Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον υπήρξε ο απόλυτος αναμορφωτής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία της, έφτιαξε γενιές μεγάλων παικτών, πέρασε δικαίως στο πάνθεον των κορυφαίων προπονητών όλων των εποχών.
Ανάμεσα όμως στα χαρίσματα και τις ανεπανάληπτες αρετές του (τόσο ως τεχνικός και ως μάνατζερ) δεν συμπεριλαμβανόταν η… ψυχραιμία!
Και περισσότερο απ’ όλους μπορούν να το επιβεβαιώσουν αυτό τα (ποδοσφαιρικά) παιδιά του.
Από την περίφημη «τάξη του ‘92» λοιπόν γεννήθηκαν παιχταράδες που έγραψαν ιστορία.
Μέχρι να φτάσουν όμως στην ποδοσφαιρική τους αποφοίτηση, κάποιοι υπήρξαν ατίθασοι.
Τόσο πολύ, που χρειάστηκε ο «δάσκαλος» να… τραβήξει μερικά αυτιά.
Όπως έκανε κάποτε σ’ ένα μνημειώδες περιστατικό με τους Ράιαν Γκιγκς και Λι Σαρπ.
Ιστορικός μπερμπάντης και γλεντζές, ο Άγγλος εξτρέμ δεν έκανε ποτέ την καριέρα του Ουαλού σταρ.
Θα μνημονεύεται πάντοτε ως ένα από τα μεγαλύτερα «what if» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Πριν αποχωρήσει άδοξα ωστόσο (με βάση το ταλέντο του) από τους «κόκκινους διαβόλους» κατέγραψε μερικά… διαβολικά νυχτοπερπατήματα με τον τότε συμπαίκτη του.
Και ένα από αυτά προκάλεσε μια ιστορική «έκρηξη» του Φέργκιουσον.
Περιγράφει λοιπόν χαρακτηριστικά ο Γκιγκς στην αυτοβιογραφία του το περιστατικό που λειτούργησε ως ηλεκτροσόκ για τον ίδιο:
«Μετά από μια εντός έδρας ήττα από τη Νότιγχαμ Φόρεστ το 1991, ο Σαρπ πρότεινε να βγούμε για ένα ποτό.
Πήγαμε, αλλά δεν αργήσαμε, μέχρι τις 21:00 βρισκόμασταν σπίτι.
Δύο μέρες αργότερα παίξαμε την Γουέστ Χαμ εκτός έδρας και ήρθε ακόμη μια ήττα.
Την επόμενη μέρα ο Φέργκιουσον βρισκόταν σε ένα δείπνο και κάποιος που μας είχε δει, τον πληροφόρησε για την έξοδο μας.
“Αποκλείεται να είδες δύο ποδοσφαιριστές μου να κυκλοφορούν νύχτα γιατί είχαν αγώνα σε δύο ημέρες”, του είχε απαντήσει.
Όμως ο τύπος τον διαβεβαίωσε ότι εμείς ήμασταν.
Εξάλλου, πώς γινόταν να μην καταλάβεις δύο αστέρες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Όπου πηγαίναμε τραβούσαμε την προσοχή.
Εμείς εκείνη τη νύχτα ήμασταν στο σπίτι του Σαρπ με μερικά κορίτσια και κάποιους από την εφηβική ομάδα και ετοιμαζόμασταν να βγούμε σε ένα κλαμπ στο Στόκπορτ.
Τουλάχιστον αυτό ήταν το πλάνο μας γιατί το αφεντικό, έξαλλος από αυτά που είχε μάθει, οδήγησε κατευθείαν μέχρι τη γειτονιά του Σαρπ και άρχισε να χτυπά την πόρτα κάθε σπιτιού μέχρι να μας βρει.
Επειδή δεν ήξερε τον ακριβή αριθμό της νέας κατοικίας του Σαρπ, βάραγε πόρτα-πόρτα και ρωτούσε αν ήταν μέσα.
Όταν πέτυχε το σωστό σπίτι, άνοιξε ένας φίλος του Λι.
“Αυτό είναι το σπίτι του Λι Σαρπ;” ρώτησε.
“Τι θες ρε φίλε;” του απάντησε ο άλλος.
Το αφεντικό όρμησε μέσα σαν να μην υπήρχε κάποιος στην πόρτα και με βρήκε στην κουζίνα να μιλάω με δύο κοπέλες.
Ο φίλος του Λι μόλις κατάλαβε ποιος ήταν, έτρεξε στο δωμάτιο του να τον ειδοποιήσει.
“Το αφεντικό σου είναι εδώ”, του είπε.
“Ναι, ναι καλά” του απάντησε ο Λι, καθώς έφτιαχνε τα μαλλιά του.
Στο μεταξύ κάτω γινόταν κανονικό πανδαιμόνιο.
Ο Φέργκι τους πέταξε όλους έξω!
Ευτυχώς, για καλή τύχη των παιδιών της εφηβικής ομάδας, κρύφτηκαν στις ντουλάπες και δεν τους είδε.
Εμένα και τον Σαρπ μας έβαλε να καθίσουμε στον καναπέ και τότε ξεκίνησε μια κόλαση.
Πραγματικά, “έσφαξε” τον Σαρπ.
Τον έκανε κομμάτια…
Του φώναζε τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα τον χτυπήσει!
Επειδή ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος μου και με… ιστορικό, ήταν αυτός που τα άκουσε όλα.
“Είσαι μια γ…η ντροπή γι’ αυτό τον σύλλογο. Τελείωσες. Δεν έχεις καθόλου αυτοέλεγχο”.
Μετά γύρισε σε μένα:
“Όσο για σένα, αν θες να ακολουθήσεις τον γ…ο δρόμο του, θα σε καταστρέψει και σένα μαζί του”.
Έβαλε και στους δύο μας βαρύ πρόστιμο στο τέλος.
Εμένα δεν μου κράτησε κακία, αλλά με τον Σαρπ ήταν εντελώς διαφορετική ιστορία.
Το αφεντικό γνώριζε για τη ζωή του και κάθε του κίνηση.
Γνώριζε τι έκανε και τελικά έχασε την υπομονή του μαζί του.
Είναι κρίμα γιατί ο Λι είχε τρομερό ταλέντο και αν μπορούσε να περιορίσει απλά την κοινωνική του ζωή και να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο, θα γινόταν μεγάλος παίκτης.
Ίσως και ο Φέργκι να ήταν τόσο αυστηρός μαζί του γιατί πίστεψε στο ταλέντο του και ο Λι τον απογοήτευσε, αλλά ο Λι απογοήτευσε και τον εαυτό του.
Γνωρίζει πόσο πολύ εκνεύριζε τον Φέργκι με τη ζωή του και σίγουρα θα μετάνιωσε για το ταλέντο που χαράμισε».