Το ημερολόγιο έγραφε 12 Δεκεμβρίου 2000. Η Δημοκρατία της Σερβίας απείχε μόλις 11 ημέρες από τη διενέργεια των πρώτων ελεύθερων βουλευτικών εκλογών μετά την ανατροπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Η αλλαγή σελίδας είχε ήδη επιτευχθεί από το φθινόπωρο.
Νέα δεδομένα είχαν προκύψει εκείνο το διάστημα και στην Παρτιζάν. Τρεις θρύλοι της, ο Βλάντε Ντίβατς, ο Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς και ο Ζάρκο Πάσπαλι, είχαν επανέλθει ως μέλη της διοίκησης. Σημαντικές επιστροφές υπήρξαν στο παρκέ (Μίροσλαβ Μπέριτς, Νίκολα Μπουλάτοβιτς, Αλεκσάνταρ Γκλίντιτς, Μπράνκο Μιλισάβλιεβιτς).
Η ομάδα δεν είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα την τελευταία τριετία, επομένως έπρεπε να κινηθεί πιο δραστικά. Εκτός από τον «αιώνιο» αντίπαλο Ερυθρό Αστέρα, είχε ξεπεταχθεί η Μπούντουτσνοστ, η οποία είχε πρωτεύσει το 1998-99 και το 1999-00. Λίγα χρόνια αργότερα, συγκεκριμένα το 2006, θα τους… άδειαζε τη γωνιά, μιας και το Μαυροβούνιο θα αποσχιζόταν από τη συνομοσπονδία με τη Σερβία και θα γινόταν ανεξάρτητο κράτος.
Ένας ακόμη παίκτης που επέστρεψε εκείνο το καλοκαίρι και δεν προαναφέρθηκε ήταν ο Χάρις Μπρκιτς. Στα 26 του είχε πανηγυρίσει τον τίτλο της προηγούμενης σεζόν με τον σύλλογο της Ποντγκόριτσα και τέταρτο συνολικά, διότι είχαν προηγηθεί άλλοι τρεις με τη φανέλα της Παρτιζάν (1995, 1996, 1997). Μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου 2000 είχε καταγράψει 3 επίσημες συμμετοχές. Η μοίρα δεν ήθελε να τις κάνει ούτε 4, ούτε 5, ούτε 15.
Εκείνο το απόγευμα, οι παίκτες του Ντάρκο Ρούσο, μετέπειτα τεχνικού του Απόλλωνα Πάτρας, του Αμαρουσίου και του Ηρακλή, έκαναν μία τελευταία προπόνηση, προτού ταξιδέψουν στην Κωνσταντινούπολη για να αντιμετωπίσουν την Εφές, στο πλαίσιο της SuproLeague.
«Είμαι λίγο άρρωστος, θα σου μιλήσουν τα υπόλοιπα παιδιά». Αυτά ήταν τα λόγια που είπε ο Μπρκιτς σε έναν ρεπόρτερ, όταν βγήκε από τα αποδυτήρια. Το πρόγραμμα δεν είχε ολοκληρωθεί, όμως, ο δίμετρος άσος έκανε τη δήλωση στον χώρο αναμονής κι εν συνεχεία αποχώρησε από τη «Χάλα Πιονίρ».
Ο αδιάθετος παίκτης της Παρτιζάν σκόπευε να πει περισσότερα, αλλά όχι εκείνη τη στιγμή. Ο δημοσιογράφος υποστήριξε ότι ο Χάρις είχε δεχθεί να δώσει τον αριθμό του. Συνεπώς, αν ευσταθεί η μαρτυρία, οι δυο τους θα συζητούσαν τηλεφωνικώς είτε αργότερα είτε την επόμενη μέρα. Αλίμονο.
Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά. Ίσως και δευτερόλεπτα. Ένας δυνατός κρότος ακούστηκε έξω από το θρυλικό γήπεδο. Ένας νεαρός πετάχτηκε απ’ την πόρτα που είχε βγει ο Μπρκιτς και φώναξε: «Κάποιος είναι τραυματισμένος».
Ο άτυχος άσος είχε δεχθεί δύο σφαίρες στο πρόσωπο, μία κάτω από το δεξί μάτι και μία στο ζυγωματικό. Βάσει της ιατροδικαστικής έρευνας, τα σοβαρότατα τραύματα προήλθαν από ένα περίστροφο μικρού διαμετρήματος. Ο δράστης ήταν άφαντος.
Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, η ομάδα ειδοποιήθηκε από έναν περαστικό που εντόπισε αναίσθητο τον μπασκετμπολίστα στον δρόμο. Δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Τα ξημερώματα της 15ης Δεκεμβρίου, ώρα 01:35, το δίμετρο κορμί του Μπρκιτς έμεινε άπνοο στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Ο αθλητισμός και η χώρα ολόκληρη βυθίστηκαν στο πένθος.
Η υπόθεση της δολοφονίας του δεν εξιχνιάστηκε ποτέ. Δεν έγινε γνωστό αν είχε διαφορές με κάποιον. Ο Βόσνιος πατέρας του, ονόματι Ισμέτ, «έφυγε» 17 χρόνια αργότερα (10/1/2018), χωρίς να μάθει ποιος και γιατί σκότωσε τον γιο του.
Το μόνο σίγουρο; Επρόκειτο για οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας. Εκτυλίχθηκε μπροστά στο αυτοκίνητο του Χάρις Μπρκιτς. Τα μπροστινά ελαστικά ήταν τρυπημένα. Ακόμη κι αν κατάφερνε να βάλει μπροστά, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει.
Ο μπασκετμπολίστας είχε υποβληθεί σε νευροχειρουργική επέμβαση και στη συνέχεια είχε πέσει σε κώμα, από το οποίο δεν ξύπνησε ποτέ.
«Ο Χάρις μάς είχε πει ότι θα επιστρέψει νωρίς στο σπίτι, προκειμένου να απολαύσει ένα ιδιαίτερο δείπνο μαζί μας, αφού λόγω αγωνιστικών υποχρεώσεων θα ‘πετούσε’ την επόμενη ημέρα για Κωνσταντινούπολη. Δεν αισθανόταν πολύ καλά, οπότε ο προπονητής Ντάρκο Ρούσο τον αποδέσμευσε νωρίτερα. Και μετά το τηλέφωνο χτύπησε…
Η αδερφή μού είπε ότι άκουσε στις ειδήσεις πως ο Χάρις δέχτηκε δύο σφαίρες. Προσπάθησα να πείσω την ίδια και τον εαυτό μου ότι έκανε λάθος. Υπήρχε έντονη εγκληματικότητα στην πόλη εκείνη την περίοδο. Έπειτα από λίγο κάποιοι γείτονες μάς επισκέφθηκαν για να μας ενημερώσουν για το τραγικό συμβάν», επεσήμανε η μητέρα του, ονόματι Ραντμίλα, σε συνέντευξη που παραχώρησε με τον αείμνηστο σύζυγό της ακριβώς 12 χρόνια μετά τη δολοφονία.
«Έφυγες» Χάρις, η θλίψη δεν φεύγει, θα σε αγαπούν πάντα οι «Grobari» από τον Νότο», τραγουδούν για χάρη του οι οργανωμένοι οπαδοί της ομάδας, σε μία παραλλαγή συνθήματος για έναν άλλο αθλητή, ποδοσφαιριστή για την ακρίβεια, τον 22χρονο Ντράγκαν Μάντσε, ο οποίος σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό το 1985.