Το όνομα Μοασίρ Μπάστος, δεν λέει απολύτως τίποτα σε κανέναν. Είναι Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, και όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, έχει ένα πιο μικρό, κοφτό, παρατσούκλι. Αυτό είναι Τούτα και πραγματικά πρέπει να είσαι βαριά «άρρωστος» με το Campionato για να τον θυμάσαι. Όπως και να ‘χει, ο επιθετικός έγινε πρωταγωνιστής σε μια απίστευτη ιστορία. Σε μια από εκείνες που η Ιταλία είχε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν τα σκάνδαλα διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Ο Τούτα γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου του 1974 στην Παλμιτάλ, κεντρική συνοικία στο Σάο Πάουλο και, κλασικά, σαν παιδάκι στην Βραζιλία, μεγάλωσε κλοτσώντας μια μπάλα. Τα δημοσιεύματα μιλούν για έναν πιτσιρικά που είχε την αίσθηση του γκολ, έπαιζε ως φορ και ήταν καλός σε όλες τις θέσεις της επίθεσης. Ζουβεντούδε, Πορτουγκέζα, Ατλέτικο Παραναένσε ήταν οι ομάδες του στην πατρίδα, όμως το μεγάλο βήμα το έκανε τον Σεπτέμβριο του 1998 όταν έγινε μέλος της super-glamorous τότε, Serie A, υπογράφοντας στην Βενέτσια.
Σε ένα πρωτάθλημα που ήταν μακράν το κορυφαίο της εποχής, γεμάτο με ομάδες που είχαν αστέρια και υπερπαίκτες, η Βενέτσια δεν ξεκίνησε καλά. Η επίθεσή της ήταν από κακή έως ανύπαρκτη κι έπειτα από απανωτές ήττες μπήκε από νωρίς στη ζώνη του υποβιβασμού.
Μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου κανένας δεν είχε προσέξει την άφιξη του Τούτα, ο οποίος όμως χρειάστηκε απλά μια στιγμή για να γίνει γνωστός στους τιφόζι. Ο Βραζιλιάνος ήταν βασικός με την Λάτσιο και πέτυχε το πρώτο γκολ στη νίκη με 2-0 κόντρα στην υπερομάδα του Σβεν Γκόραν Έρικσον που είχε στη σύνθεσή της παίκτες όπως οι Ματίας Αλμέιδα, Νέντβεντ, Βερόν, Μαντσίνι, Σάλας. Δύο μήνες αργότερα, η Βενέτσια τράβηξε ξανά τα βλέμματα της Serie A. Αυτή τη φορά δεν ήταν μια νίκη, αλλά μια μεταγραφή.
Ήταν ο Αλβαρο Ρεκόμπα, ο Ουρουγουανός παικταράς, ο οποίος αποκτήθηκε δανεικός από την Ιντερ και τάραξε τα νερά της Βενετίας. Ο αριστεροπόδαρος μεσοεπιθετικός «άγγιξε» διψήφιο αριθμό σε γκολ και ασίστ, ουσιαστικά έβγαλε μόνος του την ομάδα από τη ζώνη του υποβιβασμού και της χάρισε την παραμονή μια αγωνιστική πριν το φινάλε. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, σε αυτή την πορεία, χώρος για τον Τούτα στο βασικό σχήμα δεν υπήρχε. Αυτή, όμως, είναι η δική του ιστορία.
Στα μέσα της σεζόν, ο Βραζιλιάνος είναι μόνιμα στον πάγκο. Δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο από το να μαθαίνει το ιταλικό ποδόσφαιρο και να περιμένει τις ευκαιρίες που θα του δώσει ο προπονητής, Βάλτερ Νοβελίνο. Μια από αυτές ήρθε στις 24 Ιανουαρίου του 1999, όταν η Βενέτσια υποδέχθηκε την Μπάρι σε ένα ματς ανάμεσα σε δύο ομάδες που μάχονταν για να αποφύγουν την επιστροφή στην Serie B. Το ματς είναι κολλημένο στο 1-1 και το σκηνικό, κινηματογραφικό.
Στο Stadio Pier Luigi Penzo η ομίχλη καλύπτει τα πάντα, ο φακός δεν μπορεί καλά-καλά να καταγράψει τι γίνεται στο τερέν. Ο αγώνας βρίσκεται προς το τέλος και οι δύο αντίπαλοι δεν δίνουν την εντύπωση ό,τι καίγονται για να σκοράρουν. Οι παίκτες δεν πέφτουν σε τάκλιν, δεν βάζουν τα πόδια τους στη φωτιά, τίποτα. Είναι σαφές ότι η ισοπαλία δεν χαλάει καμία από τις δύο. Ένα τέταρτο πριν το φινάλε, ο Τούτα μπαίνει αλλαγή και η παρουσία του συγκρούεται με το feeling που υπήρχε μέχρι εκείνη τη στιγμή στο παιχνίδι.
Στο 90’ η Βενέτσια παίρνει φάουλ πλάγια αριστερά, αυτό εκτελείται με γέμισμα στην περιοχή, ο Βραζιλιάνος πηδά πιο ψηλά απ’ όλους και με σκαστή κεφαλιά δοκάρι-και-μέσα, γράφει το 2-1. Οι τιφόζι πανηγυρίζουν έξαλλα, ο σκόρερ πανευτυχής αρχίζει να τρέχει και περιμένει οι συμπαίκτες του να τον αγκαλιάσουν. Όμως μάταια.
Την ίδια στιγμή, οι παίκτες της Μπάρι είναι έξαλλοι. Τα βάζουν μαζί του και μιλούν με τους υπόλοιπους της Βενέτσια σαν να τους ζητούν εξηγήσεις για το ότι πέτυχαν γκολ. Μέσα σε όλα, το τελικό σφύριγμα ακούγεται και το ματς λήγει 2-1. Είναι η ώρα που τα ακόμα καλύτερα ξεκινούν. Όταν ο Τούτα μπαίνει στη φυσούνα, ο στόπερ Ντούτσιο Ινοτσέντι τον πλησιάζει, τον σπρώχνει, ενώ κάνει τη χειρονομία ότι θα τον χτυπήσει. Ένας άλλος αμυντικός, ο Γκαετάνο Ντε Ρόζα, του ρίχνει ένα χαλαρό χαστούκι στο πρόσωπο. «Μπράβο, συγχαρητήρια».
Ο 23χρονος δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που ζει. Αδυνατεί να καταλάβει γιατί οι της Μπάρι του την πέφτουν, όπως και οι συμπαίκτες του, οι οποίοι αντί να πανηγυρίζουν μαζί του, τον βρίζουν. Το τρίτο ημίχρονο είναι ακόμα πιο δυνατό. Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν υποψίες πως το ματς ήταν στημένο.
Οι εφημερίδες γράφουν κανονικά ότι ο αγώνας ήταν «μιλημένος» να τελειώσει ισόπαλος και ο ίδιος ο Τούτα ρίχνει βενζίνη στη φωτιά. «Συνέβησαν πράγματα που δεν μπορώ να καταλάβω. Όταν μπήκα στο γήπεδο, ο Μανιέρο μου είπε να μην σκοράρω και όταν το έκανα όλοι άρχισαν να με προσβάλλουν, συμπαίκτες και αντίπαλοι. Έκανα τη δουλειά μου, πέτυχα γκολ, η Βενέτσια νίκησε, δεν καταλαβαίνω τι έκανα λάθος».
Η δήλωση του Τούτα προκαλεί αντιδράσεις. Ο Νοβελίνο και ο πρόεδρος, Μαουρίτσιο Τζαμπαρίνι, προσπαθούν να υποβιβάσουν το σκάνδαλο που εκτυλίσσεται μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας. Ο Μανιέρο υποστηρίζει πως είπε στον Τούτα το ακριβώς αντίθετο, ενώ ο προπονητής ότι οι παίκτες δεν πανηγύρισαν, καθώς λόγω της ομίχλης δεν κατάλαβαν ότι η μπάλα πήγε στα δίχτυα.
Όλ’ αυτά, όμως, κάθε άλλο παρά πείθουν τον Εισαγγελέα, ο οποίος ανοίγει φάκελο. Βενέτσια και Μπάρι πλέον απειλούνται άμεσα. Από πρόστιμο, σε αφαίρεση βαθμών, μέχρι και υποβιβασμό στην Serie B, ενώ οι οπαδοί των δύο ομάδων την ‘πέφτουν’ στην προπόνηση στους παίκτες. «Πουλημένοι».
Έπειτα από δύο αγωνιστικές ο Τούτα σκόραρε κόντρα στην Μίλαν στο San Siro και αυτή τη φορά οι συμπαίκτες του τον αγκάλιασαν. Μερικές εβδομάδες αργότερα βοήθησε στο να κλείσει η υπόθεση καταθέτοντας ότι δεν κατάλαβε τι του είπαν και έτσι ο φάκελος μπήκε στο αρχείο. Οι ομάδες γλύτωσαν τον υποβιβασμό, όμως ο ίδιος αργότερα περιέγραψε μια κάθε άλλο παρά όμορφη κατάσταση.
«Στο ιταλικό ποδόσφαιρο συμβαίνουν περίεργα πράγματα, κάποια από αυτά ρατσιστικά. Ακόμα και κάποιοι συμπαίκτες μου με κοιτούσαν με μισό μάτι, ενώ σε ένα μπαρ ένας σερβιτόρος ήθελε να με πετάξει έξω επειδή νόμιζε ότι θέλω να πουλήσω κάλτσες».
Ο επιθετικός που πέτυχε περισσότερα από 150 γκολ στην Βραζιλία, σίγουρα δεν ήθελε να πουλήσει κάλτσες, όμως η ιστορία του ξεπούλησε σαν τρελή στην Ιταλία. Και αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα έγραφε και πάλι το ίδιο φινάλε. «Θα ξαναέβαζα το γκολ ακόμα 100 φορές…».