7 μήνες τώρα ακούμε διαρκώς ότι ο Σπόραρ είναι άθλιος επιθετικός, ότι είναι για να φεύγει και όλα τα σχετικά. Κανείς δεν έκατσε να μετρήσει πόσες ευκαιρίες έπαιρνε σε κάθε ματς ο Σλοβένος και τι παίκτες είχε να τον τροφοδοτούν στον Παναθηναϊκό.
Θα σας πω εγώ την απάντηση: απολύτως κανέναν. Χώρια του ότι το παιχνίδι του Γιοβάνοβιτς τραβάει τον σέντερ φορ με πλάτη προς τα έξω για να την σπάσει και να πάνε τα εξτρέμ και τα χαφ στο σουτ, ο Σπόραρ δεν έπαιρνε πάνω από 1-2 ευκαιρίες σε κάθε ματς.
Ναι, προφανώς δεν είναι ο παίκτης που θα κάνει τη μισή ευκαιρία γκολ. Ούτε καν τη μία ευκαιρία. Αλλά τέτοιοι παίκτες δεν παίζουν στην Ελλάδα. Ή βρίσκονται κατά τύχη στο ξεκίνημά τους.
Αν ο Σπόραρ ήταν στην ΑΕΚ, θα έβαζε για πλάκα 15-16 γκολ στο πρωτάθλημα. Αλλά όταν παίζεις στον Παναθηναϊκό του Ιβάν, που τα κάνει όλα με κομπιουτεράκι και δεν επιτρέπει το κάτι έξτρα στους παίκτες του γιατί δεν θέλει κανείς να είναι μεγαλύτερος από τον ίδιο και την ομάδα, τότε όχι 15, αλλά με το ζόρι 5 γκολ θα βάλεις.
Κι άμα πίσω σου και δεξιά-αριστερά σου έχεις τον Μπερνάρ, τον Παλάσιος, τον Κώτσιρα και Κλεϊνχέισλερ ή Τσοκάι-Πέρεθ που δεν ξέρουν να βγάλουν μια πάσα της προκοπής, θα ψάχνεις από κανένα λάθος του Παπασταθόπουλου να κάνεις σουτ.
Ο Σπόραρ είναι επιθετικός τριβής. Είναι ο Παπαγιάννης του ποδοσφαίρου, αν μπορώ να το πω σχηματικά, απλά με πραγματικό ταλέντο, όχι όπως ο μπασκετμπολίστας. Άμα τον έχεις τον Σπόραρ να σπάει 4-5 φορές σε όλο το ματς τη μπάλα πλάγια και να κυνηγάει τα σκοτωμένα, οι πιθανότητες να σκοράρει στη μία φάση που θα του τύχει, είναι κάτω από 10%.
Αν όμως του δίνεις 2-3 ευκαιρίες σε κάθε ματς, θα πάρει μπρος και το 1/3 θα στο βάλει ασυζητητί. Και φάνηκε με την Ντνίπρο.
Ήρθε φέτος ο Τζούρισιτς, ένας παίκτης που ξέρει να πασάρει την κατάλληλη στιγμή και σωστά, όχι να κάνει ζεμπεκιές όπως ο Παλάσιος ή να κάνει κοντρόλ στα 3 μέτρα όπως ο Μπερνάρ, και σε συνδυασμό με την παρουσία του Χουάνκαρ, υπάρχουν δύο πόλοι για να βγαίνουν ασίστ. Φυσικά, είναι νωρίς στη χρονιά και στην πορεία που θα έρθει η κούραση, θα πρέπει να έχει σίγουρα άλλους 2-3 τέτοιους.
Το υπάρχον ρόστερ δεν προδιαθέτει πως θα τους βρει, η ελπίδα πέφτει πάνω στον Αϊτόρ, ώστε να επανέλθει στα περσινά, να δημιουργηθεί μια καλή τριάδα στην επίθεση και να κάτσει πάγκο ο Μπερνάρ ή να αποχωρήσει, γιατί 2.5 εκατομμύρια για το απόλυτο τίποτα και για σουτ στα περιστέρια σε κενή εστία, είναι υπερβολικά πολλά.
