Η φάση με τα δοκάρια στο Ατρόμητος-ΑΕΚ έφτιαξε «μια ωραία ατμόσφαιρα».
Όχι ότι το ξεχάσαμε ποτέ, αλλά μας υπενθύμισε ότι παρακολουθούμε το μακράν κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.
Γιατί ανεξαρτήτως του ποιος έχει δίκιο και πώς θα καταλήξει η υπόθεση, ένα είναι βέβαιο:
Το σκηνικό με τις μεζούρες, τις τσάπες και τα χαντάκια θα περάσει στο πάνθεον της καλτίλας του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Εκεί όπου βρίσκει κανείς μια τεράστια ποικιλία κωμικοτραγικών καταστάσεων.
Και ακόμα μεγαλύτερη γκάμα υποθέσεων που για… ασυνήθιστους λόγους οδήγησαν σε δικαστικές διαμάχες και τίτλους «στα χαρτιά».
Ειδικά λοιπόν στα προγενέστερα χρόνια της Α’ Εθνικής, τότε που το σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος ήταν διαφορετικό, καταγράφονται σκηνικά απείρου κάλλους:
Όπως ο λόγος που πήγε να χάσει η ΑΕΚ τον αθηναϊκό τίτλο το 1947!
Την εποχή εκείνη σχηματίζονταν όμιλοι ανά περιοχή και έπειτα από έντονες διαβουλεύσεις αποφασίστηκε το εξής:
Οι πρωταθλήτριες και δευτεραθλήτριες των τριών ιδρυτικών Ενώσεων της ΕΠΟ (ΕΠΣ Αθηνών, Πειραιά, Μακεδονίας) ν’ αγωνιστούν έπειτα σε ενιαίο όμιλο 10 αγωνιστικών.
Διατηρώντας λοιπόν τη βάση της ομάδας που κυριαρχούσε στα προπολεμικά χρόνια, η «Ένωση» διεκδικούσε με Παναθηναϊκό και Πανιώνιο το πρωτάθλημα της Αθήνας (ή έστω μια από τις δυο θέσεις που θα οδηγούσαν στον ενιαίο όμιλο).
Σε αυτό το πλαίσιο φιλοξενούσε σε καθοριστικό ματς τον επίσης δυνατό Φωστήρα.
Και παρόλο που έμεινε πίσω στο σκορ από γκολ του Πιλάτου, κατάφερε να πάρει σημαντική νίκη (2-1) με τέρματα των Ξένου και Παπαντωνίου.
Ωστόσο το τρίποντο που πήρε στο γήπεδο κινδύνευσε να το χάσει στα χαρτιά για έναν… απίθανο λόγο!
Τότε λοιπόν βασικός τερματοφύλακας στην ΑΕΚ ήταν ο Μιχάλης Δελαβίνιας.
Ο θρυλικός γκολκίπερ που έμεινε στην ιστορία ως «μαύρος γάτος», εξαιτίας και της αμφίεσής του.
Παρόλα αυτά τη μέρα εκείνη έπαιξε κάτω από τα δοκάρια ο νεαρός Παπαδόπουλος.
Γιατί;
Επειδή ο Δελαβίνιας τραυματίστηκε κατεβαίνοντας από το… τραμ καθ’ οδόν για το γήπεδο!
Πατώντας λοιπόν στο γεγονός ότι ο Παπαδόπουλος είχε αγωνιστεί την ίδια μέρα σε αγώνα της β’ ομάδας της ΑΕΚ (κάτι που απαγόρευαν οι κανονισμοί), ο Φωστήρας κατέθεσε ένσταση.
Και παρόλο που ήταν αδιάφορος βαθμολογικά, διεκδίκησε τη νίκη στις δικαστικές αίθουσες.
Εκεί οι «κιτρινόμαυροι» υποστήριξαν ότι δεν αποκόμισαν πλεονέκτημα χρησιμοποιώντας, ελλείψει εναλλακτικής λύσης, έναν νεαρό και ήδη καταπονημένο τερματοφύλακα.
Παράλληλα επικαλέστηκαν και λάθη στη διατύπωση της ένστασης του Φωστήρα.
Αφού μεσολάβησε λοιπόν ένα διάστημα έντασης και αντεγκλήσεων, η ΑΕΚ δικαιώθηκε (με ψήφους 6-5) στη συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΠΣ Αθηνών στις 12/2/1947.
Και επικρατώντας 1-0 του Πανιωνίου μια βδομάδα αργότερα, πήρε προβάδισμα για την πρώτη θέση.
Ενδεικτικό μάλιστα της μάχης που δόθηκε είναι ότι τον κατέκτησε τελικά στη διαφορά τερμάτων (για ένα γκολ) με τους ισόβαθμους Νεοσμυρνιώτες.
Έτσι το… τραμ το τελευταίο (που παρεμπιπτόντως γράφτηκε ως τραγούδι την επόμενη χρονιά) δεν έφραξε τον δρόμο της «Ένωσης» προς τον αθηναϊκό τίτλο.
Αν και υπήρξε πρόσκαιρη χαρά για τους «κιτρινόμαυρους», καθώς δεν οδήγησε εντέλει και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Εκείνο (μετά από μηδενισμό του Ηρακλή σε παιχνίδι που θα το κατακτούσε ακόμα και με… ήττα) κατέληξε στον Ολυμπιακό.
Αυτή όμως είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία…