Ο πατέρας του J.F. Kennedy ξεστόμισε μια φράση που έμεινε στην ιστορία (και έγινε αργότερα και τραγούδι):
«When the going gets tough, the tough get going».
Σε ελεύθερη μετάφραση, όταν τα πράγματα γίνονται… στριμόκωλα, οι δυνατοί χαρακτήρες βγαίνουν μπροστά.
Τόσα χρόνια λοιπόν στις ΗΠΑ ο Βλάντε Ντίβατς δεν ενστερνίστηκε απλά αυτή τη φράση:
Την έκανε μοτίβο ζωής.
Την επιβεβαίωσε δεκάδες φορές στη διάρκεια της τεράστιας καριέρας του.
Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το ιστορικό του ξέσπασμα στο Μουντομπάσκετ του 2002!
Καταξιωμένος στο ΝΒΑ (με τις φανέλες των Λέικερς, Χόρνετς και Κινγκς), ο θρυλικός Σέρβος σέντερ ηγούταν ενός συνόλου γεμάτου αστέρια.
Μιας ομάδας που ξεχείλιζε ταλέντο, κουβαλούσε βαριά φανέλα και είχε στεφθεί ήδη παγκόσμια πρωταθλήτρια προ τετραετίας στο ΟΑΚΑ.
Όταν διαπίστωσε λοιπόν ότι σ’ εκείνη τη διοργάνωση είχε μπει σχεδόν με τις… παντόφλες, πήρε την κατάστασή πάνω του!
Διότι η ήττα από την Ισπανία στη φάση των ομίλων ήταν (δεδομένης και της δυναμικότητας του αντιπάλου) κάτι που μπορούσε να γίνει ανεκτό.
Το κάζο όμως από το Πουέρτο Ρίκο στην πρεμιέρα της β’ φάσης (με 85-83) ήταν «καμπάνα» που δεν γινόταν να προσπεραστεί.
Τουλάχιστον όχι από έναν ηγέτη όπως ο Ντίβατς…
Στα αποδυτήρια λοιπόν του «Conseco Fieldhouse» της Ιντιανάπολις ο Σβέτισλαβ Πέσιτς βρισκόταν εκτός εαυτού.
Οι φωνές του ακούγονταν μέχρι τη μεικτή ζώνη…
Το πραγματικό ταρακούνημα ωστόσο στους «πλάβι» δεν έγινε από τον προπονητή.
Έγινε από την «παλιά καραβάνα».
Και παρόλο που δεν είχε φωνές, ήταν πολύ πιο σκληρό για βεντέτες όπως οι Στογιάκοβιτς, Μποντιρόγκα κλπ…
«Τώρα βγάλτε τον σκασμό και ανοίξτε τ’ αυτιά σας», ήταν ο αρχικός… χαιρετισμός.
Για ν’ ακολουθήσει ο εξής μονόλογος:
«Λέγομαι Βλάντε Ντίβατς, είμαι 34 χρονών και αρχηγός της Εθνικής ομάδας.
Παίζω 13 χρόνια στο ΝΒΑ, κατέκτησα τα πάντα στην καριέρα μου και με τα λεφτά που έχω βγάλει από το μπάσκετ μπορώ να σας αγοράσω όλους και να σας βάλω να μου κουρεύετε το γκαζόν στο σπίτι μου.
Κόψτε λοιπόν τις μ…κίες και τις κόνξες για το ποιος είναι ο καλύτερος και σοβαρευτείτε».
Στα αποδυτήρια επικράτησε αμέσως σιγή.
Κανένας από τους πολυδιαφημισμένους αστέρες ή τους πολύ-ταλαντούχους συμπαίκτες τόλμησε να πει τίποτα.
Ο Ντίβατς όμως δεν είχε τελειώσει:
«Όποιος δεν συμφωνεί με αυτά που λέω να σηκωθεί τώρα και να φύγει.
Θα συνεχίσουμε όσοι μείνουμε.
Εάν θέλετε να κάνετε πλάκα με την εθνική ομάδα, από εκεί είναι η πόρτα.
Ανοίξτε την και βγείτε έξω.
Αλλά εάν συνεχίσετε αυτό το βιολί και στους επόμενους αγώνες, τότε δεν θα χάσω την ώρα μου μαζί σας.
Θα σας στείλω στο διάολο και θα γυρίσω στο σπίτι μου για να καθίσω με την οικογένεια μου».
Όπως είναι εύλογο, η… σαφήνεια του μηνύματος δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες.
Και από τα επόμενα κιόλας παιχνίδια, οι Γιουγκοσλάβοι (σ.σ. αγωνίζονταν με την παλιά ονομασία της χώρας τους ακόμα) έδειξαν ότι το έλαβαν για τα καλά.
Αφού καθάρισαν λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες τη Βραζιλία και την Τουρκία, ήρθε η μεγάλη ώρα.
Ο προημιτελικός με τις ΗΠΑ που όλοι περίμεναν (και όχι μόνο για αθλητικούς λόγους).
Διότι οι νωπές μνήμες από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ έδιναν στους Γιουγκοσλάβους κάτι παραπάνω από έξτρα κίνητρο.
Και οδήγησαν τον Ντίβατς σε μια ακόμα αρχηγική πρωτοβουλία:
Καθ’ οδόν για το γήπεδο, έδωσε στον οδηγό του πούλμαν ένα CD.
Του ζήτησε να το βάλει να παίξει στο τέρμα.
Ήταν το «Марш на Дрину» (March to the Drina):
Ένα πατριωτικό εμβατήριο, που με την πάροδο των χρόνων εξελίχθηκε σε δημοφιλέστατο ύμνο για τους Σέρβους.
Με τον ξεσηκωμό που προκάλεσε λοιπόν στις τάξεις της ομάδας να έπαιξε πιθανότατα τον δικό του ρόλο, οι Γιουγκοσλάβοι μπήκαν σαν… καμικάζι.
Απέναντι σε μια ομάδα που δεν είχε τους σούπερ σταρ της εποχής (Σακίλ, Κόμπι, Γκαρνέτ, Κιντ, Μαγκρέιντι, Κάρτερ, Ντάνκαν), αλλά αποτελούταν από παίκτες όπως οι Πολ Πιρς, Ρέτζι Μίλερ, Ζερμέιν Ο’ Νιλ, Μπαρόν Ντέιβις, Σον Μάριον και Μπεν Ουάλας, πανηγύρισαν τη μεγάλη νίκη.
Και με μπροστάρη (ποιον άλλον) τον Ντίβατς, που έκανε double double με 16 πόντους, 11 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 2 τάπες, έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους του Βελιγραδίου.
Ήταν η απαρχή μόνο των έξαλλων πανηγυρισμών.
Γιατί λίγες μέρες αργότερα (κι αφού προσπεράστηκε το εμπόδιο της Νέας Ζηλανδίας στον ημιτελικό) η Γιουγκοσλαβία λύγισε την Αργεντινή.
Επικρατώντας στην παράταση του τελικού, σήκωσε ξανά την κούπα.
Και οι συμπαίκτες του Ντίβατς αντί για… κηπουροί του γκαζόν, έγιναν back to back πρωταθλητές!