Θα έβαζα και τον Μαντσίνι στο καρέ της δημιουργίας, αλλά βλέποντας τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να έχει τέτοια λατρεία στον Παλάσιος που μπορεί να είναι φανταστικός χαρακτήρας, μπορεί να είναι τρομερός για ψάρεμα ή για να μαγειρεύει, αλλά ποδόσφαιρο δεν ξέρει, δεν ελπίζω σε κάτι.
Ελπίζω να ξεπεράσει τις εμμονές του, να καταλάβει ότι και χωρίς Ευρώπη, η χρονιά με βασικό τον Πέρεθ δεν βγαίνει, Παλάσιος και Μπερνάρ, αν δεν είναι για να φύγουν, είναι για να παίζουν σκόρπια δεκάλεπτα ως αλλαγές σε ματς που έχουν ψιλοκριθεί κι ότι ο Κώτσιρας καλό είναι το παιδί να αποχαιρετήσει.
Προφανώς, κάποιες αλλαγές δε γίνονται εύκολα, γι’ αυτό χρειάζεται αναπροσαρμογή ρόλων. Μαντσίνι βασικός δεξιά, Βέρμπιτς, Μλαντένοβιτς ή Αϊτόρ για αριστερά, Τζούρισιτς δεκάρι με αλλαγή τον Μπερνάρ, Τσέριν-Βιλένα στο 6-8 και για αλλαγές οι Ζέκα-Τσοκάι-Πέρεθ-Κλεϊνχέισλερ. Και έλευση αμυντικού ανώτερου των υπαρχόντων.
Αν τα κατανοήσει εγκαίρως αυτά ο Ιβάν, τότε ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει να ευχαριστήσει περισσότερο τους φιλάθλους του που θέλουν να χαίρονται τη μπάλα, όχι να βλεπουν υπολογισμένη την κάθε κίνηση, άρα μια ομάδα που σε βάθος χρόνου θα γίνει προβλέψιμη.
Ναι, ο Ιβάν έφερε τον Παναθηναϊκό εδώ. Αλλά δεν σημαίνει πως θα πρέπει να μείνει στάσιμος. Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι 2ο φαβορί για το πρωτάθλημα πίσω από την τρομερή ΑΕΚ. Αυτά μπορεί να αλλάξουν σαφώς σε 2-3 μήνες. Πολλά μπορεί να συμβούν. Αλλά τώρα, όπως είναι τα δεδομένα, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα καλύτερο 6άρι, ένα καλύτερο δεξί μπακ και έναν καλύτερο αμυντικό, συν αναθεώρηση ρόλων.
Όσο κι αν αγαπάει τους παίκτες του ο Ιβάν, θα πρέπει να σκεφτεί πως θα πάει ο Παναθηναϊκός μπροστά, όχι πως θα ικανοποιήσει παίκτες που έπαιξαν την περσινή χρονιά. Αξιέπαινοι, δεν παραγνωρίζεται η προσφορά τους, αλλά είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα είναι επιζήμιοι στην πορεία του χρόνου (βλ. Πέρεθ).
Βλέπουμε με την περίπτωση του Σπόραρ πόσο αλλάζει ένας παίκτης όταν υπάρχει ένας άλλος να τον ξεκλειδώνει. Ο Τζούρισιτς εγγυάται ότι όσο παίζει, επιθετικά θα βγαίνουν περισσότερες κλασικές ευκαιρίες σε σχέση με πέρσι. Το θέμα είναι να μην χαθεί η περσινή καλή βάση. Και για να μην χαθεί, απαιτείται ένα 6αρι μέχρι 30 ετών. Ή το δίδυμο Τσέριν-Βιλένα.
ΥΓ. Έχει το θάρρος άραγε ένας δημοσιογράφος να ζητήσει μια ποδοσφαιρική εξήγηση από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς για την εμμονή με τον Παλάσιος; Είδαμε σε δύο ημίχρονα πόσο μεγάλη είναι η διαφορά του με τον Μαντσίνι. Πολύ απλά, ο δεύτερος ξέρει να δίνει πάσα πάνω από τα 2 μέτρα.