Το απόγευμα (ίσως και βράδυ) της Κυριακής θα απαντηθεί οριστικά και αμετάκλητα ένα από τα πλέον καυτά αθλητικά ερωτήματα της εποχής μας. Το αν, δηλαδή, θα καταφέρει ο Λιονέλ Μέσι να προσθέσει στο πέρα από κάθε φαντασία βιογραφικό του, το πιο λαμπερό «γαλόνι». Τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή με την εθνική Αργεντινής, ολοκληρώνοντας έτσι μια διαδρομή στην οποία η κομβική στάση έγινε πριν 17 μήνες μέσα στο «Μαρακανά».
Η «αλμπισελέστε» θα αντιμετώπιζε την Βραζιλία στον τελικό ενός επεισοδιακού (πριν καν αρχίσει) Κόπα Αμέρικα. Υπό νορμάλ συνθήκες η διοργάνωση θα είχε φιλοξενηθεί σε Αργεντινή και Κολομβία ένα χρόνο νωρίτερα, αλλά την περίοδο 2019-2020 με την πανδημία του COVID-19 να θερίζει, τίποτα στις ζωές μας δεν ήταν νορμάλ.
Όπως συνέβη και με το EURO, το τουρνουά μετατέθηκε κατά ένα χρόνο, ενώ πολιτικά ζητήματα και κοινωνικές αναταραχές στην Κολομβία, αλλά και θέματα που αφορούσαν στα μέτρα περιορισμού του κορωνοϊού, οδήγησαν την CONMEBOL στην απόφαση να δοθεί το τουρνουά στην Βραζιλία, κάτοχο του τροπαίου, αλλά και οικοδέσποινα της προηγούμενης διοργάνωσης.
Η «σελεσάο» προετοιμάστηκε για ακόμη μία κατάκτηση μπροστά στο κοινό της, την ώρα που στην Αργεντινή επικρατούσαν πολύ χαμηλοί τόνοι. Για την ακρίβεια τόσο χαμηλοί ώστε να μην σκεπάζουν την μουρμούρα σχετικά με την αδυναμία ή την ανικανότητα του Λιονέλ Μέσι να οδηγήσει την εθνική ομάδα σε ένα μεγάλο τίτλο. Και σαν να μην αρκούσαν οι αποτυχίες στα Παγκόσμια Κύπελλα, ήταν ΚΑΙ εκείνες στα Κόπα Αμέρικα που πλήγωναν τόσο τον ίδιο όσο και ολόκληρο το έθνος.
Βλέπεις, στην προ Μέσι εποχή, η Αργεντινή ήταν η πιο «παρασημοφορημένη» ομάδα της Νοτίου Αμερικής, με 14 τίτλους και κατά την διάρκεια της δικής του «βασιλείας» όχι μόνο δεν προσέθεσε κάποιο τρόπαιο στο παλμαρέ της, αλλά βίωσε και την απόλυτη απογοήτευση το 2011. Τότε, δηλαδή, που η Ουρουγουάη απέκλεισε μέσα στο Μπουένος Άιρες την Αργεντινή στα προημιτελικά (στα πέναλτι) και μπροστά στους εμβρόντητους θεατές του «Μονουμεντάλ» έφτανε στις 15 κούπες με το 3-0 επί της Παραγουάης στον τελικό, ξεπερνώντας τους «γκαούτσος».
Έκτοτε η πίεση στον Μέσι ήταν τεράστια και μπορεί να συγκριθεί ως μέγεθος μόνο με την έντονη κριτική που ήρθε μετά τους δύο σερί χαμένους τελικούς το 2015 και το 2016 από την Χιλή του Χόρχε Σαμπάολι. Και οι δύο ήρθαν στα πέναλτι. Και στις δύο μοιραίος με τον τρόπο του ήταν ο Γκονσάλο Ιγουαΐν, αλλά όλο το «ανάθεμα» έπεσε πάνω στον –τότε- παίκτη της Μπαρτσελόνα, ειδικά μετά την δεύτερη απώλεια και την αστοχία του στη «ρώσικη ρουλέτα». Ο Λίο έμεινε σαστισμένος να κοιτά τις ευκαιρίες να χάνονται και τον Ιούνιο του ’16 δήλωσε σε τηλεοπτικό σταθμό της πατρίδας του ότι δεν θα έπαιζε ποτέ ξανά με το εθνόσημο στο στήθος. Την ίδια στιγμή έβλεπε το «alter ego» του, Κριστιάνο Ρονάλντο, να φτάνει σε μια απρόσμενη κατάκτηση του EURO. Ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του Μέσι που τον θεωρούσαν ανώτερο του Πορτογάλου και μοναδικό άξιο να διεκδικήσει τον χαρακτηρισμό του GOAT, άρχισαν να αμφιβάλουν και για τα δύο.
Δύο μήνες αργότερα ο Λίο αναδιπλώθηκε: «Σκέφτηκα σοβαρά να σταματήσω, αλλά η αγάπη μου για την ομάδα και αυτή τη φανέλα είναι πολύ μεγάλη», ανακοίνωσε, γεμίζοντας στο… βάθος των συναισθημάτων τους με χαρά ακόμα και τους πιο σκληρούς επικριτές του.
Στο Κόπα Αμέρικα του 2021 ο Αργεντινός είχε να διαχειριστεί το βάρος των συνεχόμενων δικών του αποτυχιών σε επίπεδο εθνικών ομάδων, τους τίτλους του Κριστιάνο με Πορτογαλία και Ρεάλ Μαδρίτης και πάνω από όλα, την σκιά του Μαραντόνα και την μόνιμη σύγκριση με τον D10. Δηλαδή τον θεό τον ίδιο…
Νερό στον μύλο της απαισιοδοξίας έριξε η μάλλον αναιμική εκκίνηση στο τουρνουά. Την ισοπαλία της πρεμιέρας (1-1) με τον «κακό δαίμονα», την Χιλή, ακολούθησαν δύο καθόλου πειστικές νίκες με 1-0 κόντρα σε Ουρουγουάη και Παραγουάη, πριν έρθουν τα πρώτα διστακτικά χαμόγελα με το άνετο 4-1 επί της αδύναμης Βολιβίας. Το 3-0 κόντρα στο Εκουαδόρ στα προημιτελικά και η δραματική πρόκριση στα πέναλτι επί της Κολομβίας, οδήγησαν ξανά τον Μέσι απέναντι στην ιστορία.
Σε σχέση με τους προηγούμενους χαμένους τελικούς, αυτός φάνταζε ακόμη πιο δύσκολος. Η Αργεντινή θα αντιμετώπιζε τον «εχθρό» μέσα στο σπίτι του, μπροστά στο κοινό του (έστω και με μόλις 8.000 θεατές λόγω covid) και με τους Βραζιλιάνους ως οικοδεσπότες και νυν τροπαιούχους να μοιάζουν το απόλυτο φαβορί κόντρα στην «αλμπισελέστε» που έμπαινε στο ματς με την ταμπέλα «loser».
Αυτή, όμως, δεν ήταν ολόκληρη η αλήθεια. Οι παίκτες του Σκαλόνι πάτησαν στο χορτάρι του θρυλικού «Μαρακανά»… «ντοπαρισμένοι»! Λίγα λεπτά πριν την σέντρα, μέσα στα αποδυτήρια, ο τεχνικός της ομάδας έκανε διακριτικά στην άκρη, γνωρίζοντας ότι ήταν η ώρα να μιλήσει ο πραγματικός ηγέτης. Εκείνος που γνώριζε ότι οι προσδοκίες ενός έθνους και τα βλέμματα του ποδοσφαιρικού πλανήτη ήταν πάνω του. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Μέσι στην εθνική ομάδα ίσως να ήταν –τελικά- η ομιλία του. Ένας μονόλογος προορισμένος να εμψυχώσει τους συμπαίκτες του και παράλληλα μια υπενθύμιση από τον Λίο στον ίδιο τον εαυτό του για την διακύβευση και την σημειολογία εκείνου του αγώνα.
Lionel Messi's speech before the final of the Copa America vs Brazil.😍😍
Are there still people who question his leadership?
PS: To see more football videos with English subtitles, follow me.😌 pic.twitter.com/8wLCMpfFfF
— Juani Jimena (@JimenaJuani) November 2, 2022
«Γνωρίζουμε ήδη τι σημαίνει Αργεντινή και Βραζιλία. Δεν θέλω να πω κάτι απόψε, απλά να σας ευχαριστήσω παιδιά. Σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτές τις 45 ημέρες. Σας το είπα και στα γενέθλιά μου. Φτιάξαμε ένα όμορφο σύνολο και το απόλαυσα πολύ. Ήταν 45 ημέρες που ταξιδέψαμε, φάγαμε, κλειδωθήκαμε στα ξενοδοχεία. Ήταν 45 ημέρες που δεν είδαμε τις οικογένειες μας, παιδιά.
Ο Ντίμπου έκανε κόρη και δεν μπορούσε να τη δει, δεν μπορούσε να την κρατήσει στα χέρια του. Ο Τσίνο έκανε ένα γιο και τον είδε μόνο για λίγο. Όλα αυτά γιατί; Γι’ αυτήν τη στιγμή! Επειδή είχαμε ένα στόχο και είμαστε πολύ κοντά στο να τον πετύχουμε. Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο απ’ αυτά; Πως όλα εξαρτώνται από εμάς. Γι’ αυτό θα βγούμε έξω στο γήπεδο και θα σηκώσουμε αυτό το τρόπαιο. Θα το πάρουμε πίσω στην Αργεντινή για να το απολαύσουμε με την οικογένεια, τους φίλους μας και όσους πάντα μας υποστήριζαν.
Και κάτι τελευταίο και με αυτό τελειώνω. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις παιδιά. Αυτό το τουρνουά θα διεξαγόταν στην Αργεντινή, όμως ο Θεός ήθελε να διεξαχθεί στη Βραζιλία, ώστε να το κατακτήσουμε στο ”Μαρακανά” και να γίνει πιο όμορφο για εμάς. Οπότε, βγείτε έξω στο γήπεδο με αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία. Θα πάρουμε στο σπίτι αυτό το τρόπαιο!»…
Ένα γκολ του Ντι Μαρία στο 22’ σφράγισε την μοίρα του τελικού και χάρισε στην Αργεντινή τον 15ο τίτλο της, τον πρώτο στα 16 χρόνια παρουσίας του Μέσι στην εθνική και παράλληλα το δικαίωμα να μην αισθάνεται «λειψός» στις συγκρίσεις. Ανεξάρτητα από την εμφάνισή του εκείνο το βράδυ στο γήπεδο, ήταν η στάση του πριν το ματς στο εξωαγωνιστικό σκέλος που έκανε την διαφορά. Και αυτό, άλλωστε, είναι και το απόλυτο χαρακτηριστικό ενός ηγέτη. Το να μπορεί να εμπνέει και να δίνει ελπίδα ακόμη κι όταν οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του. Την Κυριακή όλοι θα περιμένουμε με προσμονή να δούμε τον ηγέτη της Αργεντινής στο ραντεβού με το πεπρωμένο του, έχοντας κατά νου ότι αυτό το παιχνίδι θα είναι το τέλος μιας διαδρομής που δεν ξεκίνησε στο Κατάρ ή έστω στην προκριματική φάση. Ξεκίνησε εκείνη την ημέρα στο «Μαρακανά» όταν ο Λιονέλ Μέσι έκανε την ίσως καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του κι ας την παρακολούθησαν μόνο οι συμπαίκτες του στα αποδυτήρια…