Όταν πριν εφτά χρόνια έσκαγε το σκάνδαλο στη FIFA με πρωταγωνιστές τον Σεπ Μπλάτερ και τον Μισέλ Πλατινί, άπαντες πίστευαν πως ανώτερα κλιμάκια του ποδοσφαίρου έχουν φτάσει σε ένα τόσο έντονο σημείο σήψης που η μετέπειτα κατάσταση, όποια και αν ήταν αυτή, αυτόματα θα αποτελούσε πρόοδο. Πλέον, κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι δεν μπορούν να πάνε ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Η περίοδος του Τζιάνι Ινφαντίνο στην προεδρεία της FIFA έχει ξεπεράσει εύκολα κάθε κακώς κείμενο.
Το Μουντιάλ του Κατάρ μπορεί να αποτέλεσε σε επίπεδο θεάματος ένα από τα πιο όμορφα Μουντιάλ όλων των εποχών αλλά όλη η ατμόσφαιρα γύρω από αυτό έκανε ακόμα και τους πιο αδιάφορους με τις κοινωνικές προεκτάσεις του ποδοσφαίρου να αντιληφθούν ευθέως πως το οικοδόμημα γύρω από το ίδιο το άθλημα συγκροτεί μια από τις πιο βρώμικες μπίζνες του πλανήτη: κακά τα ψέμματα, το Κατάρ θα έπρεπε να είχε πληρώσει με αφαίρεση τις διοργάνωσης τα όσα έγιναν όχι μόνο για να πάρει την διοργάνωση αλλά και εκείνα που ακολούθησαν για να την στήσει.
Εκείνες τις μέρες, άπαντες κατάλαβαν πως ο Τζιάνι Ινφαντίνο είναι ένας αδίστακτος άνθρωπος, πολύ μακριά από κάθε ηθική που υποτίθεται πως πρέπει να προάγει ο αθλητισμός εν γένει. Απροκάλυπτα χειρίστηκε επικοινωνιακά τις αντιδράσεις για τα όσα ντροπιαστικά συνόδεψαν την διοργάνωση του Μουντιάλ με έναν κυνισμό που έδειχνε και στον πιο ανυποψίαστο ποδοσφαιρόφιλο πως ο οργανισμός γύρω από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχει μετατρέψει το άθλημα σε έναν κουβά ανηθικότητας δίχως πάτο.
Ο σάλος που προκάλεσε με την αυγή του 2023 ο Ινφαντίνο όσον αφορά τη στάση του στην κηδεία του Πελέ δεν μπορεί προφανώς να αποκοπεί από τα υπόλοιπα έργα του και τις υπόλοιπες μέρες του στον προεδρικό θώκο της FIFA. Για όσους (ποδοσφαιρόφιλους) έλειπαν για κάποιο λόγο από τον πλανήτη μας ο λόγος για τις χαμογελαστές selfie που έβγαζε ο πρόεδρος της FIFA πάνω από το φέρετρο του θρυλικού Βραζιλιάνου κατά τη διάρκεια της κηδείας του.
Προφανώς, ο Ινφαντίνο βρέθηκε στην κηδεία του Πελέ εξαιτίας του θεσμικού του ρόλου και όχι επειδή υπήρξε κάποιος κοντινός άνθρωπος του Βραζιλιάνου. Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι ο Ινφαντίνο δεν έκλαψε με μαύρο δάκρυ για την απώλεια του Πελέ είναι μάλλον κάτι αναμενόμενο. Ωστόσο ανάμεσα σε αυτή την πραγματικότητα και τον χειρισμό της παρουσίας του στο συγκεκριμένο γεγονός, υπάρχει μια τρομακτικά μεγάλη απόσταση που διαχωρίζει την ηθική από την ανηθικότητα με πολύ πυρηνικούς όρους.
Ο Ινφαντίνο ουσιαστικά λέει στους πάντες: «Το ποδόσφαιρο είναι μπίζνα και τίποτα άλλο. Είναι μπίζνα ακόμα και μπροστα στον θάνατο. Η κηδεία του Πελέ δεν είναι η κηδεία ενός ανθρώπου αλλά ένα event, μια μεγάλη δεξίωση στην οποία βρίσκεται η ελίτ του ποδοσφαίρου και κάνει δημόσιες σχέσεις». Δεν αμφιβάλλουμε πως άνθρωποι όπως ο Ινφαντίνο δεν έχουν ιδέα για τα βαθύτερα, αγνά και ανιδιοτελή αισθήματα που κουβαλάει στον πυρήνα του το ποδόσφαιρο. Δεν αμφιβάλλουμε πως η παρασιτική τους παρουσία στον κόσμο του αθλητισμού έρχεται δομικά σε κόντρα με όλα αυτά. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι να ανατριχιάζεις με αυτή την απροκάλυπτη παραδοχή του όσον αφορά αυτή την κόντρα.
Είναι να ανατριχιάζεις με το πόσο κυνικός μπορεί να γίνει ο κόσμος που εκπροσωπεί ο Ινφαντίνο.