Σύμφωνα με τη γνωστή αγγλική έκφραση, «shit happens».
Μιλώντας μεταφορικά, θέλει να δείξει ότι και οι στραβές είναι στο πρόγραμμα μες στη ζωή.
Υπήρξε όμως και μια αλησμόνητη φορά που επιβεβαιώθηκε κυριολεκτικά το νόημά της:
Το παιχνίδι όπου ο Γκάρι Λίνεκερ υπέστη… τσιρλιπιπί!
Αν το σκεφτείς σφαιρικά, δεν υπάρχει «ιδανική» συγκυρία να σε πιάσει κόψιμο.
Όπου και να σου τύχει -ακόμα και σπίτι σου, που παίζεις εντός έδρας- είναι μπελάς.
Πόσω μάλλον όταν σε πάει χαρτοπόλεμο εντός αγωνιστικού χώρου!
Στο Μουντιάλ του 1990 λοιπόν ο Λίνεκερ ήταν ήδη καταξιωμένος.
Υπήρξε ο πρώτος σκόρερ του προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου (με 6 γκολ) και από τις μεγάλες φίρμες της εθνικής Αγγλίας.
Κατά συνέπεια η παρουσία του στην ενδεκάδα ήταν αδιαπραγμάτευτη.
Δεν υπήρχε περίπτωση ο προπονητής, αλλά και ο ίδιος να σκεφτούν το ενδεχόμενο να μην ξεκινήσει στο ματς της πρεμιέρας με την Ιρλανδία.
Ακόμη και αν προέκυπταν αστάθμητοι παράγοντες και ανησυχητικά… προειδοποιητικά μηνύματα:
«Ήμουν άρρωστος από το προηγούμενο βράδυ και είχα ξυπνήσει κάποιες φορές με διάρροια.
Δεν ήθελα όμως να το πω στον Μπόμπι Ρόμπσον γιατί μπορεί να με άφηνε έξω κι εγώ, όπως πάντα, ήθελα να παίξω», έχει παραδεχθεί ο Λίνεκερ.
Έστω και μ’ αυτές τις αντιξοότητες λοιπόν, το παιχνίδι ξεκίνησε ιδανικά για τον ίδιο και την Αγγλία.
Πριν καν συμπληρωθεί το δεκάλεπτο, κατέβασε άψογα μια μπαλιά στην πλάτη της άμυνας, απέφυγε τον τερματοφύλακα και με κοντινή προβολή άνοιξε το σκορ!
Μόνο που η συνέχεια δεν θ’ αποδεικνυόταν εξίσου καλή.
Διότι είχε αρχίσει ήδη η αντίστροφη μέτρηση για να φάει και ο Λίνεκερ το δικό του «γκολ»!
Έχει περιγράψει λοιπόν χαρακτηριστικά ο ίδιος:
«Σε όλο το πρώτο 45λεπτο είχα φρικτούς πόνους στο στομάχι. Ένιωθα χάλια στο ημίχρονο, αλλά συνέχισα.
Ήταν Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν μπορείς να πας και να ρωτήσεις τον διαιτητή “συγγνώμη, μπορώ να πάω πέντε λεπτά να χέσω»;
Αφού πέρασαν λοιπόν κάποια μαρτυρικά λεπτά, η λύτρωση (αλλά και ταυτόχρονα ρεζιλίκι) του Λίνεκερ ήταν πια θέμα χρόνου.
Και μιας απότομης κίνησης που πάντα μπορεί ν’ αποδειχθεί… μοιραία σε τέτοιες περιπτώσεις:
«Κάποια στιγμή η μπάλα πήγε στην αριστερή πλευρά και προσπάθησα να κάνω ένα τάκλιν.
Τεντώθηκα λοιπόν και κάπου εκεί… ανακουφίστηκα.
Θυμάμαι τον Γκάρι Στίβενς να έρχεται προς το μέρος μου, να με κοιτάζει και να μου λέει “είσαι καλά;”.
Κι εγώ θυμάμαι να του απαντάω:
“Ναι, τα έκανα πάνω μου. Εσύ πώς είσαι”»;
Μπορεί λοιπόν επισήμως να το επιβεβαίωσε 20 χρόνια αργότερα (σε συνέντευξή του στο BBC το 2010), ωστόσο ήταν ήδη εμφανές το απρόοπτο του Λίνεκερ.
Εξάλλου οι αντιδράσεις του στη συνέχεια (όταν επιχείρησε να σκουπιστεί στον αγωνιστικό χώρο) δεν επέτρεπαν αμφισβήτηση για το τι είχε συμβεί.
Και αν υπήρχε κάποια αμφιβολία, διαλύθηκε εντέλει από την ομολογία του:
«Μπορείτε να δείτε τα στιγμιότυπα όπου τρίβομαι στο χορτάρι σαν σκύλος. Ήμουν τυχερός που έβρεχε εκείνο το βράδυ.
Ήταν μια χάλια κατάσταση, αλλά απλά συνέβη. Μου… έφυγαν. Πόσες περισσότερες λεπτομέρειες θέλετε»;
Επειδή όμως ουδέν κακό (ή κακά στην προκειμένη περίπτωση) αμιγές καλού, υπήρξε και μια θετική παράμετρος για τον Λίνεκερ.
Με τον ίδιο να έχει παραδεχθεί χαρακτηριστικά:
«Ήταν η πιο φρικτή εμπειρία της ζωής μου, αλλά πρέπει να πω ότι δεν ξαναβρήκα ποτέ τόσους ελεύθερους… χώρους σε ματς».
