Το ματς που περίμενε η ποδοσφαιρική Ελλάδα έληξε και στο τέλος του δεν μας έκανε καθόλου σοφότερους για το ποιος είναι πιο κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, συντηρώντας την αγωνία ως το φινάλε, αν ΠΑΟ και ΑΕΚ έχουν ίδια αποτελέσματα ως την 36η αγωνιστική (συμπεριλαμβανομένων των playoffs).
Στο ντέρμπι της Λεωφόρου δεν μάθαμε ούτε κάτι περισσότερο ως προς τις δύο ομάδες. Καταλάβαμε πως η ΑΕΚ έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος ρόστερ, ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει χωρίς να αλλοιώνεται το παιχνίδι της σε δύο αναγκαστικές αλλαγές και σε αναγκαστικές διαφοροποιήσεις στην αρχική της εντεκάδα, λόγω των μικρών προβλημάτων που είχαν Σιμάνσκι, Πινέδα, Μάνταλος και Βίντα.
Καταλάβαμε πως ο Παναθηναϊκός έχει ένα πανίσχυρο πνευματικό μέταλλο, μια τρομερή ικανότητα στην διαχείριση των συναισθημάτων και αυτό του φέρνει σε ορισμένες στιγμές και τύχη, δεδομένου ότι η ΑΕΚ θα μπορούσε στο πρώτο ημίχρονο να έχει βάλει 2 γκολ από τις ευκαιρίες που έκανε.
Τα δύο δοκάρια της μάλιστα, ήταν οι δύο μοναδικές στιγμές που οι παίκτες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς έδειξαν πνευματική αστάθεια και κάπως προβληματισμένοι από τον τρόπο παιχνιδιού της ΑΕΚ.
Αυτό που είδαμε, βγάζοντας στην άκρη τις προτιμήσεις του καθενός, ήταν μια ΑΕΚ που απέδειξε γιατί παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και γιατί δικαίως διεκδικεί τόσο γρήγορα πρωτάθλημα μετά την περσινή 5η θέση, είδαμε όμως και το πρόβλημα αναποτελεσματικότητας που την διακρίνει.
Στο τέλος της ημέρας όμως, το ματς ήρθε 0-0 και αυτό συνέβη γιατί μετά το 60′-65′, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς κατάλαβε ότι πρέπει να επαναφέρει την ομάδα στις εργοστασιακές ρυθμίσεις και πως ήταν λάθος του να περάσει τον Μαντσίνι στα χαφ στη θέση του Τσέριν, ενώ αποδίδει καλά δεξιά και μετά αριστερά.
Έτσι, έβγαλε πρώτα τον μέτριο, στην καλύτερη, Μπερνάρ, έβγαλε και τον, επίσης πάλι, μέτριο Παλάσιος (οι δυο τους δεν πρέπει να πέτυχαν πάσα ούτε για… δείγμα), έστειλε τον Μαντσίνι δεξιά, έβαλε και τον Τσοκάι στα χαφ και θωράκισε το παιχνίδι του.
Στο τελευταίο 20λεπτο η ΑΕΚ δεν απείλησε. Ήταν εμφανές πως ο προπονητής του Παναθηναϊκού κατάλαβε ότι αυτό το τρομερό ρόστερ των Κιτρινόμαυρων δεν μπορεί να το κερδίσει στα μεταξύ τους ματς. Μπορεί όμως να κερδίσει τους υπόλοιπους και να το πάρει στην ισοβαθμία.
Κράτησαν οι Πράσινοι περισσότερο τη μπάλα, ο Ιωαννίδης βοήθησε καλύτερα σε αυτό από τον εγκλωβισμένο Σπόραρ και ο Ιβάν περίμενε στις λίγες στιγμές που θα προκύψουν για τον ΠΑΟ, οι παίκτες του να πάρουν καλές αποφάσεις. Αυτές δεν ήρθαν, όπως όταν ο Κουρμπέλης από τα 35 μέτρα και με λάθος θέση σώματος, αποφάσισε να μην δώσει πάσα αριστερά που γι΄αυτό είχε ετοιμαστεί, αλλά να κάνει ένα αδύναμο σουτ που έφυγε πολύ άουτ.
Όσο κι αν ο Παναθηναϊκός το προσπάθησε για να διεκδικήσει φάσεις που θα του έφερναν γκολ, δεν τις παρήγαγε, αλλά είχε και τη συνείδηση πως και η ισοπαλία είναι προς το συμφέρον του.
Η ΑΕΚ ήταν πιο παραγωγική από ποτέ στα 4 ματς που έπαιξε φέτος με τον ΠΑΟ, αλλά το γκολ δεν ήρθε. Κι αυτό ίσως στο τέλος να της στοιχίσει. Στη μεγάλη εικόνα όμως, οι βάσεις που έχει για την επόμενη σεζόν είναι οι πιο στέρεες από όλους, σε επίπεδο ρόστερ.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αν θέλει να βάλει τους Πράσινους σε ομίλους διοργάνωσης και να είναι ταυτόχρονα διεκδικητής και την επόμενη χρονιά, θα πρέπει να ελπίζει ότι ο Αϊτόρ θα γυρίσει στην ίδια κατάσταση, θα πρέπει να βρει ένα δεκάρι σαφώς καλύτερο του Μπερνάρ και έναν εξτρέμ καλύτερο του Παλάσιος και του Βέρμπιτς, ώστε ο πρώτος να είναι αναπληρωματικός του χρόνου και ο δεύτερος να παίζει, ενδεχομένως, κάπου αλλού. Θα πρέπει να βρει ένα καλύτερο χαφ αντί του Πέρεθ και έναν απείρως καλύτερο επιθετικό.
Τα παραπάνω έρχονται να δείξουν κι ότι ο Ιβάν έχει κάνει τρομερή υπέρβαση με αυτό το ρόστερ, το οποίο σχηματίστηκε και μέσα από ατυχίες, αλλά και επιλογές από πλευράς προπονητή σε παίκτες που αδυνατούν να συνεισφέρουν έστω κάτι.