Υπάρχει η κρίση της στιγμής και η κρίση για όλη τη χρονιά. Στην κρίση της χρονιάς, ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει τα πάντα λάθος για να ηττηθεί από τον Παναθηναϊκό. Κι ο Παναθηναϊκός τα πάντα σωστά.
Στην κρίση της στιγμής, του μεμονωμένου ματς, υπάρχουν πράγματα που εμφανίζονται, λεπτομέρειες και παίκτες, που αλλάζει αυτό που θα πεις και θα γράψεις.
Δεν χρειάζεται προφανώς να γράψουμε ότι ο Ολυμπιακός είναι ως ομάδα και σε επίπεδο παικτών καλύτερος από τον Παναθηναϊκό. Αλλά στο χθεσινό πρώτο ματς για τους τελικούς, δεν ήταν καλύτερος του αντιπάλου του.
Αυτό δεν συμβαίνει πρώτη φορά. Άλλες δύο φορές συνέβη φέτος. Όλες όμως, ο Ολυμπιακός ήταν νικητής και ο Παναθηναϊκός ηττημένος στην κόψη του ξυραφιού. Αυτό αποδεικνύει ότι ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα. Αλλά δείχνει κι ότι μπορεί να υπάρξουν συνθήκες στα ματς που να επιτρέψουν στον Παναθηναϊκό να αφοπλίσει τον αντίπαλό του.
Ο Παναθηναϊκός το κατάφερε στο ματς στο ΣΕΦ. Ίσως οι διαφορές των 12 και 13 πόντων να κοίμησαν κάπως τους παίκτες του Μπαρτζώκα. Σίγουρα πάντως τους προκάλεσε πρόβλημα ο τρόπος της άμυνας του Παναθηναϊκού. Κατάφερε ο Σερέλης με την καθοδήγησή του να θέσει εκτός ματς ΜακΚίσικ, Λαρεντζάκη και τον Ουόκαπ, παρά το ότι ο Αμερικάνος έβαλε 13 πόντους.
Συνέβη αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός του έδωσε παραπάνω σουτ απ’ όσα παίρνει συνήθως. Αυτά τα σουτ έλειψαν από τον Βεζένκοφ για παράδειγμα. Ο Σάσα είχε 16 πόντους στο δεκάλεπτο και 4 βολές στα επόμενα 3 δεκάλεπτα.
Αρκούσαν όμως στον Ολυμπιακό ένα 5λεπτο του Μπολομπόι στο 2ο δεκάλεπτο, όπου πλήγωσε με τα επιθετικά ριμπάουντ, το 2ο ημίχρονο του Φαλ και το τελευταίο δεκάλεπτο του Σλούκα για να πάρει το ματς, έστω και με τεράστια δυσκολία.
Αυτό οφείλεται, ίσως για πρώτη φορά στα φετινά τους παιχνίδια, περισσότερο σε κάτι που έλειπε από τον Παναθηναϊκό.
Τι ήταν αυτό; Παίκτες. Ποσοτικά, όχι ποιοτικά. Έγινε εμφανές στο 65-66, στο μοναδικό προβάδισμα των Πρασίνων στο ματς. Μετά από αυτό, ο Αγραβάνης κάνει ένα φάουλ στον Ουόκαπ για βολές κι ενώ ο χρόνος μηδενιζόταν και θα σούταρε σκοτωμένο τρίποντο ο Αμερικανός, σούταρε ένα δίποντο πολύ γρήγορα στην επίθεση ο Γκριγκόνις και έβγαλε μια alley hoop πάσα για τον Παπαγιάννη σε σημείο όπου δεν ήταν ο Παπαγιάννης.
Ο Παναθηναϊκός είδε το ποσοτικό του πρόβλημα από την αρχή, όταν ο Παπαγιάννης έκανε 2 φάουλ στο 4λεπτο και ήταν δεδομένο πως ο Γκουντάιτις θα έβγαζε όλο το υπόλοιπο ημίχρονο.
Η κούραση είναι αποτέλεσμα και της κατάστασης Μπέικον, αλλά – κυρίως αυτό – της λάθος απόφασης του Σερέλη να προτιμήσει Ουίλιαμς αντί Ουόλτερς.
Ναι, ο Ουόλτερς είναι γυάλινος και δεν θα έβγαζε 3 ματς τέτοιας έντασης σε μια εβδομάδα, αλλά αν τον είχε έστω για 6-7 λεπτά στο ΣΕΦ, ίσως ο Λι να είχε περισσότερες αντοχές. Φυσικά, πολλά θα είχαν πάει διαφορετικά στο ματς κι ίσως να μην είχε πάει στο σουτ. Θεωρίες είναι προφανώς αυτές. Ίσως να έπρεπε να δοκιμαστεί για κάποιο διάστημα ο Γιώργος Καλαϊτζάκης.
Αλλά ο Ουίλιαμς είναι ανύπαρκτος, δεν έχει καν διάθεση να συμμετέχει. Στην άμυνα περπατάει, στην επίθεση είδαμε να του φεύγει η μπάλα μέσα από τα χέρια σε μια απλή πάσα και να καθυστερεί την επίθεση και να κάνει ένα δίποντο από τα 4 μέτρα που να μη βρίσκει καν στεφάνι.
Δεν καταλάβαμε επίσης γιατί ο κ. Σερέλης κράτησε τον Αγραβάνη και τον Καλαϊτζάκη εκτός ενώ τους πήγαινε το ματς και έγινε το -2, -13 στο 3ο δεκάλεπτο. Μόλις μπήκαν ξανά, έγινε το προσπέρασμα.
Κι όλα αυτά σε ένα ματς που δεν του πήγαν τα σουτ του Παναθηναϊκού. Μετρήσαμε 5 επιθέσεις με καλή κυκλοφορία και ελεύθερα τρίποντα, που αν έμπαιναν είτε θα μείωναν το -13 πιο σύντομα ή θα έδιναν προσπέρασμα μεγαλύτερο του ενός πόντου.
Και του Ολυμπιακού προφανώς δεν του πήγαν τα σουτ. Αλλά για μια σπάνια φορά σε αυτό το 14-0, ήταν περισσότερο ο Παναθηναϊκός που ανάγκασε τον Ολυμπιακό σε κακές επιλογές, παρά ο Ολυμπιακός που τις αναζητούσε.
Είχε μια χρυσή ευκαιρία ο Παναθηναϊκός για να κάνει το break και να βάλει άγχος στους Ερυθρόλευκους που θα πήγαιναν στο ΟΑΚΑ με μεγαλύτερο το must win. Τώρα, με την κούραση να υπάρχει στους Πράσινους και με δεδομένο πως σε αυτό το 14-0 ο Παναθηναϊκός έχει δυσκολέψει τον Ολυμπιακό περισσότερο στο ΣΕΦ παρά στο ΟΑΚΑ, δεν ξέρουμε πόσες ελπίδες υπάρχουν…