Ο Φράνκο Μπαρέζι υπήρξε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αμυντικός άλλης εποχής.
Απ’ αυτούς που λένε -χωρίς να υπερβάλλουν σ’ αυτή την περίπτωση- οι μεγαλύτεροι ότι «δεν βγαίνουν πια τέτοιοι».
Τόσο επιδραστικός που μας έκανε ν’ αναφωνούμε στις αλάνες σε περίπτωση τάκλιν «ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε, ο Μπαρέζι;»
Διότι πολύ ψηλός δεν ήταν…
Πολύ δυνατός δεν ήταν…
Η αραίωση στο μαλλί (όσο μεγάλωνε) τον έκανε να μοιάζει περισσότερο… υπουργός, παρά στόπερ.
Στην «κυβέρνηση» των μετόπισθεν ωστόσο δεν ήταν απλώς αυτοδύναμος.
Ήταν παντοδύναμος!
Στα 18 του λοιπόν καθοδηγούσε ήδη την άμυνα της Μίλαν.
Στα 22 του φορούσε ήδη το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Με το αρχοντικό του στιλ, την οξυδέρκεια και το εγκεφαλικό παιχνίδι του, φάνταζε μαέστρος μέσα στην περιοχή.
Και ένα από τα μεγαλύτερα «παράσημα» της τεράστιας καριέρας του ήταν η αναγνώριση από τους παιχταράδες που βρέθηκαν αντιμέτωποί του:
Όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα…
Ως γνωστόν, ο «pibe d’ oro» δεν έλεγε εύκολα καλή κουβέντα για αντίπαλο.
Πόσω μάλλον γι’ αυτούς που είχε ως παίκτης της Νάπολι στην Ιταλία και τον σήκωναν χωρίς δεύτερη σκέψη στον αέρα!
Χαρακτηριστικός λοιπόν της κλάσης του Μπαρέζι και της καθαρότητας του παιχνιδιού του (σε μια εποχή που μόνο δεδομένο δεν ήταν αυτό για τους αμυντικούς) ήταν ο τεράστιος αλληλοσεβασμός με τον Ντιεγκίτο:
Σ’ εκείνον έδωσε τη φανέλα μετά το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του, τονίζοντας πως «μόνο ο Ντιέγκο θα μπορούσε να την πάρει σπίτι του».
Και από ‘κείνον έλαβε την πιο σημαντική υπόκλιση, όταν ο Αργεντινός θρύλος δήλωνε:
«O Φράνκο Μπαρέζι ήταν ο καλύτερος αμυντικός. Αυτή η φανέλα θα είναι μια ανάμνηση που θα κρατήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου»…
Τέθηκαν λοιπόν αντιμέτωποι δεκάδες φορές…
Κοντραρίστηκαν (κυριολεκτικά) σώμα με σώμα σε «καυτά» Νάπολι-Μίλαν…
Η μεταξύ τους σχέση εκτίμησης, ωστόσο, είχε στερεωθεί (και δεν κλονίστηκε ποτέ) από την πρώτη κιόλας φορά που συναντήθηκαν.
Με τον Μαραντόνα να την έχει περιγράψει χαρακτηριστικά ως εξής:
«Το πρώτο τετ α τετ με τον Μπαρέζι το είχα στις 8 Σεπτεμβρίου 1981, σε ένα φιλικό. Σε εκείνο το παιχνίδι έπρεπε να με μαρκάρει ο Μπατιστίνι.
Σε μια φάση πέρασα 3-4, ήμουν έτοιμος να μπω στην περιοχή, αλλά ήρθε ο Φράνκο και μου έκλεψε τη μπάλα με εκπληκτικό στυλ.
Γύρισε προς τον Μπατιστίνι και του είπε “έτσι γίνεται. Αναλαμβάνω εγώ τώρα”!
Ήταν συνεχώς δίπλα μου σε όλο το παιχνίδι και από εκείνη τη στιγμή έγινε δύσκολο για μένα.
Εγώ και ο Φράνκο ήμασταν νεαροί, αλλά κατάλαβα αμέσως ότι δεν ήταν οποιοσδήποτε.
Δίδασκε σε όλη την άμυνα το πώς να κινούνται στο γήπεδο.
Μετά τη λήξη ήρθε στα αποδυτήριά μας και μου είπε ότι έμεινε εντυπωσιασμένος από τον τρόπο που παίζω.
Όταν πήγα στην Ιταλία τον βρήκα απέναντί μου πολλές φορές και ποτέ δεν υπήρξε κάποιος τσακωμός μας.
Μου έκανε πολλά φάουλ, αλλά ποτέ για να μου κάνει ζημιά, ήταν ο πρώτος που μου έδινε το χέρι για να σηκωθώ.
Στην Ιταλία δεν ήταν πάντα έτσι… Υπήρχαν αμυντικοί που ήθελαν να σε σταματήσουν μόνο με κλωτσιές.
Στο γήπεδο σε έβριζαν, σε ξεφτίλιζαν, αλλά αυτός ήταν διαφορετικός. Δεν γίναμε ποτέ φίλοι, αλλά μεταξύ μας υπήρχε πάντα σεβασμός.
Σε ένα Νάπολι-Μίλαν ο Φίλιπο Γκάλι μετά από μια εκτέλεση φάουλ μου είπε “στην επόμενη θα σε στείλω στο νοσοκομείο”.
Ο Φράνκο το άκουσε, κόλλησε στη μούρη του και του είπε να το βουλώσει, γιατί αλλιώς δεν θα ξαναπαίξει.
Αυτό για μένα είναι σεβασμός.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτόν τον παίκτη με το Νο 6 στη φανέλα.
Έναν από τους καλύτερους και πιο πιστούς αμυντικούς όλων των εποχών».
