Όταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς άφηνε τη Φενέρμπαχτσε το καλοκαίρι του 2021, όλοι περίμεναν να δουν ποια θα είναι η επόμενη επιλογή του. Δεν υπήρχαν και πολλοί πάγκοι που θα μπορούσαν να τον ικανοποιήσουν.
Τότε η Ρεάλ είχε τον Λάσο και δεν θα τον άφηνε – τελικά τον άφησε – στη Μπαρτσελόνα δύσκολα θα πήγαινε ο Ζέλικο, στην Εφές ήταν ο Αταμάν, στην Αρμάνι ο Μεσίνα, στην ΤΣΣΚΑ ο Ιτούδης…Ε, δεν έμεναν και πολλές. Ο Παναθηναϊκός και η Μακάμπι.
Εν τέλει, αποφάσισε να επαναπατριστεί, του παρουσιάστηκε από την Παρτιζάν ένα πλάνο που τον ικανοποιούσε και πήγε εκεί με στόχο να ανεβάσει επίπεδο μια ομάδα που από τις αρχές της δεύτερης δεκαετίας είχε εξαφανιστεί από τον ευρωπαϊκό χάρτη.
Αυτό που κατάφερε στον δεύτερο χρόνο του εκεί, δεν θα το περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της ή οπαδός του Ζέλικο.
Μετά τον Ολυμπιακό, η Παρτιζάν έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρωλίγκα, ιδίως από τον Δεκέμβριο και μετά.
Έχοντας ένα ρόστερ που στο ξεκίνημα της σεζόν μόνο ο Πάντερ σε έπειθε ότι μπορεί να σταθεί σε ομάδα 8άδας και ο Έξουμ – θα μπορούσε να είναι κι ο Νάναλι, αλλά δεν είναι ο Νάναλι που ξέραμε – η Παρτιζάν είδε παίκτες να κάνουν το step up ακριβώς επειδή βρίσκονται υπό τις οδηγίες του Ομπράντοβιτς.
Λεσόρ, Σμάιλαγκιτς, Αβράμοβιτς, Πάντερ, Έξουμ, Μαντάρ, Τριφούνοβιτς απέχουν χιλιόμετρα απ’ αυτό που ήταν στην αρχή της σεζόν. Ο μόνος που σε σχέση με πέρσι είναι εμφανώς πεσμένος, είναι ο Παπαπέτρου κι αυτό γιατί έφυγε από μια ομάδα που είχε συνηθίσει να είναι πρωταγωνιστής και πήγε για να γίνει πολυεργαλείο, ένας πολύ καλός ρολίστας, ένας νέος Χατζηβρέττας.
Με αυτή την ομάδα ο Ομπράντοβιτς τερμάτισε 6ος στην Ευρωλίγκα και βρέθηκε απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης. Δυστυχώς γι’ αυτήν είναι η περίοδος που ο Ζοτς πατάει το κουμπί και παίκτες απλά καλοί μεταμορφώνονται σε Λεμπρόν Τζέιμς. Κάπως έτσι η Παρτιζάν σόκαρε τη Ρεάλ στην έδρα της στο πρώτο κιόλας ματς, ενώ μετέτρεψε σε υγιεινό περίπατο και το δεύτερο παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των παικτών της Βασίλισσας να μιμηθούν τον Ιβάν Ντράγκο.
Ο Ομπράντοβιτς με τη μοναδική ικανότητά του να προσαρμόζεται στις αλλαγές ανά τα χρόνια, δείχνει ότι είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών στην Ευρώπη.
Από το 1991 που ξεκίνησε ως προπονητής, έχουν περάσει 32 χρόνια. Σε αυτές τις 3 δεκαετίες έχει να επιδείξει τεράστια επιτεύγματα. Αυτή είναι η 4η δεκαετία που διανύει ως προπονητής και πάει να βάλει (και) την Παρτιζάν στο final-4.
Μέχρι το 2008, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Ετόρε Μεσίνα ήταν οι δύο κορυφαίοι της Ευρώπης. Σε κάθε final-4 που συναντιούνταν, ο Μεσίνα έλεγε μεταξύ πολύ σοβαρού και αστείου «όχι πάλι αυτός».
Από τότε μέχρι σήμερα, ο ένας αποδεικνύει συνέχεια ότι είναι ο κορυφαίος, ο δεύτερος δεν έχει να επιδείξει παρά αποτυχίες, με πιο τρανταχτή αυτή φέτος, όταν και κατάφερε να φτιάξει μια ομάδα που έπαιζε το χειρότερο μπάσκετ μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου και είχε τεθεί εκτός 8άδας. Ο Ζέλικο στη 2η χρονιά του στην Παρτιζάν εξελίσσει το πρότζεκτ.
Ο Μεσίνα, στο τέλος της 4ης χρονιάς του στο Μιλάνο, με εξαίρεση το 2021 που πήγε final-4 τα κάνει όλο και χειρότερα.
Αυτόν τον Ζέλικο εξακολουθούν κάποιοι να τον αμφισβητούν, επειδή δεν κατακτούσε με «τόσο πλούσια ρόστερ» την Ευρωλίγκα. Λες και δεν υπήρχαν άλλοι 3-4 που είχαν εξίσου πλούσια ρόστερ. Τι να κάνουμε, δε γίνεται να το πάρουν και οι 4, ένας μένει στο τέλος. Αυτό σημαίνει πως κάπου πρέπει να αξίζει και η δουλειά, το μπάσκετ που παίζει η ομάδα και το ότι κατάφερε να διεκδικήσει την Ευρωλίγκα.
Ζέλικο, simply the best!