Πολύ δύσκολα, όσο και αν ψάξει κανείς στο παρελθόν του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα βρει κανείς ιστορία ποδοσφαιριστή σαν αυτή του Ντέμη Νικολαΐδη. Τα εφτά χρόνια της ποδοσφαιρικής του καριέρας στην ΑΕΚ προέκυψαν από μια «οπαδική» επιλογή, όταν το 1996 αντί να δεχθεί την εξαιρετική πρόταση του Ολυμπιακού ακολούθησε την καρδιά του. Και παρά το ότι δεν πήρε κανένα πρωτάθλημα, η απάντηση σε μια υποθετική ερώτηση προς τον ίδιο για το αν θα άλλαζε την απόφαση εκείνη αν μπορούσε να γυρίσει πίσω στον χρόνο είναι μάλλον προφανής: με τίποτα!
Μπορεί άλλωστε να μην ήρθε ποτέ το πρωτάθλημα όσο φορούσε την «κιτρινόμαυρη» αλλά ο Ντέμης στην ΑΕΚ γνώρισε άπειρη δόξα, αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι και σε ατομικό επίπεδο είναι μάλλον λογικό να μην το μετάνιωσε ποτέ. Αυτό που παρέμενε μέχρι και πρόσφατα συζητήσιμο ήταν η άλλη μεγάλη απόφαση που πήρε για την ΑΕΚ. Το να σταματήσει δηλαδή την μπάλα μόλις στα 31 του, έχοντας κάνει μόλις μια καταπληκτική χρονιά στην Ατλέτικο Μαδρίτης, για να αναμειχθεί στα διοικητικά της Ένωσης.
«Είχα χρόνια ακόμα μπροστά, εννοείται. Ήμουν στην καλύτερή μου φάση στην Ισπανία και αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο το ίδιο θα έκανα και πάλι», απάντησε ο Νικολαΐδης όταν του έγινε η συγκεκριμένη ερώτηση από ακροατή στην ραδιοφωνική του εκπομπή στον ΣΠΟΡ FM. Και σε αντίθεση με το δίλημμα «Ολυμπιακός ή ΑΕΚ» εδώ δεν πρόκειται για μια αυτονόητη απάντηση…
Άλλωστε, μέχρι την είσοδό του στα πρόσφατα εγκαίνια της OPAP Arena και την πρωτοφανή αποθέωσή του από τον κόσμο της ΑΕΚ, η εμπλοκή του στα διοικητικά της Ένωσης έμοιαζε να είναι το πιο «διχαστικό» κεφάλαιο της κοινής ιστορίας του Ντέμη με την ΑΕΚ. Σαν ποδοσφαιριστής αγαπήθηκε από τους πάντες αλλά κατά την παραγοντική του ιδιότητα δεν είχε μόνο φανατικούς φίλους αλλά και φανατικούς εχθρούς, ένα «παγωμένο» φινάλε και μπόλικη συζήτηση για το αν έκανε καλό ή κακό στην ομάδα το πέρασμά του.
Ας είμαστε ειλικρινείς: οι περισσότεροι από εμάς, αν βρισκόμασταν στη θέση του, δεν υπήρχε περίπτωση να είχαμε απαντήσει πως δεν θα μετανιώναμε εκείνη την απόφαση που πήρε το 2004 ο Ντέμης. Όσοι θυμούνται άλλωστε εκείνη την σεζόν, την μοναδική του με την φανέλα της Ατλέτικο Μαδρίτης μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι μάλλον τότε είδαμε τον πραγματικό Ντέμη Νικολαΐδη. Απελευθερωμένος από τις ειδικές συνθήκες του ελληνικού ποδοσφαίρου και παίκτης ενός πρωταθλήματος πραγματικά άλλου επιπέδου, ο Νικολαΐδης έκανε πράγματα και θαύματα, απέδειξε παντού πως αν είχε φύγει μικρότερος από την Ελλάδα, η καριέρα του θα είχε εκτοξευτεί.
Προφανώς, κάποιος που έχει μια ατομική πορεία σαν παραμύθι κουβαλάει τόση αυτοπεποίθηση που στο μυαλό το να παρατήσει μια τέτοια καριέρα για να αφήσει ιστορία και ως διοικητικός παράγοντας της αγαπημένης του ομάδας, δεν είναι μια απόφαση ρίσκου αλλά ένα ακόμα κεφάλαιο του προσωπικού του παραμυθιού. Το βίωμα Ντέμη από τα διοικητικά της ομάδας του υπήρξε με έναν τρόπο, η σταδιακή μετακίνησή του από τον κόσμο των παραμυθιών σε αυτόν της σκληρής πραγματικότητας: για πρώτη φορά στη ζωή του θεωρούνταν αποτυχημένος από τους οπαδούς της ΑΕΚ (ή τέλος πάντων, από πολλούς εξ’ αυτών), για πρώτη φορά δεν αγαπιόταν άνευ όρων.
Όμως οι επιλογές μας δεν είναι πάντα αποτέλεσμα ορθολογισμού και αυτό είναι κάτι που ο Ντέμης έμαθε να το εκτιμά και από την καλή και από την ανάποδη. Όμως σε κάθε περίπτωση μας διαμορφώνουν και αν μας αρέσει ο σημερινός προορισμός μας δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίζουμε σαν παραφωνίες επειδή δεν παρήγαγαν θετικά αποτελέσματα για εμάς. Ένας άνθρωπος σαν τον Ντέμη το γνωρίζει καλά αυτό. Άλλοι θα έδιναν μια άλλη απάντηση στην ερώτηση για την πολυσυζητημένη επιλογή που έκανε το 2004. Όχι ο Ντέμης όμως…