Όταν παρακολουθείς τον Τζοέλ Εμπίντ ν’ αγωνίζεται είναι δύσκολο να επικεντρωθείς μόνο σ’ αυτόν.
Μπορεί να κάνει παπάδες μες στο παρκέ, πάρτι κάτω από τις ρακέτες, αλλά το μάτι σου δεν πέφτει μόνο απάνω του.
Αυθόρμητα, ασυναίσθητα, μ’ ένα συναίσθημα ανθρωπιάς να σε κυριεύει, η σκέψη σου πάει και στον… δύσμοιρο που πρέπει να τον μαρκάρει!
Τον εκάστοτε αντίπαλο που πρέπει να παλέψει το θεριό…
Τον άτυχο ψηλό των απέναντι που θα θεωρηθεί επιτυχία αν καταφέρει να τον κρατήσει κάτω από τους 30 πόντους.
Κι όμως!
Αυτό το θαύμα της φύσης, αυτό το βουνό μπασκετικού ταλέντου κάποτε τα βρήκε μπαστούνια από αντίπαλο.
Έπαθε τέτοιο κόμπλεξ κατωτερότητας, που σκέφτηκε να κόψει πρόωρα το μπάσκετ.
Και υπεύθυνος γι’ αυτό ήταν ένας νυν παίκτης του Ολυμπιακού:
Ο Ταρίκ Μπλακ!
Το σημερινό τους status λοιπόν μοιάζει εντελώς αντίθετο:
Ο ένας με αξιοπρεπές πέρασμα μεν από το ΝΒΑ (φορώντας τις φανέλες των Λέικερς και Ρόκετς), αλλά ρολίστας σε ομάδα της Ευρωλίγκας…
Ο άλλος all star, ηγέτης και MVP της regular season στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου…
Ποιος θα πίστευε λοιπόν ότι ο πρώτος έβαλε σε σοβαρό κίνδυνο κάποτε την καριέρα του δεύτερου;
Διότι πριν επιλεχθεί από τους Σίξερς (κι αφού μεσολάβησαν σχεδόν δυο χρόνια τραυματισμών) ο Εμπίντ φοιτούσε στο κολέγιο του Κάνσας.
Εκεί είχε μετακινηθεί και ο νυν σέντερ του Ολυμπιακού (έπειτα από τρία χρόνια στο Μέμφις) για την τελευταία σεζόν πριν αποφοιτήσει.
Αρκούσε λοιπόν μια μεταξύ τους μονομαχία σε παιχνίδι προπόνησης για να… κλονιστεί γερά η αυτοπεποίθηση του (19χρόνου τότε) Εμπίντ!
«Είναι μία αληθινή ιστορία, μάρτυς μου ο Θεός», έχει διηγηθεί χαρακτηριστικά ο σέντερ των Σίξερς στο «The Players’ Tribune».
Για να εξιστορήσει γλαφυρά στη συνέχεια:
«Στο πρώτο μας διπλό στο Κάνσας, ο Ταρίκ Μπλακ κάρφωσε τόσο άγρια από πάνω μου και τόσες πολλές φορές που παραλίγο να τα παρατήσω!
Κάρφωνε τόσο δυνατά, που… έψαχνα εισιτήρια για να γυρίσω σπίτι μου!
Ο τύπος ήταν senior. Ήταν ολόκληρος άνδρας.
Δεν ήξερα τι μου γινόταν.
Πήρε ριμπάουντ μετά από δικό του σουτ και κάρφωσε με τέτοια ένταση, που όλα έμοιαζαν slow motion.
Ήρθε η μπάλα στο κεφάλι μου.
Αλλά το χειρότερο κομμάτι ήταν άλλο.
Στο γήπεδο βρισκόταν και η γυναικεία ομάδα του Κάνσας. Όλο το γήπεδο άρχισε να γελάει με μένα.
Ήταν τρελό.
Πήγα στο γραφείο του προπονητή και του είπα ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό, ότι δεν μπορώ να παίξω με αυτούς.
Μου απάντησε ότι σε δύο χρόνια θα είμαι το νούμερο 1 στο draft του NBA»!
Τελικά αποδείχθηκε ότι ο κόουτς (και όχι οι φοβίες) του Εμπίντ είχε δίκιο.
Επιλέχθηκε στο 3 τελικά από τη Φιλαδέλφεια και πήρε τον δρόμο για τη σημερινή του απογείωση.
Ποτέ δεν ξέχασε όμως (αντιθέτως το θυμίζει σε κάθε σχετική ευκαιρία) ότι υπήρξε ένας συμπαίκτης που τον έκανε καλύτερο.
Που του έδωσε να καταλάβει πόση δουλειά χρειάζεται για να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο.
Πού του προσέφερε πολύτιμο (όπως αποδείχθηκε) μάθημα, μέσω ενός διδακτικού… Black-out!
