Είναι 14 Φεβρουαρίου του 1965. Κυριακή, του Αγίου Βαλεντίνου. Η Σαμπενεντετέζε υποδέχεται την Ασκολι στο derby της Serie C και στο γήπεδο ‘Ballarin’ των 5.000 θεατών δεν χωράει να μπει ούτε ένας ακόμα. Στιγμές πριν οι ομάδες πάνε στα αποδυτήρια για το ημίχρονο, ο τερματοφύλακας των φιλοξενούμενων, Ρομπέρτο Στρούλι, συγκρούεται με τον αντίπαλο επιθετικό και φίλο του, Αλφιέρο Καποσιούτι. Δυστυχώς, δεν θα σηκωθεί ποτέ ξανά…
Η μπάλα φτάνει στην περιοχή. Ο πορτιέρε αποκρούει αλλά δεν καταφέρνει να τη συγκρατήσει. Φεύγει από τον έλεγχό του και o στράικερ είναι ο πρώτος που το καταλαβαίνει. Νιώθει ότι η μπάλα είναι ακόμα προς διεκδίκηση κι έτσι απλώνει το πόδι την ώρα που ο τερματοφύλακας πέφτει για να μπλοκάρει. Άμεσα αντιλαμβάνεται ότι δεν την προλαβαίνει και προσπαθεί να το μαζέψει με το κλασικό άλμα των επιθετικών πάνω από τους τερματοφύλακες. Όμως η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Και πολύ σκληρή.
Από ένα καπρίτσιο της μοίρας, είναι η τελευταία στιγμή στην καριέρα του Ρομπέρτο Στρούλι, που χτυπήθηκε στο πηγούνι από κάτω προς τα πάνω από το γόνατο του Αλφιέρο Καποσιούτι, ο οποίος προσπάθησε να τον αποφύγει, αλλά μάταια.
Ο Ρομπέρτο Στρούλι, Μπομπ, όπως τον φώναζαν τα κοντινά του πρόσωπα, ήταν φίλος με τον φορ που είχαν τη μοιραία σύγκρουση, Αλφιέρο Καποσιούτι.
Γεννήθηκαν σε απόσταση μιας ώρας σε κοντινές επαρχίες της Τοσκάνης, μεγάλωσαν με τις ίδιες δύσκολες συνθήκες και αμφότεροι πάλεψαν για να μπουν στον χώρο του calcio. Ο Μπομπ, είναι 26 ετών, δουλεύει σε εργοστάσιο παπουτσιών, μόλις έχει καταλάβει ότι μπορεί να βγάλει χρήματα από το ποδόσφαιρο και μόλις έχει παντρευτεί. Η 19χρονη σύζυγος, Λουάνα, είναι 7 μηνών έγκυος. 
Ο Αλφιέρο, γνωστός ως Φιέρο Καποσιούτι, έχει πιο σπάνια ιστορία. Ξεκίνησε να παίζει και αυτός ως τερματοφύλακας, μάλιστα είχε κληθεί στην Εθνική Νέων της Ιταλίας, ήταν συμπαίκτης με τον legend της Ιντερ, Τζιασίντο Φακέτι.
Όμως κάποια στιγμή ένιωσε ότι εκεί όπου μπορεί να αποδώσει καλύτερα, δεν είναι κάτω από τα δοκάρια. Ο προπονητής του, του έδωσε την ευκαιρία. «Φιέρο, προσπάθησε μπροστά». Το 1964, στην Σαμπενεντετέζε, παρότι ήταν ήδη 23 ετών, άλλαξε οριστικά θέση. Η ομάδα έψαχνε keeper, όμως βρήκε επιθετικό. Μια αλλαγή που μήνες αργότερα θα αποδεικνυόταν μοιραία.
Πίσω στο γήπεδο, μετά τη σύγκρουση, ο Στρούλι παραμένει στο έδαφος και δεν δίνει σημεία ότι ζει. Στο γήπεδο εκτυλίσσονται στιγμές τρόμου, άμεσα άπαντες καταλαβαίνουν ότι κάτι πολύ σοβαρό έχει συμβεί. Ο επιθετικός βλέπει τον τερματοφύλακα να μην κινείται και βρίσκεται σε απόγνωση, ενώ ο διαιτητής, Πάολο Πφίφνερ, θα πει αργότερα ότι ακούστηκε «ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο των οστών».
Στην εξέδρα επικρατεί αναταραχή, ενώ οι υπεύθυνοι αναζητούν γιατρό. Στον αγωνιστικό χώρο μπαίνουν δύο Carabinieri, παίρνουν στους ώμους τον πορτιέρε και με τη βοήθεια των παικτών τον μεταφέρουν στα αποδυτήρια. Ειδοποιούνται άμεσα τα επείγοντα του νοσοκομείου του San Benedetto και το ασθενοφόρο φτάνει στο γήπεδο το συντομότερο δυνατό.
Το ματς ξαναρχίζει. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αλλαγές, οπότε ένας εξτρέμ πηγαίνει στην εστία και η Σαμπενεντετέζε βάζει ακόμα δύο γκολ. Το παιχνίδι τελειώνει 4-0 αλλά το αποτέλεσμα δεν έχει την παραμικρή σημασία καθώς άπαντες είναι σοκαρισμένοι. Σε όλο αυτό το διάστημα, από τα μεγάφωνα οι άνθρωποι του γηπέδου προσπαθούν να καθησυχάσουν τους θεατές. «Ο Στρούλι έφτασε στο νοσοκομείο, ανέκτησε τις αισθήσεις του και είναι καλύτερα». Όμως αυτή δεν είναι η αλήθεια.
Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Είναι σε κώμα. Σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό, παρά τη χιονοθύελλα που πλήττει την περιοχή εκείνο το βράδυ, ο καθηγητής, Μπενιαμίνο Γκουιντέτι, φτάνει εσπευσμένα από την Ρώμη για να τον δει. Ένας από τους κορυφαίους νευροχειρουργούς στην Ιταλία, ο Γκουιντέτι, δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να διαγνώσει το κάταγμα στη γνάθο και την πιθανή εγκεφαλική βλάβη.
Το τραγικό φινάλε γράφεται τα ξημερώματα της 15ης Φεβρουαρίου του 1965, όταν ο Ρομπέρτο Στρούλι αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Madonna del Soccorso.
Πέπλο πένθους κάλυψε την Ιταλία και την επόμενη Κυριακή σε όλα τα γήπεδα της Serie C τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του. Μερικούς μήνες μετά, η Λουάνα έφερε στον κόσμο το παιδί τους, το οποίο πήρε το όνομα του πατέρα του. Ρομπέρτο…