Είναι ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Το σημείο αναφοράς στα μετόπισθεν της Λίβερπουλ. Κατά πολλούς ο κορυφαίος αμυντικός του πλανήτη. Πόσοι αλήθεια ξέρουν όμως πως πέρασε ξυστά από το θάνατο το 2012;
Ο Βίρτζιλ Φαν Ντάικ έχει να μας διηγηθεί μια ιστορία από αυτές που στο άκουσμα της αναθεωρείς στο τι συνιστά νόημα της ζωής. Και από αυτές που σου θυμίζουν πόσο θεραπευτική μπορεί να είναι η θετική ενέργεια που σε γεμίζουν οι δικοί σου άνθρωποι. Πως αυτή μπορεί να αποδειχθεί ο καταλύτης, το game changing στοιχείο.
Ο Ολλανδός διεθνής ποδοσφαιριστής ήταν κοντά 21 ετών όταν διαγνώστηκε με οξεία περιτονίτιδα. Εξ αυτής προέκυψε μια λοίμωξη στα νεφρά. Η κατάσταση του ήταν κατεπείγουσα.
Θυμάται τον εαυτό του ξαπλωμένο και ανήμπορο στο κρεβάτι του νοσοκομείου, γεμάτο με σωληνάκια και ορούς. Φοβόταν για το χειρότερο. Μαύρες σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό του, καθώς οι πόνοι δεν έλεγαν να υποχωρήσουν.
Ήταν σε αυτό το χρονικό σημείο που σκέφτηκε πως έπρεπε να κάνει τη διαθήκη του. Για να αφήσει στη μητέρα του όσα χρήματα είχε κερδίσει ως τότε από την μπάλα. Κανείς τους δεν ήθελε να μιλάει γι’ αυτό, ένιωθε ωστόσο πως έπρεπε να προετοιμαστεί. Τόσο οριακά ήταν τα πράγματα. «Τέτοιες στιγμές οι χειρότερες σκέψεις στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι περισσότεροι από τους ασθενείς δεν τα καταφέρνουν. Έτσι αποφάσισα να αρχίσω να γράφω τη διαθήκη μου…», έχει δηλώσει.
Δίπλα του όμως, η μάνα του δεν είχε χάσει την ελπίδα. Ναι, η απελπισία ήταν εμφανής στο βλέμμα της – πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς βλέποντας το γιο της τόσο βαριά άρρωστο; Εντούτοις, μάζεψε τα κομμάτια της και έκανε ό,τι μπορούσε για να φανεί δυνατή. Αυτή άλλωστε ήταν η πρώτη που είχε καταλάβει πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με το παιδί της. Οι αρχικές εξετάσεις δεν είχαν δείξει κάτι, αλλά όσα ξέρει η μάνα δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος… Τον πήρε σηκωτό και τον πήγε στο νοσοκομείο.
«Θέλω να είμαι μαζί σου και να μην σε αφήσω ποτέ ξανά», της είπε εκείνος ενώ ετοιμαζόταν για το χειρουργείο. Είχε μάλιστα αποφασίσει πως ακόμα κι αν όλα πήγαιναν καλά, θα σταματούσε το ποδόσφαιρο για να τη βλέπει περισσότερο – τότε έπαιζε στη Χρόνιγχεν.
«Μην τα παρατάς. Θα δεις, θα γίνεις καλά και θα κάνεις μεγάλη καριέρα Υποσχέσου μου…», του απάντησε με σταθερή φωνή και επίμονο βλέμμα. Αυτή η ατάκα άλλαξε όλη τη ψυχολογία του Βίρτζιλ Φαν Ντάικ. Ξάφνου έπαψε να φοβάται. Πλημμύρισε από δύναμη. Ήθελε μόνο να γίνει καλά, να κάνει χαρούμενη και περήφανη τη μητέρα του μέσω του ποδοσφαίρου, τόσες θυσίες είχε κάνει γι’ αυτόν.
Η εγχείρηση πήγε περίφημα. Είχε σωθεί. «Αν σήμερα είμαι αυτός που είμαι, το οφείλω στη μητέρα μου», λέει σήμερα. Για εκείνη τη μεγάλη περιπέτεια, γενικώς. Για όλα όσα του έμαθε, για όλα όσα του έχει μάθει. Για την άνευ όρων αγάπη της.
Θα μείνει αξέχαστη η κίνηση του Βίρτζιλ Φαν Ντάικ να αγκαλιάσει και να πει δυο λόγια παρηγοριάς στον διαιτητή Οβίντιου Χάντεγκαν, ο οποίος είχε χάσει τη μητέρα του λίγες μέρες νωρίτερα. Ήταν στο περιθώριο ενός ματς της Γερμανίας με την Ολλανδία, το 2018. Ήταν μια κίνηση που έδειξε την ποιότητά του ως άνθρωπο.
Ο στόπερ των Οράνιε εκτιμά τα μέγιστα την αξία της μητρικής αγκαλιάς και αγάπης και ποιος ξέρει, ίσως να θυμήθηκε εκείνη την ημέρα πως δίχως την καθοριστική συμβολή της δικής του μητέρας, μπορεί να μην ήταν σήμερα σε αυτόν τον κόσμο…
Κι ύστερα, είναι αυτό το καλώς εννοούμενο πείσμα του, Στα 16 του, στις ακαδημίες της Βίλεμ, έτρεχε σαν τρελός προσπαθώντας να συνδυάσει την μπάλα με δουλειά λάντζας σε εστιατόριο.
«Προπόνηση με την Βίλεμ και μετά τρέξιμο με το ποδήλατο και στο εστιατόριο για να προλάβω.
Ήμουν στο πλύσιμο των πιάτων μέχρι αργά το βράδυ, η οικογένειά μου χρειαζόταν χρήματα και σήκωσα τα μανίκια. Μια μέρα ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου μου είπε: “Μήπως να το αφήσεις το ποδόσφαιρο; Έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι φτάνουν ψηλά, ενώ στο εστιατόριο θα βγάλεις εγγυημένα λεφτά. Η μπάλα είναι για λίγους, όχι για σένα”, έχει διηγηθεί ο παίκτης που τον Γενάρη του 2018 έγινε ο ακριβότερος αμυντικός στην ιστορία, όταν η Λίβερπουλ πλήρωσε στη Σαουθάμπτον 84,65 εκατ. ευρώ για την απόκτηση του (πλέον είναι τρίτος πίσω από Γκβάρντιολ και… Μαγκουάιρ).
Αντί να καταρρακωθεί με την ατάκα του πάλαι ποτέ αφεντικού του, γέμισε κίνητρο. Για να του δείξει πως είχε άδικο, πόσο λάθος τον είχε μετρήσει. Μία δύναμη χαρακτήρα που πλέον ξέρουμε καλά από πού την είχε κληρονομήσει.