Η Μπαρτσελόνα της εποχής Γκουαρντιόλα έγραψε ιστορία.
Πέρα από τους τίτλους που σάρωσε και τους παιχταράδες που φόρεσαν τη φανέλα της, θα μνημονεύεται πάντα για την μπάλα που έπαιξε.
Για το γεγονός ότι δεν αποθέωσε απλώς το ποδόσφαιρο, αλλά (χωρίς ίχνος υπερβολής) το ομόρφυνε και το άλλαξε επίπεδο.
Κι όμως…
Δεν απολάμβαναν όλοι το περιβόητο «tiki-taka».
Το ανεξάντλητο passing game και την επιθετική ανάπτυξη που έμοιαζε βγαλμένη από το playstation.
Υπήρχαν τουλάχιστον 11 άτομα σε κάθε παιχνίδι των «μπλαουγκράνα» που σιχτίριζαν την ώρα και τη στιγμή:
Οι αντίπαλοι που υποβάλλονταν στο μαρτύριο να τους αντιμετωπίσουν!
Και δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική απόδειξη γι’ αυτό από το ιστορική… αγανάκτηση του Γουέιν Ρούνεϊ στον τελικό του Champions League το 2011!
Αντιμέτωπη με μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών (και μάλιστα στα ντουζένια της), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είχε και πολλά περιθώρια.
Ούτε η παρουσία του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο, ούτε το πλεονέκτημα του «Γουέμπλεϊ» μπορούσαν να μειώσουν το χάντικαπ.
Για ένα ημίχρονο λοιπόν οι «κόκκινοι διάβολοι» κατάφεραν να το παλέψουν κάπως.
Παρόλο που έμειναν πίσω στο σκορ με γκολ του Πέδρο, ισοφάρισαν με τον Ρούνεϊ:
Τον μοναδικό ίσως παίκτη του που δεν φαινόταν «ψαρωμένος» από την ανωτερότητα του αντιπάλου.
Με την έναρξη ωστόσο του β’ ημιχρόνου ο Μέσι έδωσε ξανά προβάδισμα (μ’ ένα από τα γνώριμα… χειρουργικά του σουτ).
Και κάπου εκεί άρχισε το βασανιστήριο!
Οι «μπλαουγκράνα» ξεκίνησαν να κάνουν και διαχείριση, εκτός από το να επιτίθενται.
Να εκτοξεύουν ακόμα περισσότερο τα ποσοστά τους στην κατοχή της μπάλας.
Σε σημείο τέτοιο που να μην τη δίνουν καθόλου στα… άλλα παιδάκια να παίξουν!
Όταν λοιπόν ο Βίγια πέτυχε το τρίτο γκολ στο 70’ και ουσιαστικά τελείωσε το παιχνίδι, η κατάσταση άρχισε να γίνεται ανυπόφορη για τους παίκτες της Γιουνάιτεντ.
Και τα νεύρα του Ρούνεϊ (που δεν σταμάτησε λεπτό να κυνηγάει τους αντιπάλους του) τον οδήγησαν σ’ ένα μνημειώδες ξέσπασμα.
Έχει διηγηθεί λοιπόν ο Τσάβι στο βιβλίο του Αντρές Ινιέστα με τίτλο «The Artist»:
«Κάποια στιγμή πριν το τέλος του παιχνιδιού με πλησίασε ο Ρούνεϊ.
Πρέπει να ήταν κάπου στο 80’.
Έρχεται λοιπόν και μου λέει:
“Αρκετά!
Νικήσατε.
Σταματήστε να γυρίζετε την μπάλα τώρα”!
Ακόμα πιο ενδεικτική, δε, είναι η μαρτυρία του Ερίκ Αμπιντάλ για εκείνο το βράδυ:
«Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από τον τελικό είναι το τελευταίο ημίωρο.
Οι Άγγλοι παίκτες είχαν γίνει έξαλλοι.
Ήταν πραγματικά εξαγριωμένοι, επειδή είχαμε μετατρέψει το Γουέμπλεϊ σε ένα τεράστιο… κορόιδο (σ.σ. την προπονητική άσκηση για την κατοχή της μπάλας) και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Συνέχισαν να βρίζουν, να καταριούνται.
Ήταν απίστευτο!
Κάποιοι από τους συμπαίκτες μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν, αλλά εγώ μπορούσα.
“Αρκετά!
Σταματήστε να μ…κίζεστε.
Έχουμε πεθάνει”.
Κι όλα αυτά ενώ απέμεναν 25 λεπτά ακόμα!
Τίποτα!
Ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Μέσι, ο Μπουσκέτς, ο Άλβες, που πρακτικά ήταν μέσος εκείνη τη μέρα, συνέχιζαν απτόητοι».
Χαρακτηριστικό είναι ότι στον τελικό του 2011 η Μπαρτσελόνα έκανε 777 πάσες:
Υπερδιπλάσιες από τη Γιουνάιτεντ, που πρόλαβε μόλις 357.
Η κατοχή ήταν 63%-37% (παρότι η Μπάρτσα είχε προβάδισμα για περίπου 45 λεπτά συνολικά) και οι τελικές 19-4, με τις 12 των Καταλανών να είναι εντός εστίας και τον Έντβιν φαν ντερ Σαρ να κρατάει το σκορ σε αξιοπρεπή επίπεδα για την ομάδα του!
Αν και πιο περιγραφικός από τη στατιστική για όσα έγιναν εκείνο το βράδυ στο «Γουέμπλεϊ» ήταν ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Με τον Σκωτσέζο να ομολογεί την «αιχμαλωσία» της ομάδας του, δηλώνοντας μετά τη λήξη:
«Σε όλη μου την καριέρα ως προπονητής θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη ομάδα που αντιμετωπίσαμε ποτέ.
Κανένας δεν μας… εξαφάνισε ποτέ έτσι».
