είναι το απόλυτο υπερόπλο της Κροατίας. Μπορούν να σπάσουν το high-press, μπορούν να κρατήσουν κατοχή μέχρι να σβήσει ο ήλιος και μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτή τους την ικανότητα σαν αμυντικό εργαλείο. Είναι ένα κέντρο που δεν θέλεις να βρεις απέναντί σου. Μπορούν να το πουν αυτό οι Βραζιλιάνοι, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις μέσα στο ματς απλά σταμάτησαν να προσπαθούν να τους πάρουν την μπάλα.
Ο Πέρισιτς παίζει σταθερά στα αριστερά της επίθεσης και στην κορυφή κάνουν βάρδιες οι Κράμαριτς, Πέτκοβιτς, Λιβάγια, σε μια 11άδα της οποίας η βάση δεν αλλάζει. Παρότι όμως το 433 είναι στάνταρ και η σύνθεση έχει μετρημένες αλλαγές κάθε φορά, ο Ντάλιτς έχει παρουσιάσει άλλο σχηματισμό σε κάθε παιχνίδι ανάλογα με τις ανάγκες και τη δυναμικότητα του αντιπάλου. Μιλάμε για μία ομάδα που εκτελεί το πλάνο στο 200% και δεν επηρεάζεται καθόλου όσο το ματς είναι στην ισοπαλία. «Λογικό» θα μου πεις.
Ισοπαλία-ισοπαλία-νίκη με ένα γκολ στην παράταση-ήττα-ισοπαλία-ισοπαλία είναι τα αποτελέσματα στα νοκ-άουτ στα δύο τελευταία Mundial για την Κροατία, η οποία δείχνει πως κόντρα σε κάθε αντίπαλο έχει το know-how για να κρατήσει τουλάχιστον στο 50% την κατοχή και να είναι σταθερή πίσω. «Εχουμε το DNA της Ρεάλ Μαδρίτης, μπορώ να το πω αυτό. Μαχόμαστε μέχρι το τέλος, δεν τα παρατάμε ποτέ» είπε για την Εθνική του ο Μόντριτς.
Σαφώς, η Αργεντινή δεν έχει μόνο τον Μέσι και οι παίκτες της βγάζουν ένα απίστευτο πάθος παίρνοντας ενέργεια και από την εκπληκτική εξέδρα τους. Επίσης, με τον Λιονέλ Σκαλόνι στον πάγκο έχει εφαρμόσει κάτι που έπρεπε να το έχει κάνει εδώ και κάποια χρόνια. Παίζει σε πολλές φάσεις στα ματς της, ως outsider και αυτό μοιάζει να τη βολεύει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χρειαστεί τεράστια συγκέντρωση και προσπάθεια και κάποιο μαγικό από τον Λέο για να σπάσει αυτό το συμπαγές σύνολο.
Από τη μία, η Κροατία μπορεί να μην έχει δύναμη στην επίθεση, όμως έδειξε με την Βραζιλία ότι και η μία φάση μπορεί να της αρκεί. Από την άλλη, το είδαμε και το 2018 με την Γαλλία. Δεν χρειάζεται να έχεις επιθετικό που να κολλάει για να κατακτήσεις το Παγκόσμιο Κύπελλο…